آیه فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ اتَّبَعُوا رِضْوانَ اللهِ وَ اللهُ ذُو فَضْلٍ عَظيمٍ [174]
به همين جهت، آن‌ها [از اين ميدان]، با نعمت و فضل پروردگار، بازگشتند؛ درحالى‌كه هيچ بدى به آنان نرسيد؛ و خشنودى خدا را بدست آوردند؛ و خداوند داراى فضل و بخشش بزرگى است.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: قَال لِی أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) هَلْ تَأْتِی قَبْرَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) قُلْتُ نَعَمْ عَلَی خَوْفٍ وَ وَجَلٍ فَقَالَ مَا کَانَ فِی هَذَا أَشَدَّ فَالثَّوَابُ فِیهِ عَلَی قَدْرِ الْخَوْفِ فَمَنْ خَافَ فِی إِتْیَانِهِ آمَنَ اللَّهُ رَوْعَتَهُ یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِینَ وَ انْصَرَفَ بِالْمَغْفِرَهًِْ وَ سَلَّمَتْ عَلَیْهِ الْمَلَائِکَهًُْ وَ زَارَهُ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) وَ مَا یَصْنَعُ وَ دَعَا لَهُ وَ انْقَلَبَ بِنِعْمَهًٍْ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّه.
امام باقر (علیه السلام) محمّدبن‌مسلم گوید: امام باقر (علیه السلام) به من فرمود: «آیا به زیارت قبر حسین (علیه السلام) می‌روی؟ عرض کردم: «بلی، منتهی با خوف و هراس». حضرت (علیه السلام) فرمود: «هرچه در این زیارت شدّت و سختی ببینی و خوف و هراس تو بیشتر باشد ثواب و اجرت به همان قدر افزون می‌گردد و کسی که در زیارت آن حضرت (علیه السلام) خوف داشته و با این حال آن جناب را زیارت کند حقّ تعالی او را از وحشت روزی که مردم برای حساب در مقابل پروردگار عالمیان می‌ایستند (یعنی روز قیامت) در امان نگه می‌دارد و این شخص از زیارت برمی‌گردد درحالی‌که حق‌تعالی گناهانش را آمرزیده و فرشتگان بر او درود و سلام می‌دهند و پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) او و آنچه را به‌جا آورده دیده و برایش دعاءمی‌فرماید: آیه انْقَلَبَ بِنِعْمَهًٍْ مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللهِ.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- حَدَّثَنِی السَّیِّدُ الْأَجَلُّ الْأَوْحَدُ الْعَالِمُ مُؤَیِّدُ الدِّینِ شَرَفُ الْقُضَاهًِْ عَبْدُ الْمَلِکِ أَدَامَ اللَّهُ عُلُوَّهُ أَنَّهُ کَانَ مَرِیضاً فَجَاءَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ کَأَنَّهُ قَدْ نَزَلَ مِنَ الْهَوَاءِ فَأَرَادَ أَنْ یَسْأَلَهُ الدُّعَاءَ لِکَوْنِهِ مَرِیضاً فَلَمْ یَسْأَلْهُ وَ قَالَ لَهُ الشِّفَاءَ وَ أَمَرَّ یَدَهُ عَلَی ذِرَاعِهِ الْأَیْمَنِ ثُمَّ قَالَ إِذَا قُلْتَ الَّذِینَ الْآیَهًَْ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوء.
امام علی (علیه السلام) او بیمار بود در آن هنگام امیرالمؤمنین (علیه السلام) آمد و گویا از هوا فرود آمد. به خاطر مریض بودنش خواست از ایشان درخواست دعا کند ولی درخواست نکرد و امیرالمؤمنین (علیه السلام) شفا را برای او بیان فرمود و دست خود را بر بازوی راستش کشید. سپس به او فرمود: «این آیه‌ها را بخوان ... . هنگامی‌که بگویی الَّذینَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إیماناً وَ قالُوا حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیل، خدای تعالی می‌فرماید: فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ».