آیه ۳۷ - سوره آل‌عمران

امام باقر (علیه السلام) فاطمه (سلام الله علیها) کارهای خانه‌ی علی (علیه السلام) را انجام می‌داد؛ آرد می‌کرد، نان می‌پخت، جارو می‌کرد و علی (علیه السلام) هم کارهای بیرون را برای فاطمه (سلام الله علیها) انجام می‌داد. هیزم می‌آورد تا غذا بپزد. روزی به او گفت: «ای فاطمه (سلام الله علیها)! آیا چیزی داری»؟ گفت: «نه به خدا قسم! سه روز است که چیزی نداریم تا از تو پذیرایی کنم». امام (علیه السلام) فرمود: «پس چرا به من نگفتی»؟ فاطمه (سلام الله علیها) عرض کرد: «رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) مرا منع کرد که از تو چیزی بخواهم و فرمود: «از پسر عمویت چیزی نخواه. اگر خودش چیزی آورد، آورد وگرنه تو از او چیزی نخواه». علی (علیه السلام) از منزل خارج شد و مردی را دید و از او یک دینار قرض کرد. شب هنگام بود که مقدادبن‌اسود را دید و به او فرمود: «چه باعث شده است که این موقع بیرون بیایی»؟ گفت: «به خدا قسم! گرسنگی باعث شده است». نجم می‌گوید: «از امام باقر (علیه السلام) پرسیدم: «در آن موقع پیامبر (صلی الله علیه و آله) زنده بود»؟ گفتند: «بلی زنده بود»! در ادامه علی (علیه السلام) به مقداد فرمود: «یک دینار قرض کرده‌ام و آن را به تو می‌دهم». آن را به مقداد داد و خودش به منزل رفت. مشاهده کرد که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نشسته و فاطمه (سلام الله علیها) درحال خواندن نماز است و بین آن دو، چیزی قرار دارد که پوشیده است. وقتی فاطمه (سلام الله علیها) نماز را تمام کرد، آن چیز را حاضر کرد. ناگهان دید که دیگ بزرگی است از نان و گوشت. پرسید: «ای فاطمه (سلام الله علیها)! این را از کجا آوردی»؟ جواب داد: هُوَ مِنْ عندِ اللهِ إنَّ اللهَ یَرْزُقُ مَن یَشَاء بِغَیْرِ حِسَابٍ. آنگاه رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «آیا دوست داری ماجرایی را که شبیه این ماجراست، برایت تعریف کنم». گفتند: «بلی»! رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «آنگاه که زکریّا (علیه السلام) وارد محراب شد و در نزد مریم (سلام الله علیها) طعام فراوان دید از او پرسید: قَالَ یَا مَرْیَمُ أَنَّی لَکِ هَذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عندِ اللهِ إنَّ اللهَ یَرْزُقُ مَن یَشَاء بِغَیْرِ حِسَابٍ آن‌ها یک ماه تمام از آن غذا خوردند و آن همان ظرفی است که امام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) از آن می‌خورد و آن ظرف نزد ماست».