آیه ۲۳۳ - سوره بقره

امام علی (علیه السلام) شیردادن به طفل در آن دو سال، عنوان شیردهی دارد و شیردادن پس از گرفتن شیر از شیرخوار، عنوان شیردهی ندارد. خداوند فرمود: وَ الْوالِداتُ یُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ لِمَنْ أَرادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضاعَةَ.

امام صادق (علیه السلام) هنگامی‌که مرد، زن باردار را طلاق داد، باید نفقه‌ی او را بدهد تا زن، وضع حمل کند و چون فرزند را به دنیا آورد، پاداش [شیردادن نوزاد را] بدون آنکه به وی ضرری رساند به او بدهد؛ مگر آنکه مرد، کسی را بیابد که اجر [شیردادن] او از آن زن کمتر باشد. پس اگر زن به آن مقدار مزد راضی شد، خود او [برای شیردهی] شایسته‌تر است.

امام صادق (علیه السلام) در مورد این آیه‌ی شریفه‌ی: وَ الْوالِداتُ یُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ تا زمانی که طفل شیرخوار است، حقّ نگهداری او با هر دو همسر به طور مساوی است و چون او را از شیر باز گیرند، پدر به حضانت و نگهداری او سزاوارتر از مادر است. و چنانچه پدر از دنیا برود، مادر، از همه‌ی فامیل پدری به نگهداری فرزند اولی‌تر است. و اگر پدر، کسی را پیدا کند که او با چهار درهم فرزند را شیر می‌دهد و [در این حال] مادر طفل بگوید: «من او را به کمتر از پنج درهم شیر نخواهم داد»، پدر می‌تواند طفل را از مادر بستاند؛ لکن برای او بهتر است که او را نزد مادر بگذارد که اگر چنین کند به لطف نزدیک‌تر است.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) اگر زنان، دوران شیردهی را به پایان رسانند و از شما اطاعت کنند، خوراک و پوشاک آن‌ها [در این قدرت] به طور شایسته برعهده‌ی شماست.

امام صادق (علیه السلام) أبوالصّباح کنانی گوید: تفسیر آیه‌ی: لاَ تُضَآرَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِها وَلاَ مَوْلُودٌ لَّه بِوَلَدِه را از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم و حضرت پاسخ داد: یکی از زنان شیرده مرد خود را از جماع منع می‌کرد و می‌گفت: «به تو اجازه‌ی آمیزش نمی‌دهم؛ زیرا می‌ترسم از اینکه حامله شوم و [به‌خاطر مشغولیّت بارداری و رهاشدن بچّه‌ی شیرخوار] این فرزندم که به او شیر می‌دهم را بکشم». مرد، زن خود را از جماع منع می‌کرد و می‌گفت: «می‌ترسم از این که با تو آمیزش کنم و [با این کار موجبات کم‌توجّهی تو به بچّه‌ی شیرخوار را فراهم کنم و کاری کنم گویا] که فرزندم را، خودم بکشم». از این رو از زن خود دوری و با او آمیزش نمی‌کرد. پس خداوند نهی فرمود از اینکه زن و مرد به یکدیگر ضرر برسانند.

امام صادق (علیه السلام) بر مرد شایسته نیست که زن خود را که بچّه‌ی شیرخواری دارد از آمیزش منع کند و به او ضرر برساند و بگوید: «با تو جماع نمی‌کنم؛ زیرا بیم دارم که باردار شوی [درحالی‌که به فرزند من شیر می‌دهی] و فرزندم را بکشی». همچنین بر زن جایز نیست که مرد را از آمیزش منع کند و به او بگوید: بیم دارم که باردار شوم [درحالی‌که شیر نیز می‌دهم] و فرزندم را [به سبب ضعف یا قطع شدن شیر] بکشم. این مطالب، معنای ضرررساندن مرد و زن به یکدیگر در آمیزش می‌باشد.

امام صادق (علیه السلام) نباید وارث، به زنی که شوهرش از دنیا رفته و بچّه‌ای از او دارد ضرر برساند. پس وارث نباید با نپرداختن نفقه به مادر کودک، به او ضرری برساند و زندگی و معیشت را بر او تنگ سازد.

امام صادق (علیه السلام) خداوند نهی فرمود از اینکه وارث، به کودک یا مادرش در شیردادن، ضرر برساند و زن نیز نباید بیش از دو سال به فرزندش شیر دهد.

امام علی (علیه السلام) پرداخت نفقه و مزد شیردهی که بر عهده‌ی پدر بوده، در صورت فوت پدر بر وارث او واجب می‌شود.

امام صادق (علیه السلام) و اگر پدر و مادر با رضایت یکدیگر بخواهند که کودک را زودتر از دو سال، از شیر بازگیرند عمل نیکویی می‌باشد؛ و فصال در آیه به معنای از شیرگرفتن کودک است.