آیه ۱ - سوره تحریم

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- زراره گوید: از امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی مردی که به زن خویش بگوید: «تو بر من حرام هستی، پرسیدم». فرمود: «اگر بر وی سلطه‌ای داشته باشم، سر او را می‌کوبم و به او می‌گویم: خداوند وی را بر تو حلال کرده است، حال چه چیزی او را بر تو حرام گردانیده است»؟ همانا او فقط سخن دروغی گفته است، و ادّعا کرده چیزی که خداوند بر وی حلال گردانیده، حرام است. پس طلاق و کفّاره‌دادن بر وی ضرورت ندارد. سپس عرض کردم: «ولی خداوند عزّوجلّ می‌فرماید: یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللهُ لَکَ کفّاره‌ی آن را واجب گردانید»؟ فرمود: «فقط کنیز قِبطی وی، ماریه را بر وی حرام کرد، و سوگند یادکرد که به وی نزدیک نشود و پیامبر (صلی الله علیه و آله) کفّاره را به خاطر سوگند قسم بر خود واجب دانست، و این کفّاره برای حرام‌کردن نبود».

امام صادق (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌سنان گوید: درباره‌ی مردی که سوگند یاد کرده بود: «هر نوشابه‌ای از آب انگور چه حلال باشد و چه حرام اگر نوشیدم، همسرم به‌وسیله‌ی طلاق از من جدا می‌شود و همه‌ی بردگانم آزاد می‌باشند، از امام صادق (علیه السلام) پرسیدند، آن حضرت فرمود: «امّا حرام را هرگز اطراف آن نرود؛ چه سوگند یاد کرده باشد چه نکرده باشد. و امّا آب انگور حلال، چیزی بر او نیست که هرچه را خداوند حلال دانسته او حرام کند، چرا که خداوند به رسولش می‌فرماید: یا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ ما أَحَلَّ اللهُ لَکَ؛ پس روا نباشد سوگند در حرام‌کردن چیز حلال و یا حلال‌کردن چیز حرام و یا به قطع رحم».

امام صادق (علیه السلام)- ابن‌سیّار از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است که درباره‌ی سخن خداوند متعال: یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللهُ لَکَ تَبْتَغِی مَرْضَاتَ أَزْوَاجِکَ فرمود: عایشه و حفصه از وجود پیامبر (صلی الله علیه و آله) نزد ماریه باخبر شدند، پس پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «به خدا سوگند! دیگر به وی نزدیک نخواهم شد، و خداوند امر کرد که کفّاره‌ی سوگند قسم خود را بدهد».