آیه ۱ - سوره تکویر

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ، منظور این است که تاریک و تیره می‌شود.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابوذر غفّاری (رحمة الله علیه) نقل می‌کند: درحالی‌که همگی راه می‌رفتیم، دست در دست پیامبر (صلی الله علیه و آله) داشتم و هر دو به آفتاب نگاه می‌کردیم تا اینکه غروب کرد و من عرض کردم: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! کجا غروب می‌کند»؟ فرمود: «در آسمان، سپس از آسمانی به آسمان دیگر بالا برده می‌شود، تا اینکه به آسمان هفتم که زیر عرش است، می‌رسد. آنگاه سجده‌کنان فرود می‌آید، و همه‌ی فرشتگانی که عهده‌دار آن هستند، به سجده می‌روند. سپس می‌گوید: پروردگارا! امر شما چیست، از کجا طلوع کنم؟ آیا از محلّ غروبم طلوع کنم یا از محلّ طلوعم؟ و این همان سخن خداوند عزّوجلّ است: وَ الشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَّهَا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ؛ و خورشید [نیز برای آن‌ها آیتی است] که پیوسته به‌سوی قرارگاهش در حرکت است این تقدیر خداوند قادر و داناست. (یس/۳۸) منظور، تدبیر پروردگار عزیز و توانا در آفرینش خویش است؛ خداوندی که از آفریدگان خویش آگاه است». فرمود: «سپس جبرئیل پوششی از نور عرش که به مقدار ساعت‌های روز و به‌اندازه‌ی درازای آن در تابستان و کوتاهی آن در زمستان و مابین اندازه‌های آن در پاییز و بهار است برای آفتاب می‌آورد، پس آفتاب آن‌گونه که انسان لباس خویش را می‌پوشد، آن پوشش را بر تن می‌کند و به فضای آسمان می‌رود و از محلّ طلوع خویش طلوع می‌کند». پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «مانند این است که من اکنون خورشید را میبینم که سه شب محبوس بوده است و نور افشانی نمی‌کند. سپس لباس خورشید را بر او نمیپوشانند و به وی دستور داده می‌شود که از سمت مغرب طلوع کند، و به این دلیل است که خداوند عزّوجلّ می‌فرماید: إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ * وَ إِذَا النُّجُومُ انکَدَرَتْ».