آیه رَفيعُ الدَّرَجاتِ ذُو الْعَرْشِ يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلى مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ لِيُنْذِرَ يَوْمَ التَّلاقِ [15]
او درجات [بندگان صالح] را بالا مى‌برد، او صاحب عرش است، روح (وحى الهى) را به فرمانش بر هر‌كس از بندگانش كه بخواهد القاء مى‌كند تا [مردم را] از روز لقاى پروردگار بيم دهد.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلی مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ قَالَ رُوحُ الْقُدُسِ وَ هُوَ خَاصٌّ لِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ الْأَئِمَّهًِْ (علیهم السلام).
علیّ‌ّبن‌ابراهیم ( یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلی مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ منظور از روح در آیه‌ی فوق، همان روح القدس است که این امر، خاص پیامبر (صلی الله علیه و آله) و ائمّه (علیهم السلام) است.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- صَارَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) نَبِیّاً مُرْسَلًا وَ صِرْتُ أَنَا صَاحِبَ أَمْرِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) قَالَ اللَّهُ عزّوجلّ یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلی مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ هُوَ رُوحُ اللَّهِ لَا یُعْطِیهِ وَ لَا یُلْقِی هَذَا الرُّوحَ إِلَّا عَلَی مَلَکٍ مُقَرَّبٍ أَوْ نَبِیٍّ (صلی الله علیه و آله) مُرْسَلٍ أَوْ وَصِیٍّ مُنْتَجَبٍ فَمَنْ أَعْطَاهُ اللَّهُ هَذَا الرُّوحَ فَقَدْ أَبَانَهُ مِنَ النَّاسِ وَ فَوَّضَ إِلَیْهِ الْقُدْرَهًَْ وَ أَحْیَا الْمَوْتَی وَ عَلِمَ بِمَا کَانَ وَ مَا یَکُونُ وَ سَارَ مِنَ الْمَشْرِقِ إِلَی الْمَغْرِبِ وَ مِنَ الْمَغْرِبِ إِلَی الْمَشْرِقِ فِی لَحْظَهًِْ عَیْنٍ وَ عَلِمَ مَا فِی الضَّمَائِرِ وَ الْقُلُوبِ وَ عَلِمَ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض.
امام علی (علیه السلام)- محمّد (صلی الله علیه و آله) پیامبر مرسل و من صاحب امر پیامبرم. خداوند می‌فرماید: یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلی مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ. او روح اللَّه است که عطا نمی‌کند و آن روح را مگر بر ملک مقرّب یا پیامبر مرسل یا وصیّ برگزیده القا نمی‌نماید. به هرکس این روح را عنایت کند او را از مردم جدا نموده و به او قدرت تفویض کرده و مرده زنده می‌کند. اطّلاع از گذشته و آینده دارد از مشرق به مغرب و از مغرب به مشرق در یک چشم‌به‌هم‌زدن می‌رود از دل‌ها و قلب‌ها خبر دارد و آنچه در آسمان‌ها و زمین است می‌داند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَحَدٌ وَاحِدٌ تَفَرَّدَ فِی وَحْدَانِیَّتِهِ ثُمَ تَکَلَّمَ بِکَلِمَهًٍْ فَصَارَتْ نُوراً ثُمَّ خَلَقَ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) وَ خَلَقَنِی وَ ذُرِّیَّتِی ثُمَّ تَکَلَّمَ بِکَلِمَهًٍْ فَصَارَتْ رُوحاً فَأَسْکَنَهُ اللَّهُ فِی ذَلِکَ النُّورِ وَ أَسْکَنَهُ فِی أَبْدَانِنَا فَنَحْنُ رُوحُ اللَّهِ وَ کَلِمَاتُهُ وَ بِنَا احْتَجَبَ عَنْ خَلْقِهِ فَمَا زِلْنَا فِی ظُلَّهًٍْ خَضْرَاء.
امام علی (علیه السلام)- خداوند تبارک‌وتعالی یکتا و بی‌همتا است و در وحدانیّت خود بی‌نظیر است سپس تکلّم به کلمه‌ای کرد. آن کلمه نور محمّد (صلی الله علیه و آله) را آفرید و من و ذرّیّه‌ام را آفرید. سپس تکلّم به کلمه‌ای کرد؛ آن کلمه روح شد. روح را خداوند در آن نور سکونت داد و در بدن‌های ما قرار داد. پس ما روح اللَّه و کلمات خداییم. به‌وسیله‌ی ما پنهان از خلق خود شد (یعنی ما را حجاب بین خود و خلق قرار داد ما وسیله و واسطه بین مخلوق و خداییم همان‌طور که پرده‌ی واسطه بین محجوب و کسی که پشت پرده است می‌باشد) و پیوسته ما در زیر سایبانی سبز قرار داشتیم.
الصّادق (علیه السلام)- یَوْمَ التَّلاقِ یَوْمَ یَلْتَقِی أَهْلُ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ الْأَرْض.
امام صادق (علیه السلام)- یَوْمَ التَّلاقِ روز ملاقات اهل آسمان‌ها و زمین با یکدیگر است.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- یَلْتَقَی الْخَلْقُ وَ الْخَالِقُ.
ابن‌عبّاس ( گفته شده: خلق و خالق با هم دیدار می‌کنند.
الکاظم (علیه السلام)- إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ کَانَ عَلَی عَرْشِ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ أَرْبَعَهًٌْ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ أَرْبَعَهًٌْ مِنَ الْآخِرِینَ فَأَمَّا الْأَوَّلُونَ فَنُوحٌ وَ إِبْرَاهِیمُ وَ مُوسَی وَ عِیسَی (علیهم السلام) وَ أَمَّا الْأَرْبَعَهًُْ الْآخِرُونَ فَمُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) وَ عَلِیٌّ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ (علیهم السلام).
امام کاظم (علیه السلام)- هنگامی‌که روز قیامت شود؛ بر عرش خدای عزّوجلّ چهار کس از اوّلین و چهار از آخرین باشند؛ اوّلین آن‌ها نوح و ابراهیم و موسی و عیسی (علیهم السلام) و آخرین آن‌ها محمّد (صلی الله علیه و آله) و علی و حسن و حسین (علیهم السلام).