آیه فَسَتَذْكُرُونَ ما أَقُولُ لَكُمْ وَ أُفَوِّضُ أَمْري إِلَى اللهِ إِنَّ اللهَ بَصيرٌ بِالْعِبادِ [44]
و به‌زودى آنچه را به شما مى‌گويم به خاطر خواهيد آورد [و پشيمان خواهيد شد]! من كار خود را به خدا وامى‌گذارم كه خداوند نسبت به بندگانش بيناست».
الصّادق (علیه السلام)- الْمُفَوِّضُ أَمْرَهُ إِلَی اللَّهِ فِی رَاحَهًِْ الْأَبَدِ وَ الْعَیْشِ الدَّائِمِ الرَّغَدِ وَ الْمُفَوِّضُ حَقّاً هُوَ الْعَالِی عَنْ کُلِّ هِمَّهًٍْ دُونَ اللَّه ... وَ قَالَ اللَّهُ عزّوجلّ فِی الْمُؤْمِنِ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللهِ إِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ فَوَقاهُ اللهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ وَ التَّفْوِیضُ خَمْسَهًُْ أَحْرُفٍ لِکُلِّ حَرْفٍ مِنْهَا حُکْمٌ فَمَنْ أَتَی بِأَحْکَامِهِ فَقَدْ أَتَی بِهِ التَّاءُ مِنْ تَرْکِ التَّدْبِیرِ وَ الدُّنْیَا وَ الْفَاءُ مِنْ فَنَاءِ کُلِّ هِمَّهًٍْ غَیْرِ اللَّهِ وَ الْوَاوُ مِنْ وَفَاءِ الْعَهْدِ وَ تَصْدِیقِ الْوَعْدِ وَ الْیَاءُ مِنَ الْیَأْسِ مِنْ نَفْسِکَ وَ الْیَقِینِ بِرَبِّکَ وَ الضَّادُ مِنَ الضَّمِیرِ الصَّافِی لِلَّهِ وَ الضَّرُورَهًِْ إِلَیْهِ وَ الْمُفَوِّضُ لَا یُصْبِحُ إِلَّا سَالِماً مِنْ جَمِیعِ الْآفَاتِ وَ لَا یُمْسِی إِلَّا مُعَافًی بِدِینِهِ.
امام صادق (علیه السلام)- کسی که کارش را به خداوند واگذارد در آسایش همیشگی قرار خواهد گرفت، و همواره در زندگی لذّت‌بخشی به سر خواهد بود، کسی که کارها را از روی حقیقت تفویض می‌کند همّتش بسیار عالی می‌باشد ... خداوند متعال در قرآن مجید درباره‌ی مؤمن آل فرعون فرمود: وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللهِ إِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ، فَوَقاهُ اللهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ؛ تفویض پنج حرف دارد و هر حرفی نشانه حکمی است، هرکس به حرفی از آن عمل کند آن حکم را به‌جای آورده است، تاء نشانه‌ی ترک تدبیر امور دنیا می‌باشد، فاء فانی‌شدن هر همّتی است جز همّتی که انسان را به خدا برساند. و او نشانه‌ی وفاء به عهد و تصدیق وعده‌ها می‌باشد، و یا نشانه‌ی یأس از خویشتن و یقین به خدا است، و ضاد نشانه‌ی ضمیر پاک و ضرورت نیاز به خداوند می‌باشد، مفوّض کسی را گویند که صبح می‌کند و از آفات به دور است، و شب‌ها با عافیت از دین به سر می‌برد.
الصّادق (علیه السلام)- مُحَمَّدُ‌بْنُ‌حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ: عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَی أَرْبَع ... وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُکِرَ بِهِ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَی قَوْلِهِ تَعَالَی وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللهِ إِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عزّوجلّ یَقُولُ بِعَقِبِهَا فَوَقاهُ اللهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا.
امام صادق (علیه السلام)- من در شگفتم از کسی که از چهار چیز ناراحت است، چگونه خود را در پناه چهار چیز دیگر قرار نمی‌دهد و تعجّب دارم از کسی که درباره او مکر و حیله می‌شود، چرا خود را در پناه این آیه قرار نمی‌دهد وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللهِ إِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ با اینکه دنبال این جمله فرموده است: فَوَقاهُ اللهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا.
الرّضا (علیه السلام)- الْإِیمَانُ أَرْبَعَهًُْ أَرْکَانٍ التَّوَکُّلُ عَلَی اللَّهِ عزّوجلّ وَ الرِّضَا بِقَضَائِهِ وَ التَّسْلِیمُ لِأَمْرِ اللَّهِ وَ التَّفْوِیضُ إِلَی اللَّهِ قَالَ عَبْدٌ صَالِحٌ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللهِ ... فَوَقاهُ اللهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا.
امام رضا (علیه السلام)- ایمان چهار رکن دارد، توکّل بر خداوند، رضایت به خواسته‌های او و تسلیم در برابر اوامر او، و واگذاری امور به او، یکی از بندگان شایسته گفت: أُفَوِّضُ أَمْری إِلَی اللهِ إِنَّ اللهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ فَوَقاهُ اللهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا.