آیه ذلِكُمْ بِما كُنْتُمْ تَفْرَحُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ بِما كُنْتُمْ تَمْرَحُونَ [75]
اين [عذاب] به خاطر آن است كه به ناحق در زمين شادى مى‌كرديد و از روى غرور و مستى به خوشحالى مى‌پرداختيد.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ بِما کُنْتُمْ تَمْرَحُونَ یَعْنِی مِنَ الْفَرَحِ الظَّاهِرِ.
علیّ‌ّبن‌ابراهیم ( وَ بِما کُنْتُمْ تَمْرَحُونَ؛ یعنی شادیتان ظاهری بود.
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ الْفَرَحَ وَ الْمَرَحَ وَ الْخُیَلَاءَ کُلُ ذَلِکَ فِی الشِّرْکِ وَ الْعَمَلِ فِی الْأَرْضِ بِالْمَعْصِیَهًْ.
امام باقر (علیه السلام)- در روایت ابو جارود آمده است که امام باقر (علیه السلام) فرمود: شادی، غرور و تکبر، جزء شرک و انجام گناه در زمین به شمار می‌آیند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ شُعَبُ الطَّمَعِ أَرْبَعٌ الْفَرَحُ وَ الْمَرَحُ وَ اللَّجَاجَهًُْ وَ التَّکَاثُرُ وَ الْفَرَحُ مَکْرُوهٌ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ وَ الْمَرَحُ خُیَلَاءُ.
امام علی (علیه السلام)- طمع چهار شعبه است: خوشحالی و شادی بیش از حد و لجاجت و روی هم انباشتن و زیاده‌خواهی. خوشحالی و شادمان‌شدن [به دنیا] نزد خداوند پسندیده نیست، شادی بیش از حد عجب و خودپسندی است.