الصّادق (علیه السلام)- عَنْ‌بَکْرِ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: کَانَ سَبَبُ نُزُولِ الْمُعَوِّذَتَیْنِ أَنَّهُ وُعِکَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَنَزَلَ عَلَیْهِ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) بِهَاتَیْنِ السُّورَتَیْنِ فَعَوَّذَهُ بِهِم.
امام صادق (علیه السلام)- سبب نزول معوّذتان چنین بود که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بیمار شد، آنگاه جبرئیل این دو سوره را بر ایشان نازل کرد و با آن دو ایشان را تعویذ نمود.
الباقر (علیه السلام)- عَنِ الْفُضَیْلِ‌بْنِ‌یَسَارٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) یَقُولُ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) اشْتَکَی شَکْوَی شَدِیداً وَ وَجِعَ وَجَعاً شَدِیداً فَأَتَاهُ جَبْرَئِیلُ وَ مِیکَائِیلُ (فَقَعَدَ جَبْرَئِیلُ عِنْدَ رَأْسِهِ وَ مِیکَائِیلُ عِنْدَ رِجْلَیْهِ فَعَوَّذَهُ جَبْرَئِیلُ {بِ}قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ وَ عَوَّذَهُ مِیکَائِیلُ بِقُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ.
امام باقر (علیه السلام)- رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از بیماری شدید و دردی سخت در رنج بود که جبرئیل (علیه السلام) و میکائیل (علیه السلام) آمدند و جبرئیل (علیه السلام) بالای سر حضرت (صلی الله علیه و آله) نشست و میکائیل (علیه السلام) کنار پای ایشان. آنگاه جبرئیل با قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ و میکائیل با قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ایشان را تعویذ کردند.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌خَدِیجَهًَْ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: جَاءَ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) إِلَی النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) وَ هُوَ شَاکٍ فَرَقَاهُ بِالْمُعَوِّذَتَیْنِ وَ قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ وَ قَالَ بِسْمِ اللَّهِ أَرْقِیکَ وَ اللَّهُ یَشْفِیکَ مِنْ کُلِ دَاءٍ یُؤْذِیکَ خُذْهَا فَلْتَهْنِیک.
امام صادق (علیه السلام)- جبرئیل نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آمد، حال آنکه ایشان بیمار بود او آن حضرت (صلی الله علیه و آله) را با معوّذتان و قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ افسون کرد و گفت: به‌نام خداوند، تو را افسون می‌کنم و خداوند تو را از هر دردی که تو را آزار می‌دهد، شفا می بخشد؛ پس بگیر که مبارکت باد.
وَ یُرْوَی أَنَّ جَبْرَئِیلَ وَ مِیکَائِیلَ (أَتَیَا إِلَی النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) فَجَلَسَ أَحَدُهُمَا عَنْ یَمِینِهِ وَ الْآخَرُ عَنْ شِمَالِهِ فَقَالَ جَبْرَئِیلُ لِمِیکَائِیلَ مَا وَجَعُ الرَّجُلِ فَقَالَ مِیکَائِیلُ هُوَ مَطْبُوبٌ فَقَالَ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) وَ مَنْ طَبَّهُ قَالَ لَبِیدُ‌بْنُ‌أَعْصَمَ الْیَهُودِیُّ ... .
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- جبرئیل و میکائیل نزد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) آمدند، حال آنکه ایشان بیمار بود. یکی از آن دو بر سمت راست ایشان و دیگری بر سمت چپ ایشان نشست و آنگاه جبرئیل (علیه السلام) به میکائیل گفت: «چه کسی ایشان را جادو کرده»؟ گفت: «لبیدبن‌اعصم یهودی».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- سَحَرَ لَبِیدُ‌بْنُ‌أَعْصَمَ الْیَهُودِیُّ وَ أُمُّ عَبْدِ‌اللَّهِ الْیَهُودِیَّهًُْ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی عُقَدٍ مِنْ قَزٍّ أَحْمَرَ وَ أَخْضَرَ وَ أَصْفَرَ فَعَقَدُوهُ لَهُ فِی إِحْدَی عَشْرَهًَْ عُقْدَهًًْ ثُمَّ جَعَلُوهُ فِی جُفٍّ مِنْ طَلْعٍ قَالَ یَعْنِی قُشُورَ اللَّوْزِ ثُمَّ أَدْخَلُوهُ فِی بِئْرٍ بِوَادٍ بِالْمَدِینَهًِْ فِی مَرَاقِی الْبِئْرِ تَحْتَ رَاعُوفَهًٍْ یَعْنِی حَجَرَ الْمَاتِحِ فَأَقَامَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) ثَلَاثاً لَا یَأْکُلُ وَ لَا یَشْرَبُ وَ لَا یَسْمَعُ وَ لَا یُبْصِرُ وَ لَا یَأْتِی النِّسَاءَ فَنَزَلَ عَلَیْهِ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) وَ نَزَلَ مَعَهُ الْمُعَوِّذَتَیْنِ فَقَالَ لَهُ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) مَا شَأْنُکَ قَالَ مَا أَدْرِی أَنَا بِالْحَالِ الَّذِی تَرَی قَالَ فَإِنَّ أُمَّ عَبْدِ اللَّهِ وَ لَبِیدَ‌بْنَ‌أَعْصَمَ سَحَرَاکَ فَأَخْبَرَهُ بِالسِّحْرِ وَ حَیْثُ هُوَ ثُمَّ قَرَأَ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ذَلِکَ فَانْحَلَّتْ عُقْدَهًٌْ ثُمَّ لَمْ یَزَلْ یَقْرَأُ آیَهًًْ وَ یَقْرَأُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ یَنْحَلُّ عُقْدَهًٌْ حَتَّی قَرَأَ عَلَیْهِ إِحْدَی عَشْرَهًَْ آیَهًًْ وَ انْحَلَّتْ إِحْدَی عَشْرَهًَْ عُقْدَهًًْ وَ جَلَسَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) وَ دَخَلَ أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) فَأَخْبَرَهُ بِمَا أَخْبَرَهُ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) بِهِ وَ قَالَ انْطَلِقْ فَأْتِنِی بِالسِّحْرِ فَخَرَجَ أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فَجَاءَهُ بِهِ فَأَمَرَ بِهِ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) فَنَقَضَ ثُمَّ تَفَلَ عَلَیْهِ وَ أَرْسَلَ إِلَی لَبِیدِ‌بْنِ َعْصَمَ وَ أُمِّ عَبْدِ‌اللَّهِ الْیَهُودِیَّهًِْ فَقَالَ مَا دَعَاکُمْ إِلَی مَا صَنَعْتُمْ ثُمَّ دَعَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَلَی لَبِیدٍ وَ قَالَ لَا أَخْرَجَکَ اللَّهُ مِنَ الدُّنْیَا سَالِماً.
امام علی (علیه السلام)- لبیدبن‌اعصم یهودی و امّ عبداللَّه یهودی برای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) جادو ساختند در یازده گره و آن را میان پوسته‌ی گل خرما نهادند و در چاهی میان یکی از دره‌های مدینه زیر سنگی سپردند که پلّه چاه بود، و پیغمبر (صلی الله علیه و آله) از خوردن و نوشیدن و شنیدن و دویدن و نزدیکی با زنان واماند. و جبرئیل (علیه السلام) آمد و سوره‌ی معوّذتین را آورد و گفت: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله) تو را چه شده»؟ فرمود: «نمی‌دانم، حالم این است که می‌بینی». گفت: «ام عبداللّه و لبیدبن‌اعصم تو را جادو کردند»، و آن را به وی گزارش داد و جای آن را وانمود، آنگه جبرئیل خواند: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آن را خواند و یک گره باز شد، و پیوسته او خواند و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خواند و گره باز شد تا یازده آیه خواند و یازده گره باز شد و پیغمبر برخاست نشست امیرالمؤمنین (علیه السلام) آمد و آنچه را جبرئیل گفته بود به وی باز گفت و فرمود: «برو و جادو را بیاور». و آورد و پیغمبر آن را شکست و بر آن تف کرد، و لبید و امّ عبداللّه را خواست و فرمود: «برای چه این کار را کردید و بر لبید نفرین کرد که خدا تو را با تن درست از دنیا بیرون نبرد».
الصّادق (علیه السلام)- أَنَّهُ سُئِلَ عَنِ الْمُعَوِّذَتَیْنِ أَ هُمَا مِنَ الْقُرْآنِ؟ فَقَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) نَعَمْ هُمَا مِنَ الْقُرْآنِ فَقَالَ الرَّجُلُ إِنَّهُمَا لَیْسَتَا مِنَ الْقُرْآنِ فِی قِرَاءَهًِْ ابْنِ مَسْعُودٍ وَ لَا فِی مُصْحَفِهِ فَقَالَ أَبُوعَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) أَخْطَأَ ابْنُ‌مَسْعُودٍ أَوْ قَالَ کَذَبَ ابْنُ‌مَسْعُودٍ هُمَا مِنَ الْقُرْآنِ قَالَ الرَّجُلُ فَأَقْرَأُ بِهِمَا یَا ابْنَ‌رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی الْمَکْتُوبَهًِْ؟ قَالَ نَعَمْ. وَ هَلْ تَدْرِی مَا مَعْنَی الْمُعَوِّذَتَیْنِ وَ فِی أَیِّ شَیْءٍ نَزَلَتَا؟ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) سَحَرَهُ لَبِیدُ‌بْنُ‌أَعْصَمَ الْیَهُودِیُّ فَقَالَ أَبُوبَصِیرٍ لِأَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) وَ مَا کَادَ أَوْ عَسَی أَنْ یَبْلُغَ مِنْ سِحْرِهِ قَالَ أَبُوعَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقُ (علیه السلام) بَلَی کَانَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) یَرَی أَنَّهُ بِجَامِعٍ وَ لَیْسَ بِجَامِعٍ وَ کَانَ یُرِیدُ الْبَابَ وَ لَا یُبْصِرُهُ حَتَّی یَلْمَسَهُ بِیَدِهِ وَ السِّحْرُ حَقُّ وَ مَا یُسَلَّطُ السِّحْرُ إِلَّا عَلَی الْعَیْنِ وَ الْفَرْجِ فَأَتَاهُ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) فَأَخْبَرَهُ بِذَلِکَ فَدَعَا عَلِیّاً (علیه السلام) وَ بَعَثَهُ لِیَسْتَخْرِجَ ذَلِکَ مِنْ بِئْرِ ذَرْوَانَ ...
امام صادق (علیه السلام)- از امام صادق (علیه السلام) از معوّذتین پرسیده شد که آیا آن دو جزء قرآن هستند؟ امام صادق (علیه السلام) فرمود: «بله از قرآن هستند». پس مرد [سؤال‌کننده] گفت: «در قرائت ابن‌مسعود و نه در نسخه مکتوبش آن دو از قرآن نیستند». امام (علیه السلام) فرمود: «ابن‌مسعود اشتباه کرده یا فرمود: ابن‌مسعود دروغ گفته. آن دو سوره جزء قرآنند». آن مرد گفت: «پس آنها را در نوشته قرآن بخوانم»؟ فرمود: «آری! آیا معنای معوّذتین را می‌دانی و می‌دانی در مورد چه چیزی نازل شدند؟ لبید بن اعصم یهودی رسول خدا را جادو کرد». ابوبصیر به امام صادق (علیه السلام) گفت: «نزدیک بود که سحرش کارگر افتد»! امام (علیه السلام) فرمودند: «آری! پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌دید که آمیزش می‌کند در حالی که واقعا آمیزش نمی‌کرد. و در را می‌خواست امّا آن را نمی‌دید تا اینکه با دستش آن را لمس کند». و سحر واقعیّت دارد. و سحر جز بر چشم و فرج مسلّط نمی‌شود. پس جبرئیل به سوی او آمد و این قضیه را به او خبر داد. پس علی (علیه السلام) را خواست. و او را فرستاد تا آن جادو را از چاه [ذروان] ازوان بیرون بیاورد».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أُنْزِلَتْ عَلَیَّ آیَاتٌ لَمْ یُنْزَلْ مِثْلُهُنَّ الْمَعُوذَتَانِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- بر من آیاتی نازل شد که همانند آن ها نازل نشده است: آن آیات معوّذتان هستند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أَنَّ النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله) کَانَ کَثِیراً مَا یُعَوِّذُ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ (علیها السلام) بِهَاتَیْنِ السُّورَتَیْن.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- انس روایت کرده است: پیغمبر (صلی الله علیه و آله) بسیار حسن و حسین (علیها السلام) را با این دو سوره تعویذ می‌داد.
الکاظم (علیه السلام)- مَا مِنْ أَحَدٍ فِی حَدِّ الصَّبِیِ یَتَعَهَّدُ فِی کُلِ لَیْلَهًٍْ قِرَاءَهًَْ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ وَ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ، کُلَّ وَاحِدَهًٍْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، وَ قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ مِائَهًَْ مَرَّهًٍْ، فَإِنْ لَمْ یَقْدِرْ فَخَمْسِینَ، إِلَّا صَرَفَ اللَّهُ عَنْهُ کُلَّ لَمَمٍ أَوْ عَرَضٍ مِنْ أَعْرَاضِ الصِّبْیَانِ، وَ الْعُطَاشَ، وَ فَسَادَ الْمَعِدَهًِْ، وَ یَدُورُ الدَّمُ أَبَداً مَا تُعُوهِدَ بِهَذَا حَتَّی یَبْلُغَهُ الشَّیْبَ، فَإِنْ تَعَهَّدَ نَفْسُهُ بِذَلِکَ أَوْ تُعُوهِدَ، کَانَ مَحْفُوظاً إِلَی یَوْمِ یَقْبِضُ اللَّهُ نَفْسَهُ.
امام کاظم (علیه السلام)- هرکه در روزگار جوانی متعهّد شود که هر شب هریک از قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ و قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ را سه مرتبه و قُلْ هُوَ اللهُ أَحَد را صدمرتبه و اگر نتوانست پنجاه مرتبه بخواند، بی‌شک خداوند عزّوجلّ اختلال حواس یا هریک از دیگر ناخوشی های جوانان و خشکی گلو و بیماری معده را از او دور می گرداند و تا زمانی‌که به این کار پایبند باشد، تندرست روزگار می گذراند تا اینکه پیری اش فرا رسد پس اگر بر این کار، خود متعهّد شده باشد و یا اینکه او را متعهّد کرده باشند، تا روزی که خداوند عزّوجلّ قبض روحش کند، درامان خواهد بود.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- وَ مَنْ قَرَأَ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ وَ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِ النَّاسِ فَکَأَنَّمَا قَرَأَ جَمِیعَ الْکُتُبِ الَّتِی أَنْزَلَهَا اللَّهُ عَلَی الْأَنْبِیَاء.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ و قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ را بخواند، گویی تمام کتاب‌هایی را که خداوند بر پیامبران (علیهم السلام) نازل کرده، خوانده است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) أَنَّهُ قَالَ: یَا عُقْبَهًُْ أَ لَا أُعَلِّمُکَ سُورَتَیْنِ هُمَا أَفْضَلُ الْقُرْآنِ أَوْ مِنْ أَفْضَلِ الْقُرْآنِ قُلْتُ بَلَی یَا رَسُولَ اللَّهِ فَعَلَّمَنِی الْمُعَوِّذَتَیْنِ وَ قَالَ اقْرَأْهُمَا کُلَّمَا قُمْتَ وَ نِمْتَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ای عقبه! آیا می خواهی دو سوره ای را به تو بیاموزم که بهترین سوره های قرآن هستند»؟ عرض کردم: «بله، ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)»! آنگاه ایشان معوّذتان را به من آموخت و سپس در نماز صبح، این دو سوره را قرائت کرد و فرمود: «به هنگام بیدارشدن و خوابیدن، این دو سوره را بخوان».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ سُورَهًَْ الْفَلَقِ فِی کُلِّ لَیْلَهًٍْ عِنْدَ مَنَامِهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ کَأَجْرِ مَنْ حَجَّ وَ اعْتَمَرَ وَ صَامَ وَ هِیَ رُقْیَهًٌْ نَافِعَهًٌْ وَ حِرْزٌ مِنْ کُلِّ عَیْنٍ نَاظِرَهًٍْ بِسُوءٍ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکه هر شب به هنگام خواب سوره الْفَلَقِ را بخواند، خداوند پاداشی همچون پاداش کسی که حج گزارده و عمره به‌جای آورده و روزه گرفته برایش می نویسد. این سوره تعویذی سودمند و حرزی در برابر هر چشم بدنگر است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَهَا عِنْدَ نَوْمِهِ کَانَ لَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ وَ هِیَ حِرْزٌ مِنْ کُلِّ سُوءٍ وَ هِیَ رُقْیَهًٌْ نَافِعَهًٌْ وَ حِرْزٌ مِنْ کُلِّ عَیْنٍ نَاظِرَهًٍْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکه این سوره را به هنگام خواب بخواند، پاداشی عظیمی برای اوست و آن، حرزی از هر گزند است و آن تعویذی سودمند و حرزی در برابر هر چشم بدنگر است.
الصّادق (علیه السلام)- مَنْ قَرَأَهَا فِی کُلِّ لَیْلَهًٍْ مِنْ لَیَالِی شَهْرِ رَمَضَانَ کَانَتْ فِی نَافِلَهًٍْ أَوْ فَرِیضَهًٍْ، کَانَ کَمَنْ صَامَ فِی مَکَّهًَْ وَ لَهُ ثَوَابُ مَنْ حَجَّ وَ اعْتَمَرَ بِإِذْنِ اللَّهِ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- هرکه این سوره را در هر شبی از شب های ماه رمضان در نمازی مستحب یا واجب بخواند، همچون کسی باشد که در مکّه روزه گرفته و به اذن خداوند متعال ثواب کسی که حج گزارده و عمره به‌جای آورده برای او می‌باشد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ أَرَادَهُ إِنْسَانٌ بِسُوءٍ فَأَرَادَ أَنْ یَحْجُزَ اللَّهُ بَیْنَهُ وَ بَیْنَهُ فَلْیَقُلْ حِینَ یَرَاهُ أَعُوذُ بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ مِنْ حَوْلِ خَلْقِهِ وَ قُوَّتِهِمْ وَ أَعُوذُ بِرَبِ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ ثُمَّ یَقُولُ مَا قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لِنَبِیِّهِ (صلی الله علیه و آله) فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ صَرَفَ اللَّهُ عَنْهُ کَیْدَ کُلِّ کَائِدٍ وَ مَکْرَ کُلِّ مَاکِرٍ وَ حَسَدَ کُلِّ حَاسِدٍ وَ لَا یَقُولَنَّ هَذِهِ الْکَلِمَاتِ إِلَّا فِی وَجْهِهِ فَإِنَّ اللَّهَ یَکْفِیهِ بِحَوْلِهِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- کسی که انسان دیگری خواست به او زیان برساند و او خواست که خداوند بین او و بین دیگری مانعی قرار دهد، باید هنگامی‌که او را می‌بیند، بگوید: «از توان خلق خدا و قدرتشان به توان خدا و قدرت او پناه می‌برم و أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ». سپس آنچه خدای عزّوجلّ به پیامبرش (صلی الله علیه و آله) فرموده بگوید: «اگر آنها [از حق] روی بگردانند، [نگران مباش]! بگو: «خداوند مرا کفایت می‌کند؛ هیچ معبودی جز او نیست؛ بر او توکّل کردم؛ و او پروردگار عرش عظیم است»». خداوند حیله‌ی هر حیله‌گری و مکر هر مکرکننده‌ای و حسد هر حسودی را از او دور گرداند و این کلمات را جز در روبروی او نگوید. خداوند به قدرت خود او را کفایت می‌کند.