آیه ۷ - سوره قصص

امام علی (علیه السلام)- در تفسیر نعمانی از امیرالمؤمنین (علیه السلام) آمده است که فرمود: تفسیر وحی نبوّت و رسالت، این فرموده‌ی خداوند است: ما به تو وحی کردیم هم چنان که به نوح و پیامبران بعد از او وحی کرده‌ایم و به ابراهیم و اسماعیل ... (نساء/۱۶۳) ... و وحی الهام این فرموده‌ی خداوند عزّ‌وجلّ است: پروردگار تو به زنبور عسل وحی کرد که: از کوه‌ها و درختان و در بناهایی که می‌سازند خانه‌هایی برگزین (نحل/۶۸) و نیز این فرموده: وَأَوْحَیْنَا إِلَی أُمِّ مُوسَی أَنْ أَرْضِعِیهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَیْهِ فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ است.

امام صادق (علیه السلام)- وقتی وفات یوسف فرزند یعقوب (علیها السلام) فرارسید، خاندان یعقوب (علیه السلام) را که هشتاد نفر بودند گردآورد و فرمود: «این قبطیان به زودی بر شما پیروزشده و به عذابهای سختتان می‌آزردند. (اعراف/۱۴۱) و خداوند نجات شما را به دست مردی از فرزندان لاوی پسر یعقوب (علیه السلام) که نامش موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) است، قرار داده است. او جوانی بلند قامت با گیسوانی مجعّد و گندمگون است [به خاطر همین بشارت و برای نجات از دست قبطیان] اکثر مردهای بنی‌اسرائیل نام فرزند خود را عمران می‌گذاشتند و آن فرزند نیز پس از آنکه بزرگ می‌شد و صاحب فرزند می‌شد نام فرزند خود را موسی می‌گذاشت به این امید که او موسی‌بن‌عمران باشد».

ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- مادر موسی (علیه السلام) نزد نجّاری از قوم فرعون رفت و صندوق کوچکی از او خرید. نجّار به او گفت: «می خواهی با این چکار کنی»؟ گفت: «پسری دارم و می‌خواهم او را در آن مخفی کنم». چون نمی‌خواست که دروغ بگوید. سپس نجّار به طرف قاتلان بچه‌ها رفت تا آن‌ها را باخبر کند هنگامی که میخواست حرف بزند خداوند جلوی زبانش را گرفت سپس شروع به اشاره کردن با دستش کرد ولی کسی از او چیزی نمی‌فهمید. هنگامی که فهمیدند خبری ندارد و از او به ستوه آمدند، بزرگ ایشان گفت: «او را بزنید، پس آن‌ها هم او را زدند و از آنجا به بیرون انداختند. سپس در یک بیابان سرگردان شد. سپس خداوند زبان و بیناییش را به او بازگرداند به شرط اینکه جای موسی را فاش نکند و بلکه آن راز را پیش خودش نگه دارد. به راه خداوند رو آورد و سخنان او را قبول کرد. مادر موسی (علیه السلام) به راه افتاد و او را به دریا انداخت این در حالی بود که به مدت سه ماه او را شیر داده بود. در آن هنگام فرعون دختری داشت غیر از او بچه‌ای نداشت که مهربان‌ترین کس نسبت به فرعون بود. و بیماری پیسی شدیدی داشت که طبیبان و ساحران مصر گفته بودند که آن بیماری فقط از طریق آب دریا شفا پیدا می‌کند که در آن چیزی شبیه انسان وجود دارد و از آب دهان آن گرفته میشود و باید آن آب را به بدنش بمالند تا بیماریش شفا یابد. این اتفاق در چنان روز و فلان ساعت به هنگام طلوع آفتاب میافتد. چون روز دوشنبه فرارسید فرعون با آسیه به طرف استراحتگاهی که در کنار ساحل رود نیل داشت، رفت. پس دختر فرعون همراه کنیزکانش به ساحل دریا آمد و با هم بازی می‌کردند که ناگهان امواج رود نیل صندوقچه را آورد پس آن را گرفتند. آسیه نزدیک شد و در داخل صندوقچه نوری را دید که قبل از آن برای کسی که خداوند میخواست او را گرامی بدارد، ندیده بود. پس آن را گرفت و در آن را باز کرد که ناگهان دید آن نور در بین چشمانش است و خداوند متعال رزقش را در انگشت ابهامش قرار داده بود که وقتی آن را می مکید شیر از آن بیرون می‌آمد. پس خداوند عشق آن کودک را در دل او قرار داد و فرعون او را دوست داشت. هنگامی که او را از صندوقچه گرفتند، دختر فرعون دستش را به آبی که از دهان موسی سرازیر شده بود مالید و آن را به بدنش زد و از آن بیماری شفا یافت. سپس موسی (علیه السلام) را بوسید و او را در آغوش گرفت. بعضی از مبالغه گران و متعصّبان قوم فرعون گفتند: «ای پادشاه، ما فکر می‌کنیم که آن بچّه بنی اسرائیل که قرار است متولد شود و از او می‌ترسی، این بچّه است که به خاطر ترس از تو او را به دریا انداخته‌اند. پس فرعون تصمیم به کشتن او گرفت ولی آسیه از او خواست تا آن کودک را به او ببخشد. فرعون نیز او را به آسیه بخشید. سپس به او گفت: «اسمی برای او انتخاب کن». گفت: «اسم او را نهادم موشی چون او را بین ماء (آب) و شجر (درخت) پیدا کرده بود. گفتهاند: مادر موسی به خواهرش که اسمش مریم بود گفت: او را دنبال کن و درباه او جستجو کن و ببین چیزی از او می شنوی؟ آیا بچه‌ام زنده است یا حیوانات دریایی او را خورده‌اند؟ و وعده خداوند را فراموش کرد؛ فَبَصُرَتْ بِهِ عَنْ جُنُبٍ وَ هُمْ لا یَشْعُرُونَ آن‌ها نمی‌دانستند که او خواهر موسی (علیه السلام) است. هنگامی که بچّه سینه زنان شیرده را نمی‌گرفت گفت: هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلَی أَهْلِ بَیْتٍ یَکْفُلُونَهُ لَکُمْ وَهُمْ لَهُ نَاصِحُونَ؛ هنگامی که مادرش را آورد به سرعت سینه مادرش را گرفت و آنقدر از آن شیر خورد تا پهلوهایش پر شد. سپس گفت: نزد ما بمان و این بچّه‌ام را برایم بزرگ کن. گفت: «نمی‌توانم خانه و فرزندم را رها کنم. ولی اگر بخواهی می‌توانم که آن را با خودم به خانه ببرم و هر کار خیری بتوانم برایش انجام می‌دهم. سپس او را به مادرش داد و مادر موسی وعده خداوند را به یاد آورد و موسی را همان روز به خانه اش بازگرداند».

امام عسکری (علیه السلام)- در کتاب کمال‌الدّین و تمام‌النّعمه با سندش از حکیمه خاتون، عمّه امام حسن عسکری (علیه السلام)، آمده که فرمود: «نزد امام حسن عسکری (علیه السلام) بودم که فرمود: «عمّه جان! امشب را پیش ما بمان که به زودی و همین امشب آن نوزاد فرخنده که در پیشگاه خدا گرامی است متولّد خواهد شد. همان نوزادی که خداوند زمین را به یمن برکت او پس از مرگش زنده می‌فرماید». گفتم: «ای سرور من! آن مولود فرخنده از چه کسی متولّد می‌شود؟! من که هیچ‌گونه نشانی از آبستنی و بارداری در نرگس (سلام الله علیها) نمی‌بینم»؟ فرمود: «از نرگس (سلام الله علیها) متولّد می‌شود نه از کس دیگری». من برخاستم و سراسیمه به سمت نرگس (سلام الله علیها) رفتم و سراپای او را نگریستم و هیچ نشانی از بارداری ندیدم. پیش امام حسن (علیه السلام) برگشتم و گفتم که چه کار کرده‌ام. لبخند زد و فرمود: «هنگام سپیده‌دم نشان بارداری او بر تو آشکار می‌شود و مثل او همچون مادر موسی (علیه السلام) است که نشان بارداری تا هنگام زایمان در او ظاهر نشد و هیچ‌کس از بارداری او آگاه نشد چون فرعون در جستجوی موسی (علیه السلام)، شکم زنان باردار را می‌درید و فرزند من هم نظیر موسی (علیه السلام) است». و حکیمه در پایان این حدیث گفت: وقتی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به دنیا آمد امام عسکری (علیه السلام) با صدای بلند فرمود: «عمّه جان! پسرم را پیش من بیاور». من کودک را در آغوش کشیدم و پیش ایشان بردم. همین که به حضور پدرش (علیه السلام) رسیدم درحالی‌که در دست من بود به پدر سلام کرد. امام (علیه السلام) او را از من گرفت در همین حال پرندگانی بر گرد سر کودک پرواز می‌کردند. امام (علیه السلام) فرمود: «[ای پرندگان!] او را با خود [به آسمان] ببرید و از او محافظت کنید و هر چهل روز یکبار او را پیش ما بازگردانید. پرندگان او را گرفتند و در آسمان پروازش دادند و با او رفتند. شنیدم که امام (علیه السلام) می‌گفت: «تو را به همان کسی می‌سپارم که مادر موسی (علیه السلام) پسرش را به او سپرد». نرگس شروع به گریستن کرد. امام حسن (علیه السلام) فرمود: «آرام بگیر و ساکت باش که شیرخوردن از پستان دیگری بر او حرام است و به زودی پیش تو برگردانده می‌شود همان گونه که موسی (علیه السلام) به مادرش برگردانده شد و این آن گفتار خداوند عزّوجل است که می‌فرماید: «و ما موسی را به مادرش برگرداندیم تا دیده‌اش به او روشن‌گردد و اندوهگین نباشد (قصص/۱۳)».