آیه وَ مَنْ يَعْصِ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ ناراً خالِداً فيها وَ لَهُ عَذابٌ مُهينٌ [14]
و هركس در برابر خدا و پيامبرش نافرمانى كند و از مرزهاى او تجاوز نمايد، خداوند او را در آتشى وارد مى‌كند كه جاودانه در آن خواهد بود؛ و براى او مجازات خواركننده‌اى است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنِ ابْنِ‌عَبَّاسٍ (رحمة الله علیه) قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ هُوَ عَلَی الْمِنْبَرِ یَقُولُ وَ قَدْ بَلَغَهُ عَنْ أُنَاسٍ مِنْ قُرَیْشٍ إِنْکَارُ تَسْمِیَتِهِ لِعَلِیٍّ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فَقَالَ مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ بَعَثَنِی إِلَیْکُمْ رَسُولًا وَ أَمَرَنِی أَنْ أَسْتَخْلِفَ عَلَیْکُمْ عَلِیّاً (علیه السلام) أَمِیراً أَلَا فَمَنْ کُنْتُ نَبِیَّهُ (صلی الله علیه و آله) فَإِنَّ عَلِیّاً (علیه السلام) أَمِیرُهُ تَأْمِیرٌ أَمَّرَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلَیْکُمْ وَ أَمَرَنِی أَنْ أُعَلِّمَکُمْ ذَلِکَ لِتَسْمَعُوا لَهُ وَ تُطِیعُوا إِذَا أَمَرَکُمْ بِأَمْرٍ تَأْتَمِرُونَ وَ إِذَا نَهَاکُمْ عَنْ أَمْرٍ تَنْتَهُونَ أَلَا فَلَا یَأْتَمِرَنَّ أَحَدٌ مِنْکُمْ عَلَی عَلِیٍّ (علیه السلام) فِی حَیَاتِی وَ لَا بَعْدَ وَفَاتِی فَإِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَمَّرَهُ عَلَیْکُمْ وَ سَمَّاهُ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ لَمْ یُسَمِّ أَحَداً مِنْ قَبْلِهِ بِهَذَا الِاسْمِ وَ قَدْ أَبْلَغْتُکُمْ مَا أُرْسِلْتُ بِهِ إِلَیْکُمْ فِی عَلِیٍّ (علیه السلام) فَمَنْ أَطَاعَنِی فِیهِ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ وَ مَنْ عَصَانِی فِیهِ فَقَدْ عَصَی اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ وَ لَا حُجَّهًَْ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ وَ کَانَ مَصِیرُهُ إِلَی النَّارِ وَ إِلَی مَا قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ فِی کِتَابِهِ وَ مَنْ یَعْصِ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَتَعَدَّ حُدُودَهُ یُدْخِلْهُ ناراً خالِداً فِیها.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) گوید: شنیدم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) وقتی که شنید عدّه‌ای از اهل قریش نامیدن لقب امیرالمؤمنین را، برای علی (علیه السلام) را انکار می‌کنند، برفراز منبر می‌فرمود: «ای مردم! خداوند مرا به‌عنوان رسول خود به میان شما فرستاد و خود او به من فرمان داده تا علی (علیه السلام) را به‌عنوان امیر، جانشین خود قرار دهم. امیر بودن علی (علیه السلام) بر شما، امارتی است که به امر خداست و خداوند به من امر فرموده که این مطلب را به شما بیاموزم تا این پیام را شنیده و از آن اطاعت کنید. هرگاه او شما را به کاری امر کرد، فرمان برید و چون نهی کرد، دست از آن کار بکشید. بدانید که هیچ‌کدام از شما، نه در حیات من و نه بعد از وفات من حقّ امیر و سروربودن بر علی (علیه السلام) را ندارد، زیرا خداوند، او را امیر شما قرار داده و خداوند او را امیرالمؤمنین نامیده و این درحالی است که هیچ‌کس قبل از او به این نام نامیده نشده است. من آنچه در مورد علی (علیه السلام) باید به شما می‌رسید را به شما اطّلاع دادم. هرکس از این امر من در مورد علی (علیه السلام) اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده و هرکس در این مورد از من تخلّف کند، با خداوند مخالفت کرده و هیچ دلیل و حجّتی برای این مخالفتش در پیشگاه خدا ندارد و عاقبتی جز آتش جهنّم ندارد، عاقبت او همان است که خداوند فرمود: وَ مَنْ یَعْصِ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَتَعَدَّ حُدُودَهُ یُدْخِلْهُ ناراً خالِداً فِیها.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أُوتِیتُ السَّبْعَ الطِّوَالَ مَکَانَ التَّوْرَاهًِْ وَ الْمِئِینَ مَکَانَ الْإِنْجِیلِ وَ الْمَثَانِیَ مَکَانَ الزَّبُورِ وَ فَضَّلَنِی رَبِّی بِالْمُفَصَّلِ وَ إِنَّهُ شَارَکَهُ مَعَ نَفْسِهِ فِی عَشَرَهًِْ مَوَاضِعَ وَ لِلهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ أَطِیعُوا اللهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ مَنْ یَعْصِ اللهَ وَ رَسُولَهُ إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللهَ وَ رَسُولَهُ اسْتَجِیبُوا لِلهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ یَنْصُرُونَ اللهَ وَ رَسُولَهُ (صلی الله علیه و آله) إِذا نَصَحُوا لِلهِ وَ رَسُولِهِ فَأْذَنُوا بِحَرْبٍ مِنَ اللهِ وَ رَسُولِهِ (صلی الله علیه و آله) فَآمِنُوا بِاللهِ وَ رَسُولِهِ وَ مَنْ یَتَوَلَّ اللهَ وَ رَسُولَه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «خداوند به من به‌جای تورات، هفت سوره‌ی بلند قرآن (بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف، انفال توبه که این دو را با هم یک سوره‌ی بلند حساب می‌کنند) را داده و به‌جای انجیل، سوره‌های صد آیه‌ای (هفت سوره‌ای که حدوداً صد آیه دارند: اسراء، کهف، مریم، طه، انبیاء، حج، مؤمنون) را داده و به‌جای زبور سوره‌های مثانی (تمام سوره‌های قرآن غیر از سوره‌های بلند هفت‌گانه و سوره‌های صد آیه‌ای هفت‌گانه و سور کوچک قرآن) را داد. و در انتها نیز مرا با اعطاءکردن سوره‌های مفصّل (سوره‌های کوتاه قرآن که به‌جهت کوتاهی، بسم الله در آن‌ها بسیار تکرار می‌شود) بر دیگران برتری داد. و خداوند مرا در ده مورد شریک خود قرار داده: عزّت از آنِ خدا و پیامبرش است. (منافقون/۸)، از خدا اطاعت کنید و از رسول خویش فرمان برید. (نساء/۵۹) هر آینه کسانی را که خدا و پیامبرش را آزار می‌دهند. (احزاب/۵۷) خدا و پیامبرش را اجابت کنید. (انفال/۲۴)، خدا و پیامبرش را یاری می‌کنند. (حشر/۸)، هرگاه در عمل برای خدا و پیامبرش اخلاص ورزند. (توبه/۹۱)، پس جنگ با خدا و رسول او را اعلام کنید. (بقره/۲۷۹)، پس به خدا و پیامبرش ایمان بیاورید. (تغابن/۸) هرکه خدا و پیامبر او و مؤمنان را ولیّ خود گزیند. (مائده/۵۶)».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی‌هُرَیْرَهًَْ وَ عَبْدِ اللَّهِ‌بْنِ‌عَبَّاسٍ قَالا خَطَبَنَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَبْلَ وَفَاتِهِ وَ هِیَ آخِرُ خُطْبَهًٍْ خَطَبَهَا بِالْمَدِینَهًْ ... وَ مَنْ تَوَلَّی خُصُومَهًَْ ظَالِمٍ أَوْ أَعَانَهُ عَلَیْهَا نَزَلَ بِهِ مَلَکُ الْمَوْتِ بِالْبُشْرَی بِلَعْنَهًِْ اللَّهِ وَ نَارِ جَهَنَّمَ خالِداً فِیها وَ بِئْسَ الْمَصِیر.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابوهریره و عبدالله‌بن‌عبّاس گویند: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پیش از وفاتش آخرین خطبه‌اش را در مدینه برای ما می‌خواند... هرکس دفاع از ستمکاری را برعهده گیرد یا در آن ستم با او کمک کند فرشته‌ی مرگ با مژده‌ی به لعنت خدا، بر او فرود می‌آید تا در آتش دوزخ که جاوید است بماند و چه بد سرانجامی است. (توبه/۶۳).