آیه لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً قَدْ يَعْلَمُ اللهُ الَّذينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِواذاً فَلْيَحْذَرِ الَّذينَ يُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصيبَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ [63]
دعوت پيامبر [از شما] را در ميان خود، مانند دعوت از يكديگر قرار ندهيد؛ [و از دعوت پيامبر هيچ‌گاه تخلّف نكنيد] خداوند كسانى از شما را كه پشت‌سر ديگران پنهان مى‌شوند، و يكى پس از ديگرى فرار مى‌كنند مى‌داند. پس كسانى كه فرمان او را مخالفت مى‌كنند، بايد بترسند از اين كه فتنه‌اى دامنشان را بگيرد، يا عذابى دردناك به آن‌ها برسد!
الباقر ( لَا تَقُولُوا یَا مُحَمَّدُ (وَ لَا یَا أَبَاالْقَاسِمِ وَ لَکِنْ قُولُوا یَا نَبِیَّ اللَّهِ (وَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (.
امام باقر ( نگویید: ای محمّد! و یا ای ابا القاسم! بلکه بگویید: ای نبی خدا (! یا ای رسول خدا (!
الزّهراء ( المَنَاقِبُ لِابنِ المَغَازِلِی: عَن فَاطِمَهًَْ (بِنتِ رَسُولِ اللهِ (وَ لَمَّا نَزَلَ قَوْلُهُ تَعَالَی لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعاءِ بَعْضِکُمْ بَعْضاً قَالَتْ فَاطِمَهًُْ (تَهَیَّبْتُ النَّبِیَّ (أَنْ أَقُولَ لَهُ یَا أَبَتِ فَجَعَلْتُ أَقُولُ لَهُ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَأَقْبَلَ عَلَیَّ وَ قَالَ یَا بُنَیَّهًِْ لَمْ تَنْزِلْ فِیکِ وَ لَا فِی أَهْلِکِ مِنْ قَبْلُ أَنْتِ مِنِّی وَ أَنَا مِنْکِ وَ إِنَّمَا نَزَلَتْ فِی أَهْلِ الْجَفَاءِ وَ الْبَذَخِ وَ الْکِبْرِ فَقُولِی یَا أَبَتِ فَإِنَّهُ أَحَبُّ لِلْقَلْبِ وَ أَرْضَی لِلرَّبِّ ثُمَّ قَبَّلَ النَّبِیُّ (جَبْهَتِی وَ مَسَحَنِی مِنْ رِیقِهِ فَمَا احْتَجْتُ إِلَی طِیبٍ بَعْدَه.
حضرت زهرا ( هنگامی‌که آیه‌ی کریمه: لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعاءِ بَعْضِکُمْ بَعْضاً نازل شد، فاطمه (گوید: «تصمیم گرفتم از آن به بعد پدرم را به وصف رسالت یاد کنم و بگویم ای رسول خدا (امّا درآن‌حال، پدرم به من رو نمود و فرمود: «دخترم، این آیه در شأن تو و اهلت نازل نشده، چرا که تو از من و من از توأم، بلکه این آیه درباره‌ی متکبّران و جفاکاران عرب که مرا به وصف رسالت یاد نمی‌کنند نازل شده است؛ دخترم، همیشه مرا به لفظ پدر، یاد کن که این کلمه دلم را بیشتر شادمان می‌کند و به رضای خدا نزدیکتر است، سپس مرا در آغوش کشید و رویم را بوسید و آب دهان مبارکش را به صورتم مالید که از آن به بعد به بوی عطری نیازمند نبودم».
علی‌بن‌إبراهیم ( لَا تَدْعُوا رَسُولَ اللَّهِ (کَمَا یَدْعُو بَعْضُکُمْ بَعْضاً.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( کَمَا یَدْعُو بَعْضُکُمْ بَعْضاً؛ آن‌طور که همدیگر را فرا می‌خوانید و صدا می‌زنید، رسول خدا (را صدا نزنید.
الصّادق ( عَن أَبِی‌عَلِیٍّ قال: سَمِعْتُ أَبَاعَبْدِاللَّهِ (یَقُولُ لَا تَذْکُرُوا سِرَّنَا بِخِلَافِ عَلَانِیَتِنَا وَ لَا عَلَانِیَتَنَا بِخِلَافِ سِرِّنَا حَسْبُکُمْ أَنْ تَقُولُوا مَا نَقُولُ وَ تَصْمُتُوا عَمَّا نَصْمُتُ إِنَّکُمْ قَدْ رَأَیْتُمْ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَجْعَلْ لِأَحَدٍ مِنَ النَّاسِ فِی خِلَافِنَا خَیْراً إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ.
امام صادق ( ابوعلی گوید: از امام صادق (شنیدم که می‌فرماید: «نام ما را در نهان به کار نبرید برخلاف آنچه در حضور ما به کار می‌برید و نام ما را در حضور ما آن‌گونه به کار نبرید که در نهان به کار می‌برید. کافی است آنچه را ما می‌گوییم، بگویید و درباره‌ی آنچه سکوت می‌کنیم، سکوت کنید و شما دیده‌اید که خدای متعال برای کسانی که با ما مخالفت ورزیدند خیری قرار نداده است. همانا خدای متعال می‌فرماید: فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ».
الصّادق ( عَن عَبْدِ الْأَعْلَی قَالَ: سَأَلْتُ أَبَاعَبْدِاللَّهِ (عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ قَالَ فِتْنَهًٌْ فِی دِینِهِ أَوْ جِرَاحَهًٌْ لَا یَأْجُرُهُ اللَّهُ عَلَیْهَا.
امام صادق ( عبدالاعلی گوید: از امام صادق (درباره‌ی این فرموده‌ی خداوند تبارک و تعالی: فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ پرسیدم. آن حضرت (فرمود: «منظور فتنه در دین یا زخمی است که خداوند به خاطر آن به انسان پاداشی نمی‌دهد».
علی‌بن‌إبراهیم ( فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ یَعْنِی بَلِیَّهًًْ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ قَالَ الْقَتْلُ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ؛ منظور از فتنه، بلا و مصیبت است. أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ؛ منظور از عذاب، کشته‌شدن است.
الباقر ( سُئِلَ أَبُوجَعْفَرٍ (عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَی فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ قَالَ الْفِتْنَهًُْ الْکُفْرُ قِیلَ یَا أَبَاجَعْفَرٍ (حَدِّثْنِی فِیمَنْ نَزَلَتْ قَالَ نَزَلَتْ فِی رَسُولِ اللَّهِ (وَ جَرَی مِثْلُهَا مِنَ النَّبِیِّ (فِی الْأَوْصِیَاءِ فِی طَاعَتِهِمْ.
امام باقر ( از امام باقر (درباره‌ی آیه: فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ پرسیده شد. فرمود: «منظور از فتنه کفر است». پرسیدند: «این آیه درباره‌ی چه کسی نازل شده است». فرمود: «درباره‌ی پیامبر اکرم (و اوصیاء و جانشینانش در اطاعت‌کردن از ایشان همین معنی جاری است».
الباقر ( فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَیْ یَعْصُونَ أَمْرَهُ.
امام باقر ( فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ؛ یعنی آنان که از فرمانش سرپیچی می‌کنند.
أمیرالمؤمنین ( یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ لَمْ یَکُنْ لِلَّهِ سُبْحَانَهُ حُجَّهًٌْ فِی أَرْضِهِ أَوْکَدَ مِنْ نَبِیِّنَا مُحَمَّدٍ (وَ لَا حِکْمَهًٌْ أَبْلَغَ مِنْ کِتَابِهِ الْعَظِیمِ وَ لَا مَدَحَ اللَّهُ تَعَالَی مِنْکُمْ إِلَّا مَنِ اعْتَصَمَ بِحَبْلِهِ وَ اقْتَدَی بِنَبِیِّهِ وَ إِنَّمَا هَلَکَ مَنْ هَلَکَ عِنْدَ مَا عَصَاهُ وَ خَالَفَهُ وَ اتَّبَعَ هَوَاهُ فَلِذَلِکَ یَقُولُ عَزَّ مِنْ قَائِل فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ.
امام علی ( ای مردم! به‌درستی‌که برای خدای سبحان در زمین حجّتی محکم‌تر از پیغمبر ما محمّد (و حکمتی رساتر از کتاب او قرآن عظیم نبوده است. و خدای بلند مرتبه از میان شما جز کسی را که به ریسمان او چنگ زده و به پیامبر او اقتدا کرده باشد، مدح نکرده است. و به‌درستی‌که هلاک نشده مگر کسی که نافرمانی و مخالفت او را کرده باشد و از هوای نفسش پیروی کرده باشد. به خاطر همین مطلب می‌فرماید: فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ.
الصّادق ( إِنَّ اللَّهَ جَلَّ اسْمُهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَی کُلِ إِمَامٍ عَهْدَهُ وَ مَا یَعْمَلُ بِهِ وَ عَلَیْهِ خَاتَمٌ فَیَفُضُّهُ وَ یَعْمَلُ بِمَا فِیهِ وَ إِنَّ فِی هذا یَا مَعْشَرَ الشِّیعَهًِْ لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِینَ وَ بَیَاناً لِلْمُؤْمِنِینَ وَ مَنْ أَرَادَ اللَّهُ تَعَالَی بِهِ الْخَیْرَ جَعَلَهُ مِنَ الْمُصَدِّقِینَ الْمُسَلِّمِینَ لِلْأَئِمَّهًِْ الْهَادِینَ بِمَا مَنَحَهُمُ اللَّهُ تَعَالَی مِنْ کَرَامَتِهِ وَ خَصَّهُمْ بِهِ مِنْ خِیَرَتِهِ وَ حَبَاهُمْ بِهِ مِنْ خِلَافَتِهِ عَلَی جَمِیعِ بَرِیَّتِهِ دُونَ غَیْرِهِمْ مِنْ خَلْقِهِ إِذْ جَعَلَ طَاعَتَهُمْ طَاعَتَهُ بِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَطِیعُوا اللهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ وَ قَوْلِهِ مَنْ یُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللهَ فَنَدَبَ الرَّسُولُ (الْخَلْقَ إِلَی الْأَئِمَّهًِْ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ الَّذِینَ أَمَرَهُمُ اللَّهُ تَعَالَی بِطَاعَتِهِمْ وَ دَلَّهُمْ عَلَیْهِمْ وَ أَرْشَدَهُمْ إِلَیْهِمْ بِقَوْلِهِ (إِنِّی مُخَلِّفٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی حَبْلٌ مَمْدُودٌ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ اللَّهِ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِ لَنْ تَضِلُّوا وَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی مُحِثّاً لِلْخَلْقِ إِلَی طَاعَتِهِ وَ مُحَذِّراً لَهُمْ مِنْ عِصْیَانِهِ فِیمَا یَقُولُهُ وَ یَأْمُرُ بِهِ فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ فَلَمَّا خُولِفَ رَسُولُ اللَّهِ (وَ نُبِذَ قَوْلُهُ وَ عُصِیَ أَمْرُهُ فِیهِمْ (وَ اسْتَبَدُّوا بِالْأَمْرِ دُونَهُمْ وَ جَحَدُوا حَقَّهُمْ وَ مَنَعُوا تُرَاثَهُمْ وَ وَقَعَ التَّمَالِی عَلَیْهِمْ بَغْیاً وَ حَسَداً وَ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً حَقَّ عَلَی الْمُخَالِفِینَ أَمْرَهُ وَ الْعَاصِینَ ذُرِّیَّتَهُ وَ عَلَی التَّابِعِینَ لَهُمْ وَ الرَّاضِینَ بِفِعْلِهِمْ مَا تَوَعَّدَهُمُ اللَّهُ مِنَ الْفِتْنَهًِْ وَ الْعَذَابِ الْأَلِیمِ فَعَجَّلَ لَهُمُ الْفِتْنَهًَْ فِی الدِّینِ بِالْعَمَی عَنْ سَوَاءِ السَّبِیلِ وَ الِاخْتِلَافِ فِی الْأَحْکَامِ وَ الْأَهْوَاءِ وَ التَّشَتُّتِ فِی الْآرَاءِ وَ خَبْطِ الْعَشْوَاءِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ الْعَذَابَ الْأَلِیمَ لِیَوْمِ الْحِسَابِ فِی الْمَعَادِ وَ قَدْ رَأَیْنَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ ذَکَرَ فِی مُحْکَمِ کِتَابِهِ مَا عَاقَبَ بِهِ قَوْماً مِنْ خَلْقِهِ حَیْثُ یَقُولُ فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً فِی قُلُوبِهِمْ إِلی یَوْمِ یَلْقَوْنَهُ بِما أَخْلَفُوا اللهَ ما وَعَدُوهُ وَ بِما کانُوا یَکْذِبُونَ فَجَعَلَ النِّفَاقَ الَّذِی أَعْقَبَهُمُوهُ عُقُوبَهًًْ وَ مُجَازَاهًًْ عَلَی إِخْلَافِهِمُ الْوَعْدَ وَ سَمَّاهُمْ مُنَافِقِینَ.
امام صادق ( خدای عزّوجلّ فرمان هر امامی را و وظیفه‌ای که باید انجام دهد از آسمان فرو می‌فرستد و بر آن مهری نهاده پس امام آن مهر را بر می‌دارد و برآنچه در آن است رفتار می‌کند. ای گروه شیعه! این هشدار است برای افرادی که خدا را می‌پرستند و برای مؤمنان بیان روشنگری است و هرکسی را که خدای تعالی درباره‌ی او اراده‌ی خیر فرماید او را از افرادی قرار می‌دهد که امامان راهبر را تصدیق نماید و به آنان تسلیم گردد که خدای تعالی از کرامت خویش به آنان عطا فرموده و آنان را از میان برگزیدگان خویش به کرامت مخصوص فرموده و خلافت الهی بر همه‌ی خلق را فقط به آنان عطا فرموده نه به دیگران؛ زیرا فرمانبرداری از آنان را فرمانبرداری از خود دانسته و فرموده است: خدا را فرمانبرید و رسول را و کسانی را فرمان برید که صاحبان امر شما هستند. (نساء/۵۹) و فرموده است: کسی که از پیامبر اطاعت کند، خدا را اطاعت کرده. (نساء/۸۰) رسول خدا (نیز مردم را به امامانی که از ذرّیّه‌ی او بودند دعوت کرد؛ امامانی که خداوند به فرمانبرداری از آنان امر فرموده بود و خلق را به آنان دلالت و ارشاد کرده بود و دعوت رسول خدا (آنجا بود که فرمود: «من دو چیز گرانبها در میان شما به جای می‌گذارم: کتاب خدا و عترت من که اهل بیت من هستند؛ ریسمانی هستند که میان شما و خدای تعالی کشیده شده است تا دست بر این ریسمان دارید، هرگز گمراه نخواهید شد». و خدای تعالی در مقام ترغیب مردم به اطاعت دستورات پیغمبر و ترساندشان از مخالفت او امر کرد: فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ. و آن هنگام که رسول خدا (مخالفت شد و فرمان او به دور افکنده شد و برخلاف دستورش درباره‌ی عترت رفتار شد و در کارشان استبداد نمودند و به دستور عترت رفتار نکردند و حقّ آنان را انکار نمودند و از سهم الإرث آنان جلوگیری کردند و همگی از راه حسد و ستم و دشمنی علیه آنان همدست شدند بر کسانی که مخالفت با امر رسول خدا (کردند و نسبت به ذرّیّه‌ی آن حضرت گناهکار شدند [و بر پیروانشان و کسانی که به کارهای مخالفین راضی بودند] و عدّه‌ای که خداوند بر آنان داده بود محقّق گردید و فتنه در دین را هرچه زودتر بر ایشان پیش آورد که از دیدن راه راست کور شدند و در احکام و خواسته‌ها به اختلاف افتادند و در رأی‌ها تشتّت روی داد و کورکورانه راه پیمودند و در قیامت به روز بازخواست نیز شکنجه دردناک را برای آنان آماده فرمود. و ما می‌بینیم که خداوند عزّوجلّ در صریح قرآن کیفری را که به گروهی از مردم داده است بیان فرموده است؛ آنجا که می‌فرماید: این عمل، [روح] نفاق را، تا روزی که خدا را ملاقات کنند، در دل‌هایشان برقرار ساخت. این به خاطر آن است که از پیمان‌الهی تخلّف جستند و به خاطر آن است که دروغ می‌گفتند. (توبه/۷۷) می‌بینیم که خداوند، نفاقی را که در دل‌های آن‌ها به جای گذاشته به‌عنوان کیفر و جزای مخالفت وعده‌ی آن‌ها قرار داده بود و آنان را منافق نامیده است».
الرّسول ( وَ ثَبَتَ بِالنَّقْلِ الْمُتَوَاتِرِ عَنْ مُحَمَّدٍ (أنَّهُ کَانَ یُحِبُّ عَلِیّاً وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ (وَ إِذَا ثَبَتَ ذَلِکَ وَجَبَ عَلَی کُلِّ الْأُمَّهًِْ مِثْلُهُ لِقَوْلِهِ تَعَالَی فَاتَّبَعُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ وَ لِقَوْلِهِ تَعَالَی فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ وَ لِقَوْلِهِ قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللهُ وَ لِقَوْلِهِ سُبْحَانَهُ لَقَدْ کانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کانَ یَرْجُوا اللهَ.
پیامبر ( با نقل متواتر ثابت شده که رسول اکرم (امام علی و امام حسن و امام حسین (را دوست می‌داشت به همین دلیل بر امّت نیز محبّت آن‌ها واجب می‌شود. به ضمیمه‌ی آیه: فَاتَّبِعُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ و آیه: فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ و آیه: اگر خدا را دوست می‌دارید، از من پیروی کنید! تا خدا [نیز] شما را دوست بدارد. (آل عمران/۳۱) و آیه: مسلّماً برای شما در زندگی رسول خدا سرمشق نیکویی بود، برای آن‌ها که امید به رحمت خدا. (احزاب/۲۱) هرکه امیدوار به خداست باید از رفتار پیامبر (پیروی کند.
الکاظم ( حُسَیْنِ‌بْنِ‌عُمَرَ‌بْنِ‌یَزِیدَ عَنْ أَبِیهِ قَالَ اشْتَرَیْتُ إِبِلًا وَ أَنَا بِالْمَدِینَهًِْ مُقِیمٌ فَأَعْجَبَنِی إِعْجَاباً شَدِیداً فَدَخَلْتُ عَلَی أَبِی‌الْحَسَنِ الْأَوَّلِ (فَذَکَرْتُهَا لَهُ فَقَالَ مَا لَکَ وَ لِلْإِبِلِ أَمَا عَلِمْتَ أَنَّهَا کَثِیرَهًُْ الْمَصَائِبِ قَالَ فَمِنْ إِعْجَابِی بِهَا أَکْرَیْتُهَا وَ بَعَثْتُ بِهَا مَعَ غِلْمَانٍ لِی إِلَی الْکُوفَهًِْ قَالَ فَسَقَطَتْ کُلُّهَا فَدَخَلْتُ عَلَیْهِ فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ.
امام کاظم ( حسین‌بن‌عمربن‌یزید از پدرش نقل می‌کند: در مدینه بودم و شترانی خریدم که بسیار خوشم آمد و نزد امام صادق (رفتم و به او گفتم، فرمود: «تو را چه به شتر؟ نمی‌دانی که گرفتاری فراوان دارند»؟ از بس خوشم آمد آن‌ها را کرایه دادم و با غلامانم به کوفه فرستادم و همه در راه افتادند و از میان رفتند و نزد آن حضرت رفتم و گزارش دادم. فرمود: «فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ».
الصّادق ( یُسَلَّطُ عَلَیْهِمْ سُلْطَانٌ جَائِرٌ أَوْ عَذَابٌ أَلِیمٌّ فِی الْآخِرَهًِْ.
امام صادق ( خداوند بر چنین افرادی پادشاهی ستمکار خواهد گمارد یا در آخرت، به عذابی دردناک دچار خواهد ساخت.