آیه في كِتابٍ مَكْنُونٍ [78]
كه در كتاب محفوظى جاى دارد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ {عَبْدِ الرَّحِیمِ} الْقَصِیرِ عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ ن وَ الْقَلَمِ، قَالَ: إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ الْقَلَمَ مِنْ شَجَرَهًٍْ فِی الْجَنَّهًِْ یُقَالُ لَهَا الْخُلْدُ ثُمَّ قَالَ لِنَهَرٍ فِی الْجَنَّهًِْ کُنَّ مِدَاداً فَجَمَدَ النَّهَرُ وَ کَانَ أَشَدَّ بَیَاضاً مِنَ الثَّلْجِ وَ أَحْلَی مِنَ الشَّهْدِثُمَّ قَالَ لِلْقَلَمِ اکْتُبْ قَالَ وَ مَا أَکْتُبُ یَا رَبّ قَالَ اکْتُبْ مَا کَانَ وَ مَا هُوَ کَائِنٌ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ، فَکَتَبَ الْقَلَمُ فِی رَقٍّ أَشَدَّ بَیَاضاً مِنَ الْفِضَّهًْ‌وَ أَصْفَی مِنَ الْیَاقُوتِ ثُمَ طَوَاهُ فَجَعَلَهُ فِی رُکْنِ الْعَرْشِ ثُمَّ خَتَمَ عَلَی فَمِ الْقَلَمِ فَلَمْ یَنْطِقْ بَعْدُ وَ لَا یَنْطِقُ أَبَداً، فَهُوَ الْکِتَابُ الْمَکْنُونُ الَّذِی مِنْهُ النُّسَخُ کُلُّهَا، أَ وَ لَسْتُمْ عَرَباً فَکَیْفَ لَا تَعْرِفُونَ مَعْنَی الْکَلَامِ، وَ أَحَدُکُمْ یَقُولُ لِصَاحِبِهِ انْسَخْ ذَلِکَ الْکِتَابَأَ وَ لَیْسَ إِنَّمَا یُنْسَخُ مِنْ کِتَابٍ أُخِذَ مِنَ الْأَصْلِ وَ هُوَ قَوْلُهُ: إِنَّا کُنَّا نَسْتَنْسِخُ ما کُنْتُمْ تَعْمَلُون.
امام صادق (علیه السلام)- عبد الرّحمن قصیر گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی: ن، سوگند به قلم. (قلم/۱) پرسیدم. فرمود: «راستی خدا قلم را از درختی در بهشت آفرید به نام خُلد، سپس به نهری از بهشت فرمود: مداد شو و آن نهر بسته شد و از برف سفیدتر و از عسل شیرین‌تر بود، سپس به قلم فرمود: «بنویس»! گفت: «پروردگارا چه بنویسم»؟ فرمود: «بنویس آنچه بوده و آنچه خواهد بود تا روز قیامت». و قلم در برگی سفیدتر از نقره و پاک‌تر از یاقوت نوشت، سپس خدا آن را لوله کرد و در رکن عرش نهاد سپس دانه‌های قلم را مهر کرد و پس از آن سخن نگفت و هرگز نگوید و همان است کتاب مکنونی که همه‌ی نسخه‌ها از آن است». آیا شما عرب نیستید؟ چگونه معنی سخن را نفهمید؟ یکی از شما به یارش می‌گوید: این کتاب را نسخه بردار، آیا نیست که نسخه از کتاب دیگر است که اصل آن است و سخن خداوند همان است که می‌فرماید: ما آنچه را انجام می‌دادید می‌نوشتیم!. (جاثیه/۲۹)».