آیه ۱۷۸ - سوره آل‌عمران

امام علی (علیه السلام) چقدر از اشخاصی که به‌واسطه‌ی نعمت‌هایی که خدا به آن‌ها داده، محکوم می‌شوند و چقدر از اشخاص به‌واسطه‌ی سرپوشی که خدا بر عمل آن‌ها نهاده فریب می‌خورند و چقدر فریفته شده به دنیا هستند که حسن‌ظن و خوش‌گمانی مردم موجب دلبستگی آن‌ها شده خداوند بنده‌ای را مانند مهلت‌دادن به او گرفتار نکرده است در قرآن می‌فرماید: إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً.

امام صادق (علیه السلام) هنگامی‌که امام حسین (علیه السلام) شهید شد شخصی در لشکرگاه آن گروه آمد و فریاد زد. وقتی از فریادزدن او جلوگیری شد به آنان گفت: «چگونه فریاد نزنم درصورتی‌که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) ایستاده و گاهی به زمین نگاه می‌کند و گاهی به جنگیدن شما نظر می‌نماید. من می‌ترسم از اینکه پیغمبرخدا (صلی الله علیه و آله) بر اهل زمین نفرین کند و آنان هلاک شوند. بعضی از آن گروه به دیگری می‌گفت: «این شخص انسانی مجنون است». گروه توّابین می‌گفتند: «به خدا قسم ما عمل نیکویی با خویشتن انجام ندادیم. زیرا ما بزرگ جوانان اهل بهشت را برای خاطر پسر سمیه (یعنی ابن‌زیاد) شهید کردیم». لذا بر ابن‌زیاد خروج کردند و کار آنان آن‌طور شد که شد. به امام صادق (علیه السلام) گفتم: «فدایت شوم آن شخصی که فریاد زد که بود»؟ فرمود: «ما او را غیر از جبرئیل (علیه السلام) نمی‌بینیم. آیا نه چنین است که اگر به او اجازه داده می‌شد صیحه‌ای بر آنان می‌زد که روح ایشان از بدن‌هاشان گرفته و داخل جهنّم می‌شد. ولی بدین جهت به ایشان مهلت داده‌شد که لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ».