آیه ۱۸۱ - سوره آل‌عمران

آیه لَقَدْ سَمِعَ اللهُ قَوْلَ الَّذينَ قالُوا إِنَّ اللهَ فَقيرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِياءُ سَنَكْتُبُ ما قالُوا وَ قَتْلَهُمُ الْأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَ نَقُولُ ذُوقُوا عَذابَ الْحَريقِ [181]

خداوند، سخن آن‌ها (گروهى از يهود) را كه گفتند: «خدا فقير است، و ما بى‌نيازيم»، شنيد! به‌زودى آنچه را گفتند، و [نيز] كشتن پيامبران را به ناحق، خواهيم نوشت؛ و به آن‌ها خواهيم گفت: «بچشيد عذاب سوزان را»!

۱
(آل‌عمران/ ۱۸۱)

الکاظم (علیه السلام)- هُمْ یَزْعُمُونَ أَنَّ الْإِمَامَ یَحْتَاجُ مِنْهُمْ إِلَی مَا یَحْمِلُونَ إِلَیْهِ.

امام کاظم (علیه السلام) آن‌ها خیال می‌کردند که امام (علیه السلام) محتاج به اموالی است که ایشان می‌آورند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۸۵۲
بحارالأنوار، ج۲۴، ص۲۷۸/ المناقب، ج۴، ص۴۸/ نورالثقلین
۲
(آل‌عمران/ ۱۸۱)

علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ اللَّهِ مَا رَأَوُا اللَّهَ فَیَعْلَمُونَ أَنَّهُ فَقِیرٌ وَ لَکِنَّهُمْ رَأَوْا أَوْلِیَاءَ اللَّهِ فُقَرَاءَ فَقَالُوا لَوْ کَانَ اللَّهُ غَنِیّاً لَأَغْنَی أَوْلِیَاءَهُ فَافْتَخَرُوا عَلَی اللَّهِ بِالْغِنَی.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) به خدا سوگند آن‌ها خدا را ندیدند که فقیر است یا نه، ولی آن‌ها دیدند که اولیای خدا فقیرند؛ پس گفتند: «اگر خدا غنی بود اولیای خود را بی‌نیاز می‌کرد». سپس به خاطر ثروتمندی خودشان، بر خدا فخر فروختند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۸۵۲
بحارالأنوار، ج۹، ص۱۹۲/ القمی، ج۱، ص۱۲۷/ نورالثقلین/ البرهان
۳
(آل‌عمران/ ۱۸۱)

الباقر (علیه السلام)- عَیْنٍ آنِیَهًٍْ هُوَ عَیْنٌ یَنْتَهِی حَرُّهَا وَ طَبْخُهَا وَ أُوقِدَ عَلَیْهَا مُذْ خَلَقَ اللَّهُ جَهَنَّمَ کُلُّ أَوْدِیَهًِْ النَّارِ تَنَامُ وَ تِلْکَ الْعَیْنُ لَا تَنَامُ مِنْ حَرِّهَا وَ یَقُولُ الْمَلَائِکَهًُْ یَا مَعْشَرَ الْأَشْقِیَاءِ ادْنُوا فَاشْرَبُوا مِنْهَا فَإِذَا أَعْرَضُوا عَنْهَا ضَرَبَتْهُمُ الْمَلَائِکَهًُْ بِالْمَقَامِعِ وَ قِیلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِیقِ ذلِکَ بِما قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ وَ أَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِید.

امام باقر (علیه السلام) عَیْنٍ آنِیَةٍ؛ آن چشمه‌ای است که حرارت و جوشش آن به نهایت می‌رسد و از زمانی‌که خداوند جهنّم را آفریده برافروخته شده است. همه‌ی درّه‌های آتش استراحت و آرامش دارند ولی آن چشمه از شدّت حرارتش آرام نمی‌گیرد و فرشتگان می‌گویند: «ای گروه بدبخت‌ها! نزدیک بیایید و از آن بنوشید». پس هنگامی‌که از آن روی گردانند، فرشتگان با گرزها آن‌ها را بزنند و به آن‌ها گفته شود: ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِیقِ ذلِکَ بِما قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ وَ أَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۸۵۲
بحارالأنوار، ج۸، ص۳۲۱
بیشتر