آیه فَلَمّا وَضَعَتْها قالَتْ رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُها أُنْثى وَ اللهُ أَعْلَمُ بِما وَضَعَتْ وَ لَيْسَ الذَّكَرُ كَالْأُنْثى وَ إِنِّي سَمَّيْتُها مَرْيَمَ وَ إِنِّي أُعيذُها بِكَ وَ ذُرِّيَّتَها مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجيمِ [36]
ولى هنگامى‌كه او را به دنيا آورد، [و او را دختر يافت]، گفت: «پروردگارا! من او را دختر آوردم و خدا از آنچه او به دنيا آورده بود، آگاهتر بود و پسر، همانند دختر نيست. [دختر نمى‌تواند وظيفه‌ی خدمتگزارى خانه‌ی خدا را همانند پسر انجام دهد]. من او را مريم نام گذاردم؛ و او و فرزندانش را از [وسوسه‌هاى] شيطان رانده شده، در پناه تو قرارمى‌دهم».
الصّادق (علیه السلام)- وَ لَیْسَ الذَّکَرُ کَالْأُنْثی؛ أَیْ لَا یَکُونُ الْبِنْتُ رَسُولًا.
امام صادق (علیه السلام) لَیْسَ الذَّکَرُ کَالأُنثَی؛ یعنی دختر نمی‌تواند پیغمبر بشود.
الصّادق (علیه السلام)- لَقِیَ إِبْلِیسُ عِیسَی‌ابْنَ‌مَرْیَمَ (سلام الله علیها) فَقَالَ هَلْ نَالَنِی مِنْ حَبَائِلِکَ شَیْءٌ قَالَ جَدَّتُکَ الَّتِی قَالَتْ رَبِّ إِنِّی وَضَعْتُها أُنْثی إِلَی قَوْلِهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجِیمِ.
امام صادق (علیه السلام) ابلیس عیسی‌بن‌مریم (علیه السلام) را دید. عیسی (علیه السلام) از او پرسید: «آیا از دام‌های تو چیزی به من هم رسید»؟ ابلیس گفت: «مادربزرگ تو کسی است که گفت: رَبِّ إِنِّی وَضَعتُهَا أُنثَی وَ اللهُ أَعلَمُ بِمَا وَضَعتْ وَ لَیْسَ الذَّکَرُ کَالأُنثَی وَإِنِّی سَمَّیْتُهَا مَرْیَمَ وِ إِنِّی أُعیذُهَا بِکَ وَ ذُرِّیَّتَهَا مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- حَسْبُکَ مِنْ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ أَرْبَعٌ مَرْیَمُ‌بِنْتُ‌عِمْرَانَ وَ آسِیَهًُْ امْرَأَهًُْ فِرْعَوْنَ وَ خَدِیجَهًُْ‌بِنْتُ‌خُوَیْلِدٍ وَ فَاطِمَهًُْ‌بِنْتُ‌مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله).
پیامبر (صلی الله علیه و آله) از همه‌ی زنان عالم، چهارتن برگزیده‌ترند و آنان: مریم دختر عمران (علیه السلام)، آسیه بنت مزاحم همسر فرعون، خدیجه بنت‌خویلد و فاطمه (سلام الله علیها) بنت محمّد هستند.
الهادی (علیه السلام)- مَعْنَی الرَّجِیمِ أَنَّهُ مَرْجُومٌ بِاللَّعْنِ مَطْرُودٌ مِنْ مَوَاضِعِ الْخَیْرِ لَا یَذْکُرُهُ مُؤْمِنٌ إِلَّا لَعَنَهُ وَ إِنَّ فِی عِلْمِ اللَّهِ السَّابِقِ أَنَّهُ إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) لَا یَبْقَی مُؤْمِنٌ فِی زَمَانِهِ إِلَّا رَجَمَهُ بِالْحِجَارَهًِْ کَمَا کَانَ قَبْلَ ذَلِکَ مَرْجُوماً بِاللَّعْنِ.
امام هادی (علیه السلام) معنای رجیم؛ یعنی رانده‌شده با لعن و نفرین، یعنی از کارهای خیر طردشده. مؤمن از آن یاد نمی‌کند مگر همراه با لعن و نفرین. در علم اوّلی خداوند آمده است که وقتی امام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ظهور می‌کند همه‌ی مؤمنان با پرتاب سنگ، شیطان را می‌رانند؛ همچنان که قبل از ظهور با لعن و نفرین او را طرد می‌کردند.