آیه ۴۹ - سوره آل‌عمران

امام باقر (علیه السلام) خدای تعالی عیسی (علیه السلام) را به‌خصوص بر بنی‌اسرائیل فرستاد و نبوّت او در بیت‌المقدس بود.

امام حسین (علیه السلام) موسی‌بن‌جعفر از پدرش و پدرش نیز از پدرانش: امام حسین (علیه السلام) می‌فرماید: مردی یهودی از شام که تورات و انجیل و زبور و صحف انبیاء (علیهم السلام) را خوانده بود و اطلاعاتی از استدلال‌های آن‌ها را داشت وارد مجلسی شد که اصحاب پیامبر (صلی الله علیه و آله) در آن حضور داشتند علیّ‌ّبن‌ابی‌طالب (علیه السلام) نیز بود و ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) و ابومعبد جهنی. گفت: «ای امّت محمّد (صلی الله علیه و آله)! هیچ مقام و منزلتی را برای پیامبری وانگذاشتید جز اینکه تمام آن‌ها را برای پیامبر خود ادّعا کردید آیا پاسخ سؤال‌های مرا می‌دهید»؟ مردم از او روی برگردانیدند. امام علی (علیه السلام) فرمود: «آری! خداوند هیچ درجه‌ای به پیامبر و فضیلتی برای رسولی نداده مگر اینکه تمام آن‌ها را در پیامبر ما جمع کرده و به آن جناب چند برابر افزونتر بخشیده است». یهودی گفت: «تو جواب مرا می‌دهی»؟ فرمود: «آری، امروز از فضایل پیامبر (صلی الله علیه و آله) به مقداری نقل می‌کنم که موجب روشنی چشم مؤمنین شود و تردید کسانی‌که در فضایل آن جناب مشکوک بودند برطرف گردد وقتی فضیلتی از خود نقل می‌کرد می‌فرمود افتخار نمی‌کنم. من اکنون فضایل آن جناب را تذکّر می‌دهم بدون اینکه خرده‌گیری به انبیاء (علیهم السلام) داشته باشم، ولی سپاسگزارم خداوند را به‌واسطه‌ی آنچه به او عنایت فرموده مانند تمام فضایلی که به انبیاء (علیهم السلام) داده و مقامات دیگری به ایشان اختصاص داده است و آن جناب را بر انبیاء (علیهم السلام) فضیلت بخشیده است». یهودی گفت: «من اینک سؤال می‌کنم خود را آماده‌ی جواب کن». فرمود: «بگو»! عالم یهودی گفت: «درباره‌ی حضرت عیسی (علیه السلام) می‌پندارند که او از گل شبیه پرنده‌ای ساخته و در آن می‌دمید و به فرمان خداوند پرنده‌ای زنده می‌شد. حضرت علی (علیه السلام) فرمود: «همین‌طور است و حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) شبیه این کار را انجام داده، آن حضرت در روز حنین سنگی را در دست گرفته بود که ما صدای تسبیح و تقدیس را از آن می‌شنیدیم، سپس به سنگ گفت: شکافته شو! بی‌درنگ سه قطعه شد، و ما از هر قطعه؛ تسبیحی غیر از تسبیح دیگری می‌شنیدیم و نیز در روز بطحاء در پی درختی فرستاد و آن اجابت نمود، و هرکدام از شاخه‌های آن به طریق مختلف تسبیح و تهلیل و تقدیس می‌کرد، سپس به آن فرمود: «دو نیم شو». بی‌درنگ دو نیم شد، سپس فرمود: «به هم متّصل شو»! فوراً به هم وصل شد. سپس به‌آن فرمود: «به نبوّت من شهادت بده»! شهادت داد سپس فرمود: «با تسبیح و تهلیل و تقدیس به مکان خود باز گرد». پس بازگشت، و مکانش در محلّ قصّاب‌های مکّه است.

امام باقر (علیه السلام) الْأَکْمَهُ؛ یعنی همان نابینا است.

امام صادق (علیه السلام) عیسی (علیه السلام) درنگ نمود تا اینکه به هفت یا هشت‌سالگی رسید؛ پس شروع کرد به خبردادن آن‌ها به آنچه می‌خورند و آنچه در خانه‌هایشان ذخیره می‌کنند و پشتیبانشان بود تا جایی‌که مردگان را زنده می‌کرد و کور مادرزاد و مبتلا به پیسی را شفا می‌داد و تورات را به آن‌ها تعلیم می‌داد و هنگامی‌که خداوند خواست برای عیسی (علیه السلام) بر آن‌ها دلیل و برهان قرار دهد انجیل را بر او نازل کرد و مردی را به‌سوی روم می‌فرستاد که هیچ‌کس را مداوا نمی‌کرد مگر اینکه از بیماریش شفا می‌یافت و کور مادرزاد و شخص مبتلا به پیسی را شفا می‌داد تا اینکه این مطلب برای پادشاه آن‌ها بیان شد و پیش او آورده شد. پادشاه گفت: «آیا کور مادرزاد و مبتلا به پیسی را شفا می‌دهی»؟ گفت: «بله». پسری آورده شد که حدقه‌ی چشمش فرورفته بود و هرگز چیزی را ندیده بود پس دوتا فندق برداشت و سپس آن‌ها را در چشمان او قرار داد و دعا کرد؛ پس ناگهان بینا شد. پادشاه او را پیش خود نشاند و گفت: «با من باش و از شهر من بیرون نرو» و نزد خودش جایگاه ویژه‌ای برای او اختصاص داد. سپس مسیح (علیه السلام) فرد دیگری را فرستاد و به او آنچه را که به‌وسیله‌ی آن مردگان را زنده می‌کند تعلیم داد؛ پس به روم وارد شد و گفت: «من از طبیب پادشاه دانشمندتر هستم». موضوع را به پادشاه گفتند؛ گفت: «او را بکشید». طبیب گفت: «او را نکش. او را بیاور؛ اگر او را خطاکار شناختی، می‌کشی و دراین‌صورت بر قتل او دلیل و برهان داری». پس او را پیش پادشاه آوردند و گفت: «من مردگان را زنده می‌کنم». پادشاه و مردم سوار شدند و به‌سوی قبر پسر پادشاه که در همان روزها مرده بود حرکت کردند. فرستاده‌ی مسیح (علیه السلام) دعا کرد و طبیب پادشاه که او نیز فرستاده‌ی اوّل مسیح (علیه السلام) بود آمین گفت؛ پس قبر شکافت و پسر پادشاه خارج شد سپس درحالی‌که راه می‌رفت، آمد تا در آغوش پدرش نشست. پادشاه گفت: «پسرم چه کسی تو را زنده کرد»؟ پس نگاه کرد و گفت: «این شخص و این شخص». آن دو بلند شدند و گفتند: «ما فرستادگان مسیح (علیه السلام) به‌سوی تو هستیم و تو سخنان فرستادگان او را گوش نمی‌کردی. هنگامی‌که نزد تو می‌آمدند به قتلشان دستور می‌دادی». اینجا بود که پادشاه روم تبعیّت کرد. کار مسیح (علیه السلام) را بزرگ شمردند تا اینکه دشمنان خدا در مورد او گفتند آنچه گفتند (او را خدا خواندند) و یهودی‌ها مسیح (علیه السلام) را انکار می‌کنند و می‌خواهند او را بکشند.

امام باقر (علیه السلام) ابوبصیر گوید: پیش امام باقر (علیه السلام) آمدم و به ایشان عرض کردم: «آیا شما وارثان رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) هستید»؟ فرمود: «بله»! گفتم: «رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) وارث همه‌ی انبیاء (علیهم السلام) است و به همه‌ی آنچه آن‌ها علم داشتند علم داشت»؟ فرمود: «بله»! گفتم: «پس شما قادرید که مردگان را زنده کنید و کور مادرزاد و مبتلا به پیسی را شفا دهید»؟ فرمود: «بله به اذن خداوند»! سپس به من فرمود: «ای ابامحمّد نزدیک من بیا»! به او نزدیک شدم. بر صورت و چشمم دست کشید؛ پس خورشید، آسمان، زمین، خانه‌ها و هر چیزی را که در شهر بود دیدم. سپس به من فرمود: «آیا دوست داری این‌گونه باشی و در قیامت آنچه به نفع مردم است برای تو نیز باشد و آنچه به ضرر آن‌ها است برای تو هم باشد، یا مایل هستی به همان حالتی که بودی برگردی و فقط بهشت برایت باشد»؟ عرض کردم: «به همان حالتی که بودم برمی‌گردم»؛ پس بر چشمم دست کشید و به حالتی که بودم بازگشتم. این جریان را به ابن‌ابی‌عمیر گفتم. گفت: «گواهی می‌دهم که این حق است همان‌گونه که روز حق است».

امام صادق (علیه السلام) برید قصرانی گوید: امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: عیسی (علیه السلام) در کوهی از شام به نام اریحا برآمد و ابلیس به شکل پادشاه فلسطین نزدش آمد و گفت: «ای روح‌اللَّه مرده‌ها را زنده کردی، کور مادرزاد و پیس را درمان کردی پس خود را از کوه پرت کن». فرمود: «آن کارها به فرمان خدای عزّوجلّ بود و در این فرمانی ندارم». از هشام‌بن‌سالم از امام صادق (علیه السلام): ابلیس نزد عیسی (علیه السلام) آمد و گفت: «تو نیستی که می‌پنداری مرده زنده می‌کنی»؟ فرمود: «چرا»! گفتش: «پس خود را از بالای دیوار به پایین انداز». عیسی (علیه السلام) فرمود: «وای بر تو! بنده پروردگارش را آزمایش نمی‌کند». ابلیس گفت: «ای عیسی (علیه السلام)! پروردگارت می‌تواند زمین را درون تخم مرغی جا دهد به همان اندازه که هست»؟ فرمود: «راستش خدا تعالی را نتوان درمانده خواند و اینکه تو گویی، شدنی نیست».