آیه ۶۰ - سوره آل‌عمران

امام باقر (علیه السلام) از ابی‌اسحاق لیثی روایت است که گفت: ای ابراهیم (علیه السلام)! به من بگو: «خورشید وقتی طلوع می‌کند و شعاع نورش در شهرها و بلاد ظاهر می‌گردد آیا این شعاع از قرص آفتاب جداست یا متّصل به آن می‌باشد»؟ عرض کردم: «درحال طلوع و بروزش جدا از آن می‌باشد». حضرت (علیه السلام) فرمود: «آیا وقتی غروب می‌کند و از انظار مخفی می‌گردد مگر نه این است که شعاع متّصل به قرص نمی‌باشد تا به آن عود و بازگشت کند»؟ عرض کردم: «آری». فرمود: «هرچیزی به نسخ و اصل خودش بازمی‌گردد، لذا وقتی قیامت به پا شود خداوند عزّوجلّ نسخ ناصب و طینت او را با وزر وبال‌هایش از من می‌کند و تمام را به ناصب ملحق می‌سازد و نسخ مؤمن و طینت او را با ابواب خیر و اجتهادش از ناصب می‌کند و تمام را به مؤمن ملحق می‌سازد حال تو در اینجا ظلم و ستم می‌بینی»؟ عرض کردم: «خیر ای فرزند رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله)». حضرت (علیه السلام) فرمود: «به خدا سوگند این حکمی است که فاصل بین حقّ و باطل و قاطع و حتمی‌بوده و حکمی است عادلانه و آشکار او از آنچه انجام می‌دهد سؤال‌نشده ولی بندگان سؤال می‌شوند. ای ابراهیم (علیه السلام)! این حکم به حقّ و صواب از ناحیه‌ی پروردگارت بوده و تو از شک‌کنندگان در آن مباش این حکم از سلطانی عظیم و بزرگ می‌باشد». عرض کردم: «ای فرزند رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله)، حکم ملک عظیم و سلطان بزرگ چیست»؟ فرمود: «حکم‌اللَّه و حکم انبیائش و قصّه‌ی خضر و موسی (علیها السلام) زمانی که موسی (علیه السلام) خواست با آن حضرت همراه باشد لذا خضر (علیه السلام) به آن حضرت (علیه السلام) گفت: تو هرگز نمی‌توانی که با من صبر پیشه کنی و چگونه صبر توانی کرد بر چیزی که اصلا از آن آگهی نیافته‌ای. (کهف/۶۷) ای ابراهیم (علیه السلام)! بفهم و تعقّل کن، موسی (علیه السلام) بر خضر (علیه السلام) انکار کرد و افعال او را شنیع و منکر دانست تا اینکه خضر (علیه السلام) به او گفت: «ای موسی (علیه السلام)! از پیش خود این افعال را انجام نداده بلکه به دستور حقّ تعالی بوده است».