الصّادق (علیه السلام)- مَنْ قَرَأَ الْبَقَرَةَ وَ آلَ عِمْرَانَ جَاءَتَا یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ تُظِلَّانِهِ عَلَی رَأْسِهِ مِثْلَ الْغَمَامَتَیْنِ أَوْ مِثْلَ الْعَبَاءَتَیْن.
امام صادق (علیه السلام) هرکس سوره بقره و آل‌عمران را بخواند این دو سوره در روز قیامت مانند دو قطعه ابر و یا دو عبا بر سر او سایه می‌افکنند...
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ السُّورَهًَْ الَّتِی یُذْکَرُ فِیهَا آلُ عِمْرَانَ یَوْمَ الْجُمُعَهًِْ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ مَلَائِکَتُهُ حَتَّی تَغِیبَ الشَّمْس.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) هرکس در روز جمعه سوره آل‌عمران را بخواند خداوند و فرشتگانش تا غروب خورشید بر او درود می‌فرستند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قرا هَذِهِ السورهًَْ أَعْطَاهُ اللَّهُ بِکُلِّ حَرْفٍ أَمَاناً مِنْ حَرِّ جَهَنَّمَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) هرکس این سوره را بخواند، خداوند با خواندن هریک از حروف آن یک امان و پناه در مقابل آتش جهنّم به او می‌دهد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ هَذِهِ السُورَهًَْ وَ إن کَتَبَت بِزَعْفَرَانٍ وَ عَلَّقَتْ عَلَی أَمرََأَهًٍْ لَمْ تَحْمِل حَمَلَتْ بِإذنِ اللَّهِ تَعَالِی وَ إن عَلَّقَها عَلَی نَخْلٍ أَوْ شَجَرٍ یَرْمِی ثَمَرُهِ أَوْ وَرِقُهُ أَمْسَکَ باذن اللَّهِ تَعَالِی.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) هرکس این سوره را بخواند و اگر این سوره با زعفران نوشته شود و بر گردن زنی که باردار نمی شود، آویخته شود آن زن با اذن و اجازه‌ی خداوند تبارک‌وتعالی باردار می‌شود و اگر بر درخت خرما و یا درخت دیگری که میوه و یا برگ آن می‌ریزد آویخته شود دیگر آن درخت با اذن و اجازه‌ی خداوند متعال برگ و بار خود را نخواهد ریخت.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- تَعَلَّمُوا سُورَهًَْ الْبَقَرَةِ وَ آلَ عِمْرَانَ فَإِنَ أَخْذَهُمَا بَرَکَهًٌْ وَ تَرْکَهُمَا حَسْرَهًٌْ وَ لَا یَسْتَطِیعُهُمَا الْبَطَلَهًُْ یَعْنِی السَّحَرَهًَْ وَ إِنَّهُمَا لَتَجِیئَانِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ کَأَنَّهُمَا غَمَامَتَانِ أَوْ عَبَایَتَانِ أَوْ فِرْقَانِ مِنْ طَیْرٍ صَوَافَّ یُحَاجَّانِ عَنْ صَاحِبِهِمَا وَ یُحَاجُّهُمَا رَبُّ الْعِزَّهًِْ وَ یَقُولَانِ: یَا رَبَّ الْأَرْبَابِ! إِنَّ عَبْدَکَ هَذَا قَرَأَنَا وَ أَظْمَأْنَا نَهَارَهُ وَ أَسْهَرْنَا لَیْلَهُ وَ أَنْصَبْنَا بَدَنَهُ فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ: یَا أَیُّهَا الْقُرْآنُ فَکَیْفَ کَانَ تَسْلِیمُهُ لِمَا أَمَرْتُهُ {أَنْزَلْتُهُ} فِیکَ مِنْ تَفْضِیلِ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) أَخِی مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)؟ فَیَقُولَانِ: یَا رَبَّ الْأَرْبَابِ وَ إِلَهَ الْآلِهَهًِْ وَالاهُ وَ وَالَی وَلِیَّهُ {أَوْلِیَاءَهُ} وَ عَادَی أَعْدَاءَهُ إِذَا قَدَرَ جَهَرَ وَ إِذَا عَجَزَ اتَّقَی وَ اسْتَتَرَ فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ: فَقَدْ عَمِلَ إِذًا بِکُمَا کَمَا أَمَرْتُهُ وَ عَظَّمَ مِنْ خَطْبِکُمَا مَا أَعْظَمْتُهُ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) أَ مَا تَسْمَعُ شَهَادَهًَْ الْقُرْآنِ لِوَلِیِّکَ هَذَا؟ فَیَقُولُ عَلِیٌّ (علیه السلام): بَلَی یَا رَبِّ! فَیَقُولُ اللَّهُ تَعَالَی: فَاقْتَرِحْ لَهُ مَا یَزِیدُ {فَیَقْتَرِحُ لَهُ مَا یَزِیدُ} عَلَی أَمَانِیِّ هَذَا الْقَارِئِ مِنَ الْأَضْعَافِ الْمُضَاعَفَاتِ مَا لَا یَعْلَمُهُ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ فَیُقَالُ: قَدْ أَعْطَیْتُهُ مَا اقْتَرَحْتَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام). فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله): وَ إِنَّ وَالِدَیِ الْقَارِئِ لَیُتَوَّجَانِ بِتَاجِ الْکَرَامَهًِْ یُضِیءُ نُورُهُ مِنْ مَسِیرَهًِْ عَشَرَهًِْ آلَافِ سَنَهًٍْ وَ یُکْسَیَانِ حُلَّهًًْ لَا یَقُومُ لِأَقَلِّ سِلْکٍ مِنْهَا مِائَهًُْ أَلْفِ ضِعْفِ مَا فِی الدُّنْیَا بِمَا یَشْتَمِلُ عَلَیْهِ مِنْ خَیْرَاتِهَا ثُمَّ یُعْطَی هَذَا الْقَارِئُ الْمُلْکَ بِیَمِینِهِ وَ الْخُلْدَ بِشِمَالِه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) سوره‌ی بقره و آل‌عمران را یاد بگیرید؛ زیرا یادگرفتن آن دو، برکت و ترکشان حسرت است و ساحران نمی‌توانند آن دو سوره را یاد بگیرند. سوره‌ی بقره و آل‌عمران در روز قیامت مانند دو قطعه ابر یا دو عبا یا دو گروه از پرندگانی که بال‌های خود را گسترده‌اند، می‌آیند و از دوست و همنشین خود دفاع می‌کنند و پروردگار عزّت با آن دو سوره گفتگو می‌کند. عرض می‌کنند: «ای پروردگار پروردگاران! این بنده‌ی تو ما را خواند و ما باعث شدیم روزها تشنه شود و شب‌ها بیدار بماند و بدنش خسته شود». خدای عزّوجلّ می‌فرماید: «ای قرآن! فرمانبرداری او در آنچه در تو به او دستور داده بودم که علیّ‌بن‌ابی طالب (علیه السلام) برادر محمّد رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) را برتر بداند چگونه بود»؟ عرض می‌کنند: «ای پروردگار پروردگاران و خدای خداوندگاران! او را دوست داشت و دوستان او را دوست داشت و با دشمنانش دشمن بود؛ هر وقت قدرت داشت دوستی خود را ظاهر می‌کرد و هر وقت ناتوان بود، تقیّه می‌کرد و مخفی می‌نمود». خدای عزّوجلّ می‌فرماید: «بنابراین، آن‌گونه که به او دستور داده بودم به شما عمل کرده و شما را بزرگ داشته و آن دستورات شما که بزرگش کردم، مقدّم شده است. ای علی (علیه السلام)! آیا گواهی قرآن را در مورد این دوستت نمی‌شنوی»؟ علی (علیه السلام) عرض می‌کند: «ای پرودگار من! بله می‌شنوم». خدای متعال می‌فرماید: «پس برای این قاری قرآن چیزی پیشنهاد بده که بر آرزوهایش چندین برابر که غیر از خدای عزّوجلّ کسی نمی‌داند بیفزاید». علی (علیه السلام) چندین برابر آنچه قاری قرآن آرزو دارد پیشنهاد می‌کند؛ پس گفته می‌شود: «ای علی (علیه السلام)! آنچه که پیشنهاد کردی به او دادم». رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «بر سر پدر و مادر قاری قرآن تاج کرامت نهاده می‌شود که نور آن راهشان را تا ده‌هزار سال روشن می‌کند و جامه‌ای بر تن ایشان پوشانده می‌شود که اگر تمام خوبی‌هایی را که در دنیا است، صدهزار برابر کنند باز هم با اوّلین نخ این جامه برابری نمی‌کند. سپس پادشاهی به دست راست این قاری قرآن و جاودانگی به دست چپش داده می‌شود».