آیه ۱۷ - سوره ابراهیم

علیّ‎بن‎ابراهیم (رحمة الله علیه)- یَتَجَرَّعُهُ وَ لاَ یَکَادُ یُسِیغُهُ وَ یَأْتِیهِ الْموْتُ مِن کُلِّ مَکَانٍ وَ مَا هُوَ بِمَیِّتٍ؛ منظور [این است که]: «کافر را به این آب نزدیک می‌کنند، او آن را ناخوش دارد. وقتی به آن نزدیک می‌شود، رویش را بریان کند و تمامی موی سرش بریزد و وقتی از آن آب بنوشد، تمامی دل و روده‌اش تکّه‌تکّه گردد و کف پایش پاره شود و از هرکدام آن‌ها، همچون رودخانه‌ای چرک و خون ریزد آنان آن‌چنان می‌گریند که اشک‌هایشان به چهره‌ها چون جویباری سرازیر می‌گردد. سپس ریزش اشک قطع می‌شود و خون جاری می‌گردد، به‌گونه‌ای که اگر کشتی بر آن خون روان گردد، حرکت کرده و به راه می‌افتد و این همان سخن خداست که فرمود: و از آب جوشان نوشانده می‌شوند که اندرونشان را از هم متلاشی می‌کند. (محمّد/۱۵)

امام علی (علیه السلام) وقتی که زَقّوم و ضَریع (خار خشک تلخ و بدبو) در شکم دوزخیان، چون آب داغ به جوش آید، درخواست آب کنند، برای ایشان، مایع غَسّاق (مایعی از چرک و خون) و مایعی از عصاره‌ی اهل جهنّم می‌آورند. و یَتَجَرَّعُهُ وَ لاَ یَکَادُ یُسِیغُهُ وَ یَأْتِیهِ الْموْتُ مِن کُلِّ مَکَانٍ وَ مَا هُوَ بِمَیِّتٍ وَ مِن وَرَآئِهِ عَذَابٌ غَلِیظٌ، و مایع سوزانی که از زمان خلقت جهنّم درحال جوشش است همچون فلز گداخته صورت‌ها را بریان می‌کند! چه بد نوشیدنی و چه بد محل اجتماعی است! (کهف/۲۹).