آیه ۳ - سوره ابراهیم

آیه الَّذينَ يَسْتَحِبُّونَ الْحَياةَ الدُّنْيا عَلَى الْآخِرَةِ وَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبيلِ اللهِ وَ يَبْغُونَها عِوَجاً أُولئِكَ في‌ ضَلالٍ بَعيد [3]

همان كسانى‎كه زندگى دنيا را بر آخرت ترجيح مى‎دهند و [مردم را] از راه خدا باز مى‎دارند و مى‎خواهند آن را منحرف سازند، آن‎ها در گمراهى دورى هستند.

۱
(ابراهیم/ ۳)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- قَالَ سُبْحَانَهُ فِی سُورَهًِْ الْبَقَرَهًِْ اللهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ یَعْنِی مِنْ ظُلْمَهًِْ الْکُفْرِ إِلَی نُورِ الْإِیمَانِ فَسُمِّیَ الْإِیمَانُ هَاهُنَا نُوراً وَ مِثْلُهُ فِی سُورَهًِْ إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ.

امام علی (علیه السلام)- خدای سبحان در سوره‌ی بقره فرمود: خداوند، ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده‌اند آن‌ها را از ظلمت‌ها، به‌سوی نور بیرون می‌برد. (بقره/۲۵۷) یعنی از ظلمت کفر به‌سوی نور ایمان بیرون می‌برد. و همان‌طورکه در سوره‎ی بقره، ایمان را نور نامید در سوره‎ی ابراهیم نیز مثل سوره‎ی بقره [از ایمان به نور تعبیر کرد]، لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۳۳۸
بحارالأنوار، ج۹۰، ص۲۱
۲
(ابراهیم/ ۳)

الصّادق (علیه السلام)- النُّورُ آلُ مُحَمَّدٍ وَ الظُّلُمَاتُ عَدُوُّهُم.

امام صادق (علیه السلام)- نور، آل محمّد (و ظلمات، دشمنان آن‌ها هستند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۳۳۸
بحارالأنوار، ج۶۴، ص۲۳
۳
(ابراهیم/ ۳)

علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- الرکِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ یَعْنِی مِنَ الْکُفْرِ إِلَی الْإِیمَانِ إِلی صِراطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ وَ الصِّرَاطُ الطَّرِیقُ الْوَاضِحُ وَ إِمَامَهًُْ الْأَئِمَّهًِْ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- الر، ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! [این] کتابی است که بر تو نازل کردیم تا مردم را از تاریکی‌ها [ی شرک و ظلم و جهل] به‌سوی روشنایی [ایمان و عدل و آگاهی] به خواست پروردگارشان بیرون آوری. اِلَی صِرَاطِ الْعَزِیزِ الحَمِیدِ؛ و صراط به‎معنای راه روشن و امامت ائمّه‎ی معصومین (است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۳۳۸
بحارالأنوار، ج۹، ص۲۱۷/ القمی، ج۱، ص۳۶۷/ البرهان
بیشتر