آیه قالُوا أَ جِئْتَنا لِتَأْفِكَنا عَنْ آلِهَتِنا فَأْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقينَ [22]
آن‌ها گفتند: «آيا آمده‌اى كه ما را [با دروغ‌هايت] از معبودانمان بازگردانى؟! اگر راست مى‌گويى آنچه [از عذاب الهى] كه به ما وعده مى‌دهى بياور»!
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- حَکَی اللَّهُ قَوْلَ قَوْمِ عَادٍ قالُوا: أَ جِئْتَنا لِتَأْفِکَنا أَیْ تُزِیلَنَا بِکَذِبِکَ عَمَّا کَانَ یَعْبُدُ آبَاؤُنَا فَأْتِنا بِما تَعِدُنا مِنَ الْعَذَابِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ وَ کَانَ نَبِیُّهُمْ هُوداً (علیه السلام) وَ کَانَتْ بِلَادُهُمْ کَثِیرَهًَْ الْخَیْرِ خِصْبَهًًْ فَحَبَسَ اللَّهُ عَنْهُمُ الْمَطَرَ سَبْعَ سِنِینَ حَتَّی أَجْدَبُوا وَ ذَهَبَ خَیْرُهُمْ مِنْ بِلَادِهِمْ وَ کَانَ هُودٌ (علیه السلام) یَقُولُ لَهُمْ مَا حَکَی اللَّهُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِلَی قَوْلِهِ وَ لا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمِینَ فَلَمْ یُؤْمِنُوا وَ عَتَوْا فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَی هُودٍ (علیه السلام) أَنَّهُ یَأْتِیهِمُ الْعَذَابُ فِی وَقْتِ کَذَا وَ کَذَا رِیحٌ فِیهَا عَذَابٌ أَلِیمٌ فَلَمَّا کَانَ ذَلِکَ الْوَقْتُ نَظَرُوا إِلَی سَحَابٍ قَدْ أَقْبَلَتْ فَفَرِحُوا فَقَالُوا: هذا عارِضٌ مُمْطِرُنا السَّاعَهًَْ یُمْطِرُ. فَقَالَ لَهُمْ هُودٌ (علیه السلام) بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ فِی قَوْلِهِ فَأْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ. رِیحٌ فِیها عَذابٌ أَلِیمٌ تُدَمِّرُ کُلَّ شَیْءٍ بِأَمْرِ رَبِّها فَلَفْظُهُ عَامٌّ وَ مَعْنَاهُ خَاصٌّ لِأَنَّهَا تَرَکَتْ أَشْیَاءَ کَثِیرَهًًْ لَمْ تُدَمِّرْهُ وَ إِنَّمَا دَمَّرَتْ مَا لَهُمْ کُلَّهُ فَکَانَ کَمَا قَالَ اللَّهُ: فَأَصْبَحُوا لا یُری إِلَّا مَساکِنُهُمْ وَ کُلُّ هَذِهِ الْأَخْبَارِ مِنْ هَلَاکِ الْأُمَمِ تَخْوِیفٌ وَ تَحْذِیرٌ لِأُمَّهًِْ مُحَمَّد (صلی الله علیه و آله).
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- خداوند سپس درباره‌ی قوم عاد می‌فرماید: قَالوا أَجِئْتَنَا لتَأْفِکَنَا یعنی آیا تو آمده‌ای تا با دروغ‌هایت ما را از آنچه پدرانمان می‌پرستیدند دور کنی؟ فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ یعنی اگر راست می‌گویی، عذابی که ما را به‌وسیله‌ی آن تهدید می‌کنی بر ما فرود بیاور. پیامبر (صلی الله علیه و آله) آن‌ها حضرت هود (علیه السلام) بود. آن‌ها در سرزمین حاصلخیز و سرسبزی زندگی می‌کردند. خداوند هفت سال آن‌ها را از باران محروم کرد. در نتیجه دچار قحطی شدند. براساس سوره‌ی هود، آن حضرت خطاب به آن‌ها می‌فرمود: از پروردگارتان طلب آمرزش کنید، سپس به‌سوی او بازگردید، تا [باران] آسمان را پی‌درپی بر شما بفرستد و نیرویی بر نیرویتان بیفزاید! و گنهکارانه، روی [از حق] بر نتابید. (هود/۵۲) آن‌ها ایمان نیاوردند و نافرمانی کردند. خداوند به هود (علیه السلام) وحی کرد که در زمان مشخصی عذاب بر آن‌ها فرود خواهد آمد. تندبادی است [وحشتناک] که عذاب دردناکی در آن است!. (احقاف/۲۴) زمانی‌که آن وقت مشخص فرا رسید، به آسمان نگاه کردند. دیدند که ابری در آن ظاهر شده است. خوشحال شدند و گفتند: هَذَا عَارِضٌ مُّمْطِرُنَا؛ یعنی به‌زودی باران خواهد بارید. هود (علیه السلام) به آن‌ها فرمود: «بَل هُو مَا اسْتَعْجَلتُم بِهِ. در آیه: رِیحٌ فِیهَا عَذَابٌ أَلیمٌ * تُدَمِّرُ کُل شَیْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا؛ لفظ عام و معنا خاص است. زیرا این باد بسیاری از اشیاء را نابود نکرد. بلکه فقط خانه‌ها و اموال آن‌ها را کاملا تخریب کرد. آن‌ها به وضعیتی درآمدند که خداوند درباره‌ی آن‌ها فرموده است: «فَأَصْبَحُوا لا یُرَی إِلا مَسَاکِنُهُمْ؛ همه‌ی این پیام‌ها مبنی بر هلاک‌شدن امّت‌های پیشین، با هدف بیم و هشداردادن به امّت پیامبر (صلی الله علیه و آله) است.