آیه ۱۰۸ - سوره اسراء

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ای اباذر! هرگاه به کسی عملی داده شود که او را به گریه نیارد، حقیقتاً به او دانشی بی‌سود داده شده. چرا که خداوند علما را چنین مدح می‌کند: إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذا یُتْلی عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً* وَ یَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا إِنْ کانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولًا* وَ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ یَبْکُونَ وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعا.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ؛ یعنی کسانی که به آن‌ها قبل از قرآن علم تورات داده شده؛ مانند عبدالله‌بن‌سلام و دیگران که خصوصیّات پیامبر (صلی الله علیه و آله) را قبل از بعثت ایشان می‌دانستند.

امام صادق (علیه السلام)- اسحاق‌بن‌عمّار گوید: از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم: «بین دو چشم مردی زخمی دارد و نمی‌تواند بر آن سجده کند [او چه باید کند]»؟ فرمود: «باید بر آن قسمتی که نزدیک موی سر است سجده کند و اگر نتوانست، بر روی ابروی راست و اگر نتوانست، بر روی ابروی چپ و اگر نتوانست، بر روی چانه‌اش سجده کند». عرض کردم: «بر روی چانه‌اش»؟! فرمود: «آری! آیا نخوانده‌ای که خداوند می‌فرماید: یَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ سُجَّدًا»؟!

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِذَا یُتْلَی عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ سُجَّدًا؛ یعنی بر روی چهره و صورت.