آیه ۱۱۰ - سوره اسراء

امام صادق (علیه السلام)- لفظ الله که فارسی آن خداست نامی از نام‌های او غایت و پایان کسی است که آن را مغیی و صاحب غایت گردانیده و آنکه غایت قرار داده شده است یعنی ذات مقدّس غیر غایت است. به ربوبیّت و پروردگاری یگانگی نمود. و خود را به‌غیر محدودیّت و اندازه نداری وصف فرمود پس آنکه خدا را یاد می‌کند غیر خداست و خدا غیر نام‌های خود است و هرچیزی که نام چیز بر آن واقع شود غیر از خدا مخلوق و آفریده است آیا به‌سوی گفتارش نمی‌نگری که عزّت از آن خداست. (نساء/۱۳۹) یعنی غلبه و ارجمندی مخصوص خداست و العظمهًْ لله؛ یعنی بزرگی برای خداست و فرمود: و برای خدا، نام‌های نیک است خدا را به آن [نام‌ها] بخوانید! (اعراف/۱۸۰) و فرمود: قُلِ ادْعُوا اللهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ أَیًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الحُسْنی؛ و هنگام رحمان خواندن خداوند چه به هریک از این دو نام او را بخوانید و او را به آن مسمّی گردانید، روا می‌باشد چراکه برای او نام‌های نیکو یا نیکوتر است و معنی همه یک‌چیز است و آن ذات مقدّس است، تتمّه‌ی حدیث و نام‌ها به‌سوی او مضاف و منسوب هستند و آن توحید خالص است که شائبه کثرت در آن نیست.

امام رضا (علیه السلام)- ابن سنان گوید: از امام رضا (علیه السلام) پرسیدم: «آیا خدای عزّوجلّ پیش از آنکه مخلوق را بیافریند به ذات خود شناسایی داشت»؟ فرمود: «آری»! عرض کردم: «آن را می‌دید و می‌شنید»؟ [خودش نام خود را می‌گفت و خودش می‌شنید]؟ فرمود: «نیازی به آن نداشت زیرا نه از آن پرسشی داشت و نه خواهشی، او خودش بود و خودش. او قدرتش نفوذ داشت پس نیازی نداشت که ذات خود را نام ببرد ولی برای خود نام‌هایی برگزید تا دیگران او را به آن نام‌ها بخوانند، زیرا اگر او به نام خود خوانده نمی‌شد شناخته نمی‌شد و نخستین اسمی که برای خود برگزید، علیّ عظیم بود، زیرا او برتر از همه‌چیز است، معنای او اللَّه است. [یعنی کلمه اللَّه دال است و ذات خدا مدلول] و اسم او علی عظیم است که اوّلین نام‌های اوست و برتر از همه‌چیز است [پس کلمه‌ی اللَّه به اعتبار ذات است و اسماء دیگر به اعتبار صفات].

امام علی (علیه السلام)- ما امامان، نام پوشیده و نهانِ خدا هستیم. مائیم اسماء الحسنی که چون خداوند عزّوجلّ به آن نام‌ها خوانده شود اجابت کند؛ مائیم نام‌های نوشته شده بر عرش‌الهی و خداوند عزّوجلّ به خاطر ما آسمان، زمین، عرش، تختِ فرمانروایی، بهشت و جهنّم را آفریده است؛ و فرشتگان تسبیح، تقدیس، توحید، تهلیل و تکبیر را از ما فرا گرفته‌اند و مائیم آن کلماتی که آدم (علیه السلام) از پروردگارش دریافت کرد و خدا [به‌واسطه‌ی آن کلمات] توبه او را پذیرفت.

امام صادق (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌سنان گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: «آیا امام جماعت باید چنان بلند بخواند که هرکس پشت‌سر او ایستاده صدایش را بشنود حتّی اگر تعداد آن‌ها زیاد باشد»؟ فرمود: «باید صدایش در حدّ متوسّط باشد، خداوند تبارک‌وتعالی فرمود: وَ لاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِکَ وَ لاَ تُخَافِتْ بِهَا».

امام صادق (علیه السلام)- جَهر؛ یعنی بسیار بلندکردن صدا و مُخافَتَةُ؛ یعنی چنان‌که خودت با گوش نشنوی.

امام باقر (علیه السلام)- جَهر؛ یعنی چنان صدا را بلند کنی که کسی بعد از تو ایستاده بشنود و مُخافَتَةُ؛ یعنی آنکه همراه تو ایستاده به‌سختی صدایت را بشنود.

امام باقر (علیه السلام)- از امام محمّد باقر (علیه السلام) روایت است که فرمود: آیه: وَ لاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِکَ وَ لاَ تُخَافِتْ بِهَا، به‌وسیله‌ی آیه: فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ نسخ شد.

امام صادق (علیه السلام)- محمّدبن‌عمران از امام صادق (علیه السلام) پرسید: «به چه جهت در نماز جمعه و نماز مغرب و عشا و نماز صبح قرائت بلند خوانده می‌شود و در سایر نمازها آهسته، و به چه علّت تسبیحات اربعه در رکعات آخر افضل از قرائت است»؟ حضرت (علیه السلام) فرمود: «زیرا رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که به معراج برده شد، اوّلین نمازی که از جانب خداوند بر او واجب شد نماز ظهر بود و خداوند فرشتگان را در آن نماز با وی شرکت داد که با آن حضرت نماز را به جماعت گزاردند و فرشتگان اقتدا کردند و خداوند بر رسولش فرمان داد قرائت را بلند بخواند تا فضلش بر آن‌ها آشکار شود، سپس وقت نماز عصر رسید و کسی با آن حضرت نبود و به فرادی نماز گزارد و خداوند امر فرمود آهسته بخواند چون کسی به او اقتدا ننموده بود، آنگاه نماز مغرب را بر او مقرّر فرمود و فرشتگان را فرمان داد تا به او اقتدا کنند و حضرت را امر فرمود که قرائت را بلند بخواند و همچنین نماز عشاء، پس هنگامی که نزدیک طلوع فجر و صبح صادق شد به زمین بازگشت و با مردم به نماز صبح ایستاد و خداوند به او امر فرمود که قرائت را بلند ادا کند تا بزرگی و فضلش بر همگان روشن شود همان‌طورکه برای فرشتگان آشکار شد، و از این جهت است که آنها بلند خوانده می‌شود، و تسبیحات اربعه در رکعت سوم و چهارم از آن جهت افضل است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در دو رکعت آخر عظمت و بزرگی خداوندش را مشاهده کرد و دلش تپید و به تسبیح پروردگارش زبان گشود و گفت: «سبحان الله و الحمد لله و لا إله إلّا الله و الله اکبر» و از این رو تسبیح پروردگار در رکعت‌های اخیر افضل از قرائت گردید».

امام باقر (علیه السلام)- جابر گوید: تفسیر این آیه: وَ لاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِکَ وَ لاَ تُخَافِتْ بِهَا وَ ابْتَغِ بَیْنَ ذَلِکَ سَبِیلًا، را از امام باقر (علیه السلام) پرسیدم، فرمود: «یعنی ولایت علی (علیه السلام) را آشکار نکن و این همان نماز است، همچنین آن اکرامی که من در حق او مقدّر کرده‌ام را آشکار نکن تا من زمان آن را به تو بگویم و این معنی کلام خداوند است که می‌فرماید: وَ لاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِکَ. امّا اینکه می‌فرماید: وَ لاَ تُخَافِتْ بِهَا؛ یعنی این اکرام را از علی (علیه السلام) پنهان نکن و اکرام را که برایش مقدّر کرده‌ام به او بگو و او را آگاه کن. امّا اینکه می‌فرماید: وَ ابْتَغِ بَیْنَ ذَلِکَ سَبِیلًا؛ یعنی از من بخواه که به تو اجازه دهم امر ولایت علی (علیه السلام) را آشکار کنی». که در روز غدیر خم خداوند این اجازه را به پیامبر (صلی الله علیه و آله) داد و او در آن روز [به خداوند متعال] عرض کرد: «خدایا! هرکس که من مولای او هستم، پس این علی (علیه السلام) مولای اوست، خدایا! هرکس که او را دوست بدارد، دوست بدار و با دشمنان او دشمن باش».