آیه ۶ - سوره اسراء

آیه ثُمَّ رَدَدْنا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَ أَمْدَدْناكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ جَعَلْناكُمْ أَكْثَرَ نَفِيراً [6]

سپس شما را بار ديگر بر آن‌ها چيره مى‌كنيم و شما را به‌وسيله‌ی اموال و فرزندان كمك خواهيم‌ كرد؛ و نفرات شما را بيشتر [از دشمن] قرار مى‌دهيم.

۱
(اسراء/ ۶)

الصّادق ( رِفَاعَهًَْ‌بْنِ‌مُوسَی قَالَ قَالَ أَبُوعَبْدِ اللَّهِ (إِنَّ أَوَّلَ مَنْ یَکُرُّ إِلَی الدُّنْیَا الْحُسَیْنُ‌بْنُ‌عَلِیٍّ (وَ أَصْحَابُهُ وَ یَزِیدُ‌بْنُ‌مُعَاوِیَهًَْ وَ أَصْحَابُهُ فَیَقْتُلُهُمْ حَذْوَ الْقُذَّهًِْ بِالْقُذَّهًِْ ثُمَّ قَالَ أَبُوعَبْدِاللَّهِ (ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً.

امام صادق (علیه السلام)- رفاعهًْ‌بن‌موسی گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: اوّلین کسی‌که دوباره به دنیا برمی‌گردد حسین‌بن‌علی (علیه السلام) و یاران او و یزیدبن‌معاویه و یاران او هستند، سپس تک‌تک آن‌ها را می‌کُشد. سپس امام (علیه السلام) آیه: ثُمَّ رَدَدْنَا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَأَمْدَدْنَاکُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَجَعَلْنَاکُمْ أَکْثَرَ نَفِیرًا را تلاوت کرد.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۰
بحارالأنوار، ج۵۳، ص۷۶/ العیاشی، ج۲، ص۲۸۲/ نورالثقلین/ البرهان؛ «بتفاوت»
۲
(اسراء/ ۶)

الصّادق ( عَبْدِ اللَّهِ‌بْنِ‌الْقَاسِمِ الْبَطَلِ عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (فِی قَوْلِهِ تَعَالَی ... ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ خُرُوجُ الْحُسَیْنِ (فِی سَبْعِینَ مِنْ أَصْحَابِهِ عَلَیْهِمُ الْبَیْضُ الْمُذَهَّبُ لِکُلِّ بَیْضَهًٍْ وَجْهَانِ الْمُؤَدُّونَ إِلَی النَّاسِ أَنَّ هَذَا الْحُسَیْنَ (قَدْ خَرَجَ حَتَّی لَا یَشُکَّ الْمُؤْمِنُونَ فِیهِ وَ أَنَّهُ لَیْسَ بِدَجَّالٍ وَ لَا شَیْطَانٍ وَ الْحُجَّهًُْ الْقَائِمُ (بَیْنَ أَظْهُرِهِمْ فَإِذَا اسْتَقَرَّتِ الْمَعْرِفَهًُْ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ أَنَّهُ الْحُسَیْنُ (جَاءَ الْحُجَّهًَْ الْمَوْتُ فَیَکُونُ الَّذِی یُغَسِّلُهُ وَ یُکَفِّنُهُ وَ یُحَنِّطُهُ وَ یَلْحَدُهُ فِی حُفْرَتِهِ الْحُسَیْنَ‌بْنَ‌عَلِیٍّ (وَ لَا یَلِی الْوَصِیَّ إِلَّا الْوَصِیُّ.

امام صادق (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌قاسم بطل از امام صادق (علیه السلام) روایت می‌کند که مقصود از آیه‌ی شریفه: ... ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ رجعت امام حسین (علیه السلام) است با هفتاد تن از یاران وفادار خود که کلاه‌خودهای زرّین بر سر دارند از دو سو می‌آیند و به مردم خبر می‌دهند که این حسین (علیه السلام) است که رجعت کرده و بیرون آمده تا هیچ مؤمنی درباره‌ی آن حضرت (علیه السلام) شکّ و تردید نکند و بدون تردید او دجّال و شیطان نیست و هنوز حجّهًْ‌بن‌الحسن (عجل الله تعالی فرجه الشریف) میان مردم است و چون در دل مؤمنان استوار شود که او حسین (علیه السلام) است اجل امام دوازدهم (علیه السلام) که حجّت است فرا رسد و همان امام حسین (علیه السلام) خواهد بود که او را غسل می‌دهد و کفن و حنوط می‌کند و به خاکش می‌سپارد و عهده‌دار تجهیز جنازه وصی جز وصی و امام نمی‌شود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۲
الکافی، ج۸، ص۲۰۶/ بحارالأنوار، ج۵۱، ص۵۶؛ «بتفاوت لفظی»/ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۸۹؛ «المؤءدون الی الناس ان هذا الحسین ... ولایلی الوصی الاالوصی» محذوف/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۲۷۱؛ «حضرته» بدل «حفرته»/ العیاشی، ج۲، ص۲۸۱؛ «بتفاوت لفظی»
۳
(اسراء/ ۶)

أمیرالمومنین ( یَا أَیُّهَا النَّاسُ سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی فَإِنَّ بَیْنَ جَوَانِحِی عِلْماً جَمّاً فَسَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَبْقَرَ بِرِجْلِهَا فِتْنَهًًْ شَرْقِیَّهًًْ تَطَأُ فِی حُطَامِهَا مَلْعُونٌ نَاعِقُهَا وَ مَوْلَاهَا وَ قَائِدُهَا وَ سَائِقُهَا وَ الْمُتَحَرِّزُ فِیهَا فَکَمْ عِنْدَهَا مِنْ رَافِعَهًٍْ ذَیْلَهَا یَدْعُو بِوَیْلِهَا دَخَلَهُ أَوْ حَوْلَهَا لَا مَأْوَی یَکُنُّهَا وَ لَا أَحَدَ یَرْحَمُهَا فَإِذَا اسْتَدَارَ الْفَلَکُ قُلْتُمْ مَاتَ أَوْ هَلَکَ وَ أَیَّ وَادٍ سَلَکَ فَعِنْدَهَا تَوَقَّعُوا الْفَرَجَ وَ هُوَ تَأْوِیلُ هَذِهِ الْآیَهًِْ ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً وَ الَّذِی فَلَقَ الْحَبَّهًَْ وَ بَرَأَ النَّسَمَهًَْ لَیَعِیشُ إِذْ ذَاکَ مُلُوکٌ نَاعِمِینَ وَ لَا یَخْرُجُ الرَّجُلُ مِنْهُمْ مِنَ الدُّنْیَا حَتَّی یُولَدَ لِصُلْبِهِ أَلْفُ ذَکَرٍ آمِنِینَ مِنْ کُلِّ بِدْعَهًٍْ وَ آفَهًٍْ{و التنزیل} عَامِلِینَ بِکِتَابِ اللَّهِ وَ سُنَّهًِْ رَسُولِهِ قَدِ اضْمَحَلَّتْ عَلَیْهِمُ الْآفَاتُ وَ الشُّبُهَاتُ.

امام علی (علیه السلام)- امیرالمؤمنین (علیه السلام) در خطبه‌ی خود فرمود: «ای مردم! قبل از اینکه مرا از دست دهید و نیابید از من سؤال کنید، علم بسیار زیادی در سینه‌ی من است، بپرسید قبل از اینکه فتنه‌ی شرقی دامن‌گیر شما شود. این فتنه لگام‌زده حرکت می‌کند، بانگ‌زننده و مولا و آن‌کس که افسار آن را از جلو می‌کشد و آن که از پشت، آن را به جلو می‌راند و هرکس که به آن پناه ببرد ملعون هستند. چه بسیار کسانی‌که دُمَش را بالا برده بودند، امّا آرزوی مرگ او را دارند، در کنار دجله و یا پیرامون آن وجود دارد. نه مأوایی است تا او را پناه دهد و نه کسی به او رحم می‌کند. آنگاه که چرخ فلک چرخید، می‌گویید؛ مُرد بلکه هلاک شد و چه راه‌هایی پیمود. دراین‌هنگام در آرزوی فَرَج می‌نشینید و این تأویل کلام خداست که می‌فرماید: ثُمَّ رَدَدْنَا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْنَاکُم بِأَمْوَالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْنَاکُمْ أَکْثَرَ نَفِیرًا، سوگند به آن که دانه را شکافت و نسیم را آفرید، در آن‌هنگام پادشاهان در نعمت زندگی خواهند کرد و هیچ مردی از آن‌ها نمی‌میرد مگر اینکه از صلب او هزار پسر زاده شود، از هر نوع بدعتی و آفتی ایمن هستند و به کتاب خدا و سنّت پیامبرش عمل می‌کنند، حال آنکه آفات و شبهات از آن‌ها برطرف شده است».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۲
بحارالأنوار، ج۵۱، ص۵۷/ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۲۷۲/ العیاشی، ج۲، ص۲۸۲ و نورالثقلین؛ فیهما: «تشقر» بدل «تبقر»/ البرهان؛ «خطامها» بدل حطامها» و «تشقر» بدل «تبقر»
۴
(اسراء/ ۶)

أمیرالمومنین ( أَبِی‌الْجَارُودِ عَمَّنْ سَمِعَ عَلِیّاً (یَقُول الْعَجَبُ کُلُّ الْعَجَبِ بَیْنَ جُمَادَی وَ رَجَبٍ فَقَامَ رَجُلٌ فَقَالَ یَا أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (مَا هَذَا الْعَجَبُ الَّذِی لَا تَزَالُ تَعْجَبُ مِنْهُ فَقَالَ: ثَکِلَتْکَ أُمُّکَ وَ أَیُّ عَجَبٍ أَعْجَبُ مِنْ أَمْوَاتٍ یَضْرِبُونَ کُلَّ عَدُوٍّ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَهْلِ بَیْتِهِ وَ ذَلِکَ تَأْوِیلُ هَذِهِ الْآیَهًِْ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللهُ عَلَیْهِمْ قَدْ یَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ کَما یَئِسَ الْکُفَّارُ مِنْ أَصْحابِ الْقُبُورِ فَإِذَا اشْتَدَّ الْقَتْلُ قُلْتُمْ مَاتَ أَوْ هَلَکَ أَوْ أَیَّ وَادٍ سَلَکَ وَ ذَلِکَ تَأْوِیلُ هَذِهِ الْآیَهًِْ ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً.

امام علی (علیه السلام)- ابوالجارود از کسی که از امام علی (علیه السلام) شنیده است نقل می‌کند: آن حضرت (علیه السلام) فرمود: «نهایتِ شگفتی‌ها از واقعه‌ای است که میان ماه جمادی و رجب اتفاق می‌افتد»! مردی برخاست و گفت: «ای امیرمؤمنان (علیه السلام)! این چه مطلب شگفتی است که دائماً از آن تعجّب می‌کنی»؟ امام (علیه السلام) فرمود: «مادرت به عزایت بنشیند! چه تعجّبی بالاتر از مردگانی که [در دوران رجعت، زنده شده و] تمام دشمنان خدا، رسولش (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت (او را [با شمشیر یا چیزی مثل آن] می‌زنند و آن جریان، تأویل این آیه است؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! با قومی که خداوند آنان را مورد غضب قرار داده دوستی نکنید آنان از آخرت مأیوسند همان‌گونه که کفّار مدفون در قبرها مأیوس می‌باشند! (ممتحنه/۱۳) و چون کشتار [در جهان] زیاد شود شما [به‌دلیل طولانی‌شدن دوران غیبت حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)] خواهید گفت: او (حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) مُرده یا نابود گشته است یا اینکه در کدام سرزمین شد؟ و آن جریان، تأویل این آیه است؛ ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۲
بحارالأنوار، ج۵۳، ص۶۰/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۶۵۹
۵
(اسراء/ ۶)

الصّادق ( عَنْ دَاوُدَ بْنِ کَثِیرٍ الرَّقِّیِّ، قَالَ: أَتَیْتُ الْمَدِینَهًَْ فَدَخَلْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (فَلَمَّا اسْتَوَیْتُ فِی الْمَجْلِسِ بَکَیْتُ، فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (: مَا یُبْکِیکَ یَا دَاوُدُ؟ فَقُلْتُ: یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، إِنَّ قَوْماً یَقُولُونَ لَنَا: لَمْ یَخُصَّکُمُ اللَّهُ بِشَیْءٍ سِوَی مَا خَصَ بِهِ غَیْرَکُمْ، وَ لَمْ یُفَضِّلْکُمْ بِشَیْءٍ سِوَی مَا فَضَّلَ بِهِ غَیْرَکُم فَقَالَ: کَذَبُوا الْمَلاعِینُ. قَالَ: ثُمَ قَامَ فَرَکَضَ الدَّارَ بِرِجْلِهِ، ثُمَ قَالَ: کُونِی بِقُدْرَهًِْ اللَّهِ. فَإِذَا سَفِینَهًٌْ مِنْ یَاقُوتَهًٍْ حَمْرَاءَ، وَسَطُهَا دُرَّهًٌْ بَیْضَاءُ، وَ عَلَی أَعْلَی السَّفِینَهًِْ رَایَهًٌْ خِضْراء عَلَیْهَا مَکْتُوبٌ «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ، یَقْتُلُ الْقَائِمُ الْأَعْدَاءَ، وَ یَبْعَثُ الْمُؤْمِنُونَ، وَ یَنْصُرُهُ اللَّهُ بِالْمَلَائِکَهًِْ». وَ إِذَا فِی وَسَطِ السَّفِینَهًِْ أَرْبَعُ کَرَاسِیٍّ مِنْ أَنْوَاعِ الْجَوَاهِرِ، فَجَلَسَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (عَلَی وَاحِدٍ، وَ أَجْلَسَنِی عَلَی وَاحِدٍ، وَ أَجْلَسَ مُوسَی عَلَی وَاحِدٍ، وَ أَجْلَسَ إِسْمَاعِیلَ عَلَی وَاحِدٍ، ثُمَّ قَالَ: سِیرِی عَلَی بَرَکَهًِْ اللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ)، فَسَارَتْ فِی بَحْرٍ عُجَاجٍ، أَشَدَّ بَیَاضاً مِنَ اللَّبَنِ، وَ أَحْلَی مِنَ الْعَسَلِ، فَسِرْنَا بَیْنَ جِبَالِ الدُّرِّ وَ الْیَاقُوتِ، حَتَّی انْتَهَیْنَا إِلَی جَزِیرَهًٍْ، وَسَطُهَا قِبَابٌ مِنَ الدُّرِّ الْأَبْیَضِ، مَحْفُوفَهًٌْ بِالْمَلَائِکَهًِْ، یُنَادُونَ: مَرْحَباً مَرْحَباً یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، فَقَالَ: هَذِهِ قِبَابُ الْأَئِمَّهًِْ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ مَنْ وُلْدِ مُحَمَّدٍ (کُلَّمَا افْتُقِدَ وَاحِدٌ مِنْهُمْ أَتَی هَذِهِ الْقِبَابَ، حَتَّی یَأْتِیَ الْوَقْتُ الَّذِی ذَکَرَهُ اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) فِی کِتَابِهِ: ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً.

امام صادق (علیه السلام)- داودبن‎کثیر رقّّی گوید: وارد شهر مدینه شده و به محضر امام صادق (علیه السلام) شرفیاب گردیدم، هنگامی‌که در مجلس ایشان جای گرفتم شروع به گریه نمودم. امام صادق (علیه السلام) فرمود: «داود! چه‌چیز باعث گریه‌ی تو شده است»؟ عرض کردم: «ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! عدّه‌ای به ما می‌گویند: خداوند به شما اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) فضیلتی خاص غیر از آنچه به دیگران نیز داده، عنایت نکرده و برتری خاصی به شما غیر از آنچه به دیگران بخشیده، نداده است»؟! امام (علیه السلام) فرمود: «نفرین شده‌ها دروغ گفته‌اند». آنگاه برخاست و با پای خویش ضربه‌ای به [دیوارِ] خانه زد. و [خطاب به آن] فرمود: «به قدرت خدا به‌وجود آی»! ناگهان یک کشتی از یاقوت سرخ به‌وجود آمد که در وسطش مروارید سفیدی قرار داشت و بر بالای کشتی، پرچم سبزی بود که بر رویش نوشته شده بود: «خدایی جز خدای یگانه نیست، محمّد (صلی الله علیه و آله) رسول خداست و قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) دشمنان را به هلاکت خواهد رساند و مؤمنان را برخواهد انگیخت و خداوند او را به‌وسیله‌ی فرشتگان یاری خواهد ساخت». و در وسط کشتی چهار صندلی از انواع گوهرها بود که امام صادق (علیه السلام) بر یکی از آن‌ها نشست و مرا بر یکی از آن‌ها و [فرزندشان] موسی (امام کاظم (علیه السلام)) را بر یکی و [فرزند دیگرشان] اسماعیل را بر یکی دیگر از آن‌ها نشاند و [خطاب به کشتی] فرمود: «به برکت خداوند عزّوجلّ به راه بیافت». کشتی در دریایی خروشان که سفیدتر از شیر و شیرین‌تر از عسل بود به حرکت درآمد و میان کوه‌هایی از مروارید و یاقوت روان شدیم تا به جزیره‌ای رسیدیم که در میانش گنبدهایی از مروارید سفید بود و فرشتگان گرداگرد آن‌ها حلقه زده بودند و ندا می‌دادند: «خوش آمدی! خوش آمدی! ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)»! امام صادق (علیه السلام) فرمود: «این‌ها گنبدهای امامان (از خاندان و نسل محمّد (صلی الله علیه و آله) هستند، هرگاه یکی از ایشان از دنیا برود نزد این گنبدها بیاید تا فرا رسیدن آن زمانی‌که خداوند در قرآن فرموده است: ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۴
دلایل الإمامهًْ، ص۲۹۴

رجعت

۱
(اسراء/ ۶)

الصّادق ( أَوَّلُ مَنْ تَنْشَقُ الْأَرْضُ عَنْهُ وَ یَرْجِعُ إِلَی الدُّنْیَا الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (وَ إِنَّ الرَّجْعَهًَْ لَیْسَتْ بِعَامَّهًٍْ بَلْ هِیَ خَاصَّهًٌْ، لَا یَرْجِعُ إِلَّا مَنْ مَحَضَ الْإِیمَانَ مَحْضاً أَوْ مَحَضَ الشِّرْکَ مَحْضا.

امام صادق (علیه السلام)- اوّلین کسی که زمین شکافته می‌شود و به دنیا برمی‌گردد، حسین‌بن‌علی (علیه السلام) است و رجعت، یک امر عام نیست بلکه مخصوص [برخی انسان‌ها] است، تنها کسانی که کاملاً و صددرصد ایمان خالص دارند و یا کاملاً کافرند برمی‌گردند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۴
مختصرالبصایر، ص۱۰۷/ البرهان
۲
(اسراء/ ۶)

الصّادق ( إِنَّ الَّذِی یَلِی حِسَابَ النَّاسِ قَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (فَأَمَّا یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ فَإِنَّمَا هُوَ بَعْثٌ إِلَی الْجَنَّهًِْ وَ بَعْثٌ إِلَی النَّارِ.

امام صادق (علیه السلام)- کسی که قبل از فرا رسیدن قیامت به حساب مردم می‌پردازد امام حسین (علیه السلام) است. امّا در روز قیامت، اوست که موجب به بهشت و یا به جهنّم‌رفتن مردم می‌شود.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۴
بحارالأنوار، ج۵۳، ص۴۳/ البرهان
۳
(اسراء/ ۶)

الصّادق ( عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (قَالَ إِنَّ لِعَلِیٍّ (فِی الْأَرْضِ کَرَّهًًْ مَعَ الْحُسَیْنِ ابْنِهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا یُقْبِلُ بِرَایَتِهِ حَتَّی یَنْتَقِمَ لَهُ مِنْ بَنِی أُمَیَّهًَْ وَ مُعَاوِیَهًَْ وَ آلِ مُعَاوِیَهًَْ وَ مَنْ شَهِدَ حَرْبَهُ ثُمَّ یَبْعَثُ اللَّهُ إِلَیْهِمْ بِأَنْصَارِهِ یَوْمَئِذٍ مِنْ أَهْلِ الْکُوفَهًِْ ثَلَاثِینَ أَلْفاً وَ مِنْ سَائِرِ النَّاسِ سَبْعِینَ أَلْفاً فَیَلْقَاهُمْ بِصِفِّینَ مِثْلَ الْمَرَّهًِْ الْأُولَی حَتَّی یَقْتُلَهُمْ وَ لَا یَبْقَی مِنْهُمْ مُخْبِراً ثُمَّ یَبْعَثُهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَیُدْخِلُهُمْ أَشَدَّ عَذَابِهِ مَعَ فِرْعَوْنَ وَ آلِ فِرْعَوْنَ ثُمَّ کَرَّهًًْ أُخْرَی مَعَ رَسُولِ اللَّهِ (حَتَّی یَکُونَ خَلِیفَهًًْ فِی الْأَرْضِ وَ تَکُون الْأَئِمَّهًُْ (عُمَّالَهُ وَ حَتَّی یَبْعَثَهُ اللَّهُ عَلَانِیَهًًْ فَتَکُونَ عِبَادَتُهُ عَلَانِیَهًًْ فِی الْأَرْضِ کَمَا عَبَدَ اللَّهَ سِرّاً فِی الْأَرْضِ ثُمَّ قَالَ إِی وَ اللَّهِ وَ أَضْعَافَ ذَلِکَ ثُمَّ عَقَدَ بِیَدِهِ أَضْعَافاً یُعْطِی اللَّهُ نَبِیَّهُ (مُلْکَ جَمِیعِ أَهْلِ الدُّنْیَا مُنْذُ یَوْمَ خَلَقَ اللَّهُ الدُّنْیَا إِلَی یَوْمِ یُفْنِیهَا حَتَّی یُنْجِزَ لَهُ مَوْعُودَهُ فِی کِتَابِهِ کَمَا قَالَ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُون.

امام صادق (علیه السلام)- جابربن یزید گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: علی (علیه السلام) و پسرش حسین (علیه السلام) دوباره به زمین برگشته و حمله و نبردی خواهند داشت، پرچم او را به دست می‌گیرد تا انتقام او را از بنی‌امیّه معاویه و آل ثقیف و هرکس که در جنگ با او حضور داشته بگیرد، سپس خداوند یاران آن‌ها را برایشان مبعوث می‌کند، سی‌هزار نفر از اهل کوفه و هفتادهزار نفر از میان سایر مردم، سپس حضرت (علیه السلام) در صفّین با آن‌ها روبرو شده و همه را می‌کشد و هیچ‌یک حتّی یکی از آن‌ها باقی نمی‌ماند، سپس خداوند آن‌ها را برانگیخته و همراه فرعون و آل فرعون در بدترین عذاب می‌اندازد. سپس نبرد دیگری همراه با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در می‌گیرد، تا اینکه حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) در روی زمین خلیفه باشد و ائمّه (کارگزاران او باشند و خدا آشکارا او را مبعوث می‌کند و عبادت خدا در زمین آشکارا خواهد بود». سپس فرمود: «آری، به خدا سوگند! و چند برابر آن» و آن را با دست نشان داد. خداوند پادشاهی و ملک تمام اهل دنیا را، از روزی که خدا دنیا را خلق کرده تا روزی که آن را به پایان می‌رساند، به پیامبر خود (صلی الله علیه و آله) می‌دهد تا وعده‌ای را که در کتابش به او داده است محقّق سازد، آنجا که می‌فرماید: تا آن را بر همه‌ی آیین‌ها غالب گرداند، هرچند مشرکان کراهت داشته باشند! (توبه/۳۳)

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۹۴
بحارالأنوار، ج۵۳، ص۷۴/ البرهان
بیشتر