الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی‌ذَرّ قَالَ قَرَأَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) هَلْ أَتی عَلَی الْإِنْسانِ حَتَّی خَتَمَهَا ثُمَّ قَالَ إِنِّی أَرَی مَا لَا تَرَوْنَ وَ أَسْمَعُ مَا لَا تَسْمَعُونَ أَطَّتِ السَّمَاءُ وَ حَقٌّ لَهَا أَنْ تَئِطَّ مَا فِیهَا مَوْضِعُ أَرْبَعِ أَصَابِعَ إِلَّا وَ فِیهِ مَلَکٌ وَاضِعٌ جَبْهَتَهُ سَاجِداً لِلَّهِ وَ اللَّهِ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا أَعْلَمُ لَضَحِکْتُمْ قَلِیلًا وَ لَبَکَیْتُمْ کَثِیراً وَ مَا تَلَذَّذْتُمْ بِالنِّسَاءِ عَلَی الْفُرُشِ وَ لَخَرَجْتُمْ إِلَی الصُّعُدَاتِ تَجْأَرُونَ إِلَی اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابوذر (رحمة الله علیه) گوید: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هَلْ أَتی عَلَی الْإِنْسانِ را تا پایان خواند، سپس فرمود: «به‌راستی‌که من می‌بینم آنچه را شما نمی‌بینید. و من می‌شنوم آنچه شما نمی‌شنوید، آسمان سنگین است و شایسته است که سنگین باشد، در آن، جای چهار انگشت نیست مگر آنکه فرشته‌ای در آن سر به سجده گذاشته است، به خدا قسم! اگر آنچه می‌دانم را می‌دانستید کم می‌خندیدید و بسیار می‌گریستید، و با زنان همبستر نمی‌شدید تا کام گیرید، و به تپه‌ها می‌آمدید و به خدا عزّوجلّ پناهنده می‌شدید».
العسکری (علیه السلام)- عَنْ عَلِیِّ‌بْنِ‌عُمَرَ‌الْعَطَّارِ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی أَبِی‌الْحَسَنِ‌الْعَسْکَرِیِّ (علیه السلام) یَوْمَ الثَّلَاثَاءِ فَقَالَ لَمْ أَرَکَ أَمْسِ قُلْتُ کَرِهْتُ الْخُرُوجَ فِی یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ قَالَ یَا عَلِیُّ مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَقِیَهُ اللَّهُ شَرَّ یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ فَلْیَقْرَأْ فِی أَوَّلِ رَکْعَهًٍْ مِنْ صَلَاهًِْ الْغَدَاهًِْ هَلْ أَتی عَلَی الْإِنْسانِ ثُمَّ قَرَأَ أَبُوالْحَسَنِ (علیه السلام) فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَهًًْ وَ سُرُوراً.
امام عسکری (علیه السلام)- [در خطاب به علی‌بن‌عمر عطّار:] ای علی! هرکس می‌خواهد خدایش او را از شرّ روز دوشنبه نگهدارد، باید در رکعت اوّل نماز بامدادش، هَلْ أَتی عَلَی الْإِنْسانِ را بخواند سپس این آیه را خواند: فَوَقاهُمُ اللهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَهًًْ وَ سُرُوراً.
الباقر (علیه السلام)- مَنْ قَرَأَ هَلْ أَتی عَلَی الْإِنْسانِ فِی کُلِّ غَدَاهًِْ خَمِیسٍ زَوَّجَهُ اللَّهُ مِنَ الْحُورِ ثَمَانَ مِائَهًِْ عَذْرَاءَ وَ أَرْبَعَهًَْ آلَافِ ثَیِّبٍ وَ حَوْرَاءَ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ وَ کَانَ مَعَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله).
امام باقر (علیه السلام)- هرکس سوره‌ی هَلْ أَتَی عَلَی الْإِنسَانِ را در هر سپیده‌دم پنجشنبه بخواند، خداوند عزّوجلّ هشتصد حوری بهشتی باکره و چهار هزار حوری بهشتی غیرباکره را به همسری وی درمی‌آورد، و همراه پیامبر (صلی الله علیه و آله) خواهد بود.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ سُورَهًُْ هَلْ أَتی کَانَ جَزَاؤُهُ عَلَی اللَّهِ جَنَّهًًْ وَ حَرِیراً.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس این سوره را بخواند، پاداش وی نزد خداوند، بوستانی بهشتی و جامه‌ای ابریشمی خواهد بود.
الصّادق (علیه السلام)- قِرَاءَتُهَا تُقَوِّی النَّفْسَ وَ تَشُدُّ وَ إِنْ ضَعُفَ فِی قِرَاءَتِهَا کُتِبَتْ وَ مُحِیَتْ وَ شُرِبَ مَاءُهَا مَنَعَتْ مِنْ ضَعْفِ النَّفْسِ (کَذَا) وَ یَزُولُ ضَعْفُهَا عَنْهُ بِإِذْنِ اللَّهِ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- خواندن این سوره نفس را قوّت می‌بخشد و خویشتن‌داری را افزون می‌کند و نگرانی را از بین می برد و [باعث آرامش خاطر می‌شود]، و اگر در روخوانی این سوره ضعیف است، آن را روی کاغذی بنویسد و با آب حل کند و آب آن را بنوشد که از ضعف و ناتوانی نفس جلوگیری می‌کند و به خواست خداوند، این ضعف نفس وی برطرف می‌شود.