آیه إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ [1]
آن هنگام كه [كرات] آسمان شكافته شود.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ قَالَ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِذَا السَّمَاء انشَقَّتْ، در روز قیامت است.
الصّادق (علیه السلام)- فَأَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی وَضَعْتَهُ عَلَی الْجِبَالِ فَنُسِفَتْ وَ وَضَعْتَهُ عَلَی السَّمَاءِ فَانْشَقَّتْ.
امام صادق (علیه السلام)- [خدایا!] از تو می‌خواهم پس به آن اسم خود که آن را بر کوه‌ها نهادی برافراشته شد و بر آسمان‌ها گزاردی شکافته گشت.