آیه فَكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللهِ عَلَيْهِ إِنْ كُنْتُمْ بِآياتِهِ مُؤْمِنينَ [118]
از [گوشت] آنچه نام خدا [هنگام ذبح] بر آن گفته شده، بخوريد [و از غير آن نخوريد] اگر به آيات او ايمان داريد.
الباقر (علیه السلام)- عَنِ الْوَرْدِ‌بْنِ‌زَیْدٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی‌جَعْفَر (علیه السلام) مَا تَقُولُ فِی مَجُوسِیٍّ قَالَ بِسْمِ اللَّهِ وَ ذَبَحَ فَقَالَ کُلْ فَقُلْتُ مُسْلِمٌ ذَبَحَ وَ لَمْ یُسَمِّ فَقَالَ لَا تَأْکُلْ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی یَقُولُ فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ وَ یَقُولُ وَ لا تَأْکُلُوا مِمَّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ.
امام باقر (علیه السلام)- وردبن‌زید گوید: به امام باقر (علیه السلام) عرض کردم: «نظرتان دراین‌باره که مجوسی بسم اله بگوید و حیوانی را ذبح کند چیست»؟ فرمود: «از آن بخور». عرض کردم: «اگر مسلمانی بدون گفتن بسم اللَّه ذبح کند چه»؟ فرمود: «از آن مخور زیرا خداوند متعال می‌فرماید: فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللهِ عَلَیْه. و نیز می‌فرماید: وَ لا تَأْکُلُوا مِمَّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ».
الصّادق (علیه السلام)- فِی قَوْلِ اللَّهِ فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ قَالَ أَمَّا الْمَجُوسُ فَلَا فَلَیْسُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ أَمَّا الْیَهُودُ وَ النَّصَارَی فَلَا بَأْسَ إِذَا سَمِعُوا.
امام صادق (علیه السلام)- فَکُلُواْ مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللّهِ عَلَیْهِ؛ و امّا [درباره‌ی مجوس باید گفت که] مجوس از اهل کتاب نیست و امّا یهودیان و مسیحیان، اگر بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم بگویند، اشکالی ندارد.
الباقر (علیه السلام)- أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ ذَبِیحَهًِْ الْیَهُودِیِّ وَ النَّصْرَانِیِّ وَ الْمَجُوسِیِّ وَ ذَبَائِحِ أَهْلِ الْخِلَافِ فَتَلَا قَوْلَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ وَ قَالَ إِذَا سَمِعْتُمُوهُمْ یَذْکُرُونَ اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهِ فَکُلُوا وَ مَا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ فَلَا تَأْکُلُوهُ وَ مَنْ کَانَ مِنْهُمْ مُتَّهَماً بِتَرْکِ التَّسْمِیَهًِْ یَرَی اسْتِحْلَالَ ذَلِکَ لَمْ یَجُزْ أَکْلُ ذَبِیحَتِهِ إِلَّا أَنْ یُشَاهَدَ فِی حِینِ ذَبْحِهَا وَ هُوَ یَذْبَحُهَا عَلَی السُّنَّهًِْ وَ یَذْکُرُ اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا فَإِنْ ذَبَحَهَا بِحَیْثُ لَمْ یُشَاهَدْ لَمْ تُؤْکَلْ.
امام باقر (علیه السلام)- از امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی ذبیحه یهودی و ترسا و گبر و ذبیحه‌های مخالفان و خواند قول خدا عزّوجلّ را فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ پرسیده شد. و فرمود: «چون شنیدید که نام خدا را می‌برند بخورید و آنچه بی‌نام خدا باشد نخورید، و هرکه به ترک تسمیه متّهم است و آن را واجب نمی‌داند نباید ذبیحه‌اش را خورد جز آنکه در هنگام ذبح او را ببیند و بر سنّت ذبح کند و نام خدا را بر آن ببرد و اگر ندیده ذبح کند خورده نمی‌شود».
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ قَالَ مِن الذَّبَائِحِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَکُلُواْ مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللهِ عَلَیْهِ؛ از حیوانات ذبح شده است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یَذْبَحُ الذَّبِیحَهًَْ فَیُهَلِّلُ أَوْ یُسَبِّحُ أَوْ یُحَمِّدُ أَوْ یُکَبِّرُ قَالَ هَذَا کُلُّهُ مِنْ أَسْمَاءِ اللَّهِ.
امام صادق (علیه السلام)- محمّدبن‌مسلم گوید: از او درباره‌ی مردی که حیوان را ذبح می‌کند و لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ میگوید، یا تسبیح، یا تکبیر می گوید پرسیدم و ایشان فرمود: «همه‌ی این (واژگان) از نام‌های خدا است».
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ ذَبِیحَهًِْ الْمَرْأَهًِْ وَ الْغُلَامِ هَلْ یُؤْکَلُ قَالَ نَعَمْ إِذَا کَانَتِ الْمَرْأَهًُْ مُسْلِمَهًًْ وَ ذَکَرَتِ اسْمَ اللَّهِ حَلَّتْ ذَبِیحَتُهَا وَ إِذَا کَانَ الْغُلَامُ قَوِیّاً عَلَی الذَّبْحِ وَ ذَکَرَ اسْمَ اللَّهِ حَلَّتْ ذَبِیحَتُهُ وَ إِنْ کَانَ الرَّجُلُ مُسْلِماً فَنَسِیَ أَنْ یُسَمِّیَ فَلَا بَأْسَ إِذَا لَمْ تَتَّهِمْهُ.
امام صادق (علیه السلام)- ابن‌سنان گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی حیوانی که به دست زن و پسر بچّه ذبح می‌شود، پرسیدم: «آیا می‌توان آن را خورد»؟ فرمود: «بلی، اگر زن مسلمان باشد و نام خدا را بر زبان آورد، ذبیحه وی حلال است و اگر پسر بچّه، توانایی ذبح‌کردن را دارد و نام خدا را بر زبان آورد، ذبیحه‌ی وی حلال است و اگر مرد مسلمان باشد، امّا فراموش کند بسم‌الله بگوید، خوردن [حیوانی را که ذبح شده است] درصورت عدم شک در او، اشکالی ندارد».