آیه قُلْ لِمَنْ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ قُلْ لِلهِ كَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ لَيَجْمَعَنَّكُمْ إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ لا رَيْبَ فيهِ الَّذينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ [12]
بگو: «آنچه در آسمان‌ها و زمين است، از آن كيست»؟ بگو: «از آن خداست». رحمت [و بخشش] را بر خود، لازم دانسته؛ [و به همين دليل]، به‌طور قطع همه‌ی شما را در روز قيامت، كه در آن شك و ترديدى نيست، گرد خواهد آورد. [آرى]، فقط كسانى كه سرمايه‌هاى وجود خويش را از دست داده‌اند، ايمان نمى‌آورند.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قُلْ لَهُمْ لِمَنْ ما فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ رَدَّ عَلَیْهِمْ فَقَالَ قُلْ لَهُمْ لِلهِ کَتَبَ عَلی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ یَعْنِی أَوْجَبَ الرَّحْمَهًَْ عَلَی نَفْسِه.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- به آنان بگو: لِّمَن مَّا فِی السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ، لِلّهِ کَتَبَ عَلَی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ لَیَجْمَعَنَّکُمْ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ یعنی رحمت را بر خود واجب کرده است.
الجواد (علیه السلام)- وَ کَتَبَ عَلی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ فَسَبَقَتْ قَبْلَ الْغَضَبِ فَتَمَّتْ صِدْقاً وَ عَدْلًا فَلَیْسَ یَبْتَدِئُ الْعِبَادَ بِالْغَضَبِ قَبْلَ أَنْ یُغْضِبُوهُ وَ ذَلِکَ مِنْ عِلْمِ الْیَقِینِ وَ عِلْمِ التَّقْوَی.
امام جواد (علیه السلام)- کَتَبَ عَلی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ؛ خداوند بر خود رحمت و مهربانی را فرض کرده است، و رحمتش بر خشمش پیشی گرفته، و به درستی و عدالت تمام می‌شود. خداوند با بندگان خود به خشم آغاز نمی‌کند، پیش از آنکه او را به خشم آورند، و این حقیقت از علم الیقین و علم پرهیزکاری است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: سَأَلْتُ سَیِّدِیَ الصَّادِقَ (علیه السلام) قَالَ فِی الحَدِیثِ الْمَفْصِلِ الْوَارِدِ فِی ظُهُورِ صَاحِبِ‌الْأَمْرِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) الْمُتَضَمِّنِ لِقَتْلِ أَهْلِ مَکَّهًَْ خَلِیفَتَهُ ثَانِیاً بِمَا لَفْظُهُ: فَیَرِدُ إِلَیْهِمْ أَنْصَارُهُ مِنَ الْجِنِ وَ النُّقَبَاءِ وَ یَقُولُ لَهُمْ ارْجِعُوا فَلَا تُبْقُوا مِنْهُمْ بَشَراً إِلَّا مَنْ آمَنَ فَلَوْ لَا أَنَّ رَحْمَهًَْ رَبِّکُمْ وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ وَ أَنَا تِلْکَ الرَّحْمَهًُْ لَرَجَعْتُ إِلَیْهِمْ مَعَکُمْ فَقَدْ قَطَعُوا الْأَعْذَارَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُمْ.
امام صادق (علیه السلام)- مفضّل نقل می‌کند: در حدیث طولانی عبارتی با این لفظ از امام صادق (علیه السلام) آمده است: «قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم یاوران خود از طایفه‌ی جن را به سوی مکّه فرستاده و سفارش می‌کند که جز افراد با ایمان، یک نفر از آن‌ها را باقی نگذارید. اگر به ملاحظه‌ی رحمت پروردگار نبود که همه اشیا را فرا گرفته و مظهر رحمتش نیز من می‌باشم، خودم با شما به سوی آن‌ها باز می‌گشتم. زیرا آن‌ها به کلّی از خداوند و من فاصله گرفته و هرگونه پیوندی را قطع کرده‌اند».