آیه فَلَوْ لا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا وَ لكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ ما كانُوا يَعْمَلُونَ [43]
چرا هنگامى‌كه سختى [و عذاب] ما به آنان رسيد، [تضرّع نكردند و] تسليم نشدند؟! بلكه دل‌هاى آن‌ها قساوت پيدا كرد؛ و شيطان، آنچه را انجام مى‌دادند، در نظرشان زينت داد.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ثُمَّ قَالَ فَلَوْلَا إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُوا وَ لکِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطانُ مَا کانُوا یَعْمَلُونَ فَلَمَّا لَمْ یَتَضَرَّعُوا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الدُّنْیَا وَ أَغْنَاهُمْ عُقُوبَهًًْ لِفِعْلِهِمُ الرَّدِیءِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَلَوْ لا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا وَ لکِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطانُ ما کانُوا یَعْمَلُونَ، و هنگامی‌که تسلیم نشدند، خداوند به خاطر کار پستشان، برای عذاب آن‌ها [درهای] دنیا را بر آن‌ها گشود و آن‌ها را بی‌نیاز کرد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مَرْوَکٍ بَیَّاعِ اللُّؤْلُؤِ عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: وَ هَکَذَا التَّضَرُّعُ وَ حَرَّکَ أَصَابِعَهُ یَمِیناً وَ شِمَالًا.
امام صادق (علیه السلام)- مروک بیّاع لؤلؤ از کسی که از امام صادق (علیه السلام) نقل می‌کند: فرمود: تضرّع [در دعا] اینگونه است: و انگشتانش را به‌طرف راست و چپ حرکت داد.
الصّادق (علیه السلام)- وَ دُعَاءُ التَّضَرُّعِ أَنْ تُحَرِّکَ إِصْبَعَکَ السَّبَّابَهًَْ مِمَّا یَلِی وَجْهَکَ وَ هُوَ دُعَاءُ الْخِیفَهًِْ.
امام صادق (علیه السلام)- دعای تضرّع آن است که انگشت سبابه را در برابر صورتت بجنبانی و آن دعای ترس و هراس است.
الباقر (علیه السلام)- وَ التَّضَرُّعُ رَفْعُ الْیَدَیْنِ وَ التَّضَرُّعُ بِهِمَا.
امام باقر (علیه السلام)- تضرّع، بالابردن دست‌ها و زاری‌کردن با آن‌ها است.