آیه وَ أَنْذِرْ بِهِ الَّذينَ يَخافُونَ أَنْ يُحْشَرُوا إِلى رَبِّهِمْ لَيْسَ لَهُمْ مِنْ دُونِهِ وَلِيٌّ وَ لا شَفيعٌ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ [51]
و به‌وسيله‌ی آن [قرآن]، كسانى را كه از محشور‌شدن به‌سوى پروردگارشان [در روز قيامت] مى‌ترسند، بيم ده! [روزى كه در آن]، هيچ ياور و سرپرست و شفاعت‌كننده‌اى جز خدا ندارند؛ شايد پرهيزگارى پيشه كنند.
الصّادق (علیه السلام)- أَنْذِرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ یَرْجُونَ الْوُصُولَ إِلَی رَبِّهِمْ بِرَغْبَتِهِمْ فِیمَا عِنْدَهُ فَإِنَّ الْقُرْآنَ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ.
امام صادق (علیه السلام)- با قرآن کسانی را که به خدایشان امید دارند و رغبت دارند به آنچه که نزد اوست نایل شوند، هشدار ده. زیرا قرآن شفاعت‌کننده است و شفاعت آن مورد قبول واقع می‌شود.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ أَنْذِرْ بِهِ یَعنِی بِالقُرآنِ الَّذِینَ یَخافُونَ أَی یَرجُونَ أَنْ یُحْشَرُوا إِلی رَبِّهِمْ لَیْسَ لَهُمْ مِنْ دُونِهِ وَلِیٌّ وَ لا شَفِیعٌ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُون.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ أَنذِرْ بِهِ؛ یعنی به وسیله‌ی قرآن. الَّذِینَ یَخَافُونَ؛ یعنی امید دارند. أَن یُحْشَرُواْ إِلَی رَبِّهِمْ لَیْسَ لَهُم مِّن دُونِهِ وَلِیٌّ وَلاَ شَفِیعٌ لَّعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ.