آیه وَ ما جَعَلَهُ اللهُ إِلاَّ بُشْرى وَ لِتَطْمَئِنَّ بِهِ قُلُوبُكُمْ وَ مَا النَّصْرُ إِلاَّ مِنْ عِنْدِ اللهِ إِنَّ اللهَ عَزيزٌ حَكيمٌ [10]
ولى خداوند، اين را تنها براى شادى و اطمينان قلب شما قرار داد و پيروزى جز از طرف خدا نيست؛ زيرا خداوند توانا و حكيم است.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ بَلَغَ أَصْحَابَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) کَثْرَهًُْ قُرَیْشٍ فَفَزِعُوا فَزَعاً شَدِیداً وَ شَکَوْا وَ بَکَوْا وَ اسْتَغَاثُوا فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَی رَسُولِهِ إِذْ تَسْتَغِیثُونَ رَبَّکُمْ فَاسْتَجابَ لَکُمْ أَنِّی مُمِدُّکُمْ بِأَلْفٍ مِنَ الْمَلائِکَةِ مُرْدِفِینَ وَ ما جَعَلَهُ اللهُ إِلَّا بُشْری وَ لِتَطْمَئِنَّ بِهِ قُلُوبُکُمْ وَ مَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللهِ إِنَّ اللهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ فَلَمَّا أَمْسَی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ جَنَّهُ اللَّیْلُ أَلْقَی اللَّهُ عَلَی أَصْحَابِهِ النُّعَاسَ حَتَّی نَامُوا وَ أَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی عَلَیْهِمُ الْمَاءَ (السَّمَاءِ) وَ کَانَ نُزُولُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی مَوْضِعٍ لَا یَثْبُتُ فِیهِ الْقَدَمُ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ السَّمَاءَ وَ لَبَّدَ الْأَرْضَ حَتَّی ثَبَتَتْ أَقْدَامُهُمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی إِذْ یُغَشِّیکُمُ النُّعاسَ أَمَنَةً مِنْهُ وَ یُنَزِّلُ عَلَیْکُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً لِیُطَهِّرَکُمْ بِهِ وَ یُذْهِبَ عَنْکُمْ رِجْزَ الشَّیْطانِ وَ ذَلِکَ أَنَّ بَعْضَ أَصْحَابِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) احْتَلَمَ وَ لِیَرْبِطَ عَلی قُلُوبِکُمْ وَ یُثَبِّتَ بِهِ الْأَقْدامَ وَ کَانَ الْمَطَرُ عَلَی قُرَیْشٍ مِثْلَ الْعَزَالِی وَ عَلَی أَصْحَابِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) رَذَاذاً بِقَدْرِ مَا لَبَّدَ الْأَرْضَ وَ خَافَتْ قُرَیْشٌ خَوْفاً شَدِیداً فَأَقْبَلُوایَتَحَارَسُونَ یَخَافُونَ الْبَیَاتَ فَبَعَثَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَمَّارَ‌بْنَ َاسِرٍ وَ عَبْدَ‌اللَّهِ‌بْنَ‌مَسْعُودٍ فَقَالَ ادْخُلَا فِی الْقَوْمِ وَ ائْتُونَا بِأَخْبَارِهِمْ فَکَانَا یَجُولَانِ بِعَسْکَرِهِمْ لَا یَرَوْنَ إِلَّا خَائِفاً ذَعِراً إِذَا صَهَلَ الْفَرَس.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( خبر فراوانی [سپاهِ] قریش به گوش اصحاب رسول خدا (رسید و آن‌ها به شدّت ترسیده و گریه و زاری نمودند و [از خداوند] یاری خواستند؛ در این هنگام خداوند بر پیامبرش (نازل فرمود: إِذْ تَسْتَغِیثُونَ رَبَّکُمْ فَاسْتَجابَ لَکُمْ أَنِّی مُمِدُّکُمْ بِأَلْفٍ مِنَ الْملائِکَةِ مُرْدِفِینَ وَ ما جَعَلَهُ اللهُ إِلَّا بُشْری وَ لِتَطْمَئِنَّ بِهِ قُلُوبُکُمْ وَ مَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللهِ إِنَّ اللهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ. چون شب فرارسید و [تاریکیِ] شب فراگیر شد، خداوند خوابی سبک را بر اصحاب پیامبر (مسلّط کرد و همگی به خواب رفتند و خداوند تبارک‌وتعالی باران را بر آن‌ها نازل فرمود و مکانی که رسول خدا ([به همراه اصحابش] در آن فرود آمده بود [به علّت ریگزاربودن] راه‌رفتن آسان نبود به‌همین‌خاطر خداوند باران را بر ایشان نازل فرمود تا [زمین نمناک و سفت‌شده] و راه‌رفتن برایشان آسان شود، چنان‌که خداوند می‌فرماید: و [یاد آورید] هنگامی را که خواب سبکی که مایه‌ی آرامش از سوی خدا بود، شما را فراگرفت و آبی از آسمان برایتان فرستاد، تا شما را با آن پاک کند و پلیدی شیطان را از شما دور سازد چون برخی از اصحاب پیامبر در خواب، جُنب شده بودند و دل‌هایتان را محکم، و گام‌ها را با آن استوار دارد. (انفال/۱۱) و همین باران برای [ناحیه‌ی لشکرگاهِ] قریش مانند دهانه‌ی مشکِ آب، فرومی‌ریخت؛ درحالی‌که برای اصحاب رسول خدا (به صورت ریز و سبک و به مقداری که زمین را نمناک [و سفت] سازد، فرومی‌ریخت. [از طرف دیگر] قریش به شدّت ترسیده بودند و مشغول نگهبانی شده و از یورش شبانه [از جانب مسلمانان] واهمه داشتند. رسول خدا (عمّاربن‌یاسر و عبدالله‌بن مسعود را فرستاده و فرمود: «به میان قریش رفته و ما را از اخبار ایشان مطّلع سازید». این دو میان لشکرگاه قریش می‌گشتند و همه را ترسان و وحشت زده می‌دیدند که از شیهه‌کشیدن اسب نیز می‌ترسیدند.