آیه ۱۷ - سوره بقره

امام باقر (علیه السلام) [پیامبر (] درباره‌ی آیه‌ی: قُل لَّوْ أَنَّ عِندِی مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ لَقُضی‌َالْأَمْرُ بَیْنیِ وَ بَیْنَکُمْ؛ بگو اگر آنچه درباره‌ی آن عجله دارید نزد من بود، [و به درخواست شما ترتیب اثر می‌دادم، عذاب الهی بر شما نازل می‌گشت] و کار میان من و شما پایان گرفته‌بود. (انعام/۵۸) فرمود: «اگر به من اجازه می‌دادند، شما را نسبت به آنچه که در دل پنهان کرده‌اید آگاه می‌ساختم» ... آنچه که شما در دلتان مخفی می‌کنید این است که شما مرگ مرا می‌خواهید و می‌خواهید مرگ من به تعجیل بیفتد تا بعد از من به اهل‌بیتم (علیهم السلام) ظلم کنید. این آیه مَثَل شماست، چنانچه آیه‌ی کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ ناراً نیز در وصف شماست.

امام کاظم (علیه السلام) مَثَل این منافقان همچون کسی است که آتشی برپا می‌کند تا با آن اطرافش را ببیند؛ پس آنگاه که می‌تواند ببیند، خداوند با فرستادن باد و یا باران، آتش را خاموش کرده و نورش را از بین می‌برد؛ مَثَل این منافقان پیمان‌شکن این‌چنین است؛ زمانی‌که خداوند از ایشان بر ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) بیعت گرفت به ظاهر شهادت‌دادند که هیچ معبودی جز خدای یکتا نیست و محمّد (بنده و فرستاده‌ی اوست و علی (علیه السلام) سرپرست، وصی، وارث و جانشین او در میان امّتش می‌باشد؛ احکامش را قضاوت کرده و وعده‌هایش را محقّق نموده و امور بندگان را پس از پیامبر (به جای او سیاست می‌کند؛ و به‌خاطر ولایتش، ارزش‌های اسلام و مسلمین را به ارث می‌برد و مردم نیز به‌خاطر آن او را اطاعت می‌کنند و بدین سبب دفاع از او را نیکو می‌دارند و به خاطر ولایتش، گوش به فرمان او هستند و او را چون برادری دانسته و از او صیانت می‌کنند؛ همان‌طور که از داشته‌های خود حفظ و صیانت می‌کنند. زمانی‌که به امر پروردگار دو جهان که به اسرار مطّلع است و رازی برایش پنهان نمی‌ماند زمان مرگ آن‌ها فرا برسد، خداوند ایشان را به‌سبب کفر درونیشان عذاب می‌کند؛ پس آن زمانی است که نورشان زایل شده و در تاریکی عذاب الهی فرومی‌روند. در تاریکی جزای اعمالشان در آخرت گرفتار می‌شوند؛ به‌طوری‌که راهی برای بیرون‌رفتن و فرارکردن نمی‌یابند.

امام باقر (علیه السلام) آن‌ها را می‌بینی که به تو می‌نگرند درحالی‌که تو را نمی‌بینند.