آیه وَ مَثَلُ الَّذينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ وَ تَثْبيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصابَها وابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَها ضِعْفَيْنِ فَإِنْ لَمْ يُصِبْها وابِلٌ فَطَلٌّ وَ أللهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصيرٌ [265]
و [عمل] کسانى که اموال خود را براى خشنودى خدا و پایدار‌ساختن [فضایل انسانى در] روح خود، انفاق مى‌کنند، همچون باغى است که در نقطه‌ی بلندى باشد، و باران‌هاى درشت به آن برسد، و میوه‌ی خود را دوچندان دهد. و اگر باران درشت به آن نرسد، بارانى نرم به آن مى‌رسد. [و در هر‌حال، شاداب و با طراوت است] و خداوند به آنچه انجام می‌دهید، بیناست.
الصّادق (علیه السلام)- قَالَ (علیه السلام): نَزَلَ قَوْلُهُ تَعَالَی مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ فِی عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام).
امام صادق (علیه السلام) کلام خداوند که فرمود: مَثَلُ الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ درباره‌ی علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) نازل شده است.
الصّادق (علیه السلام)- مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ قَالَ عَلِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) أَفْضَلُهُمْ وَ هُوَ مِمَّنْ یُنْفِقُ مَالَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاهًِْ اللَّهِ.
امام صادق (علیه السلام) مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ علی [منظور این آیه است]؛ امیرالمؤمنین (علیه السلام) و برترین [مصداق] این افراد است و او کسی است که قرآن می‌فرماید: اموالش را برای کسب رضای خداوند انفاق می‌کرد.
الصّادق (علیه السلام)- ضَرَبَ مَثَلَ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاهًِْ اللَّهِ وَ تَثْبِیتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ عَنِ الْمَنِّ وَ الْأَذَی قَالَ وَ مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ وَ تَثْبِیتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ کَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصابَها وابِلٌ فَآتَتْ أُکُلَها ضِعْفَیْنِ فَإِنْ لَمْ یُصِبْها وابِلٌ فَطَلٌّ وَ اللهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ قَالَ مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ جَنَّةً بِرَبْوَةٍٍ أَیْ بُسْتَانٍ فِی مَوْضِعٍ مُرْتَفِعٍ أَصابَها وابِلٌ أَیْ مَطَرٌ فَآتَتْ أُکُلَها ضِعْفَیْنِ وَ یَتَضَاعَفُ ثَمَرُهَا کَمَا یَتَضَاعَفُ أَجْرُ مَنْ أَنْفَقَ مَالَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاهًِْ اللَّهِ وَ الطَّلُّ مَا یَقَعُ بِاللَّیْلِ عَلَی الشَّجَرِ وَ النَّبَاتِ.
امام صادق (علیه السلام) خداوند برای مؤمنینی که اموالشان را برای رضای خدا و تثبیت ایمان خویش، به دور از منّت و اذیّت، انفاق می‌کنند این‌چنین مثال زد و فرمود: وَ مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ وَ تَثْبِیتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ کَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصابَها وابِلٌ فَآتَتْ أُکُلَها ضِعْفَیْنِ فَإِنْ لَمْ یُصِبْها وابِلٌ فَطَلٌّ وَ اللهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ امام (علیه السلام) فرمود: [این کلام] مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ یعنی مانند باغی بر جایی بلند است؛ أَصابَها وابِلٌ یعنی باران؛ فَآتَتْ أُکُلَها ضِعْفَیْنِ و میوه‌ی آن باغ را دو چندان می‌کند همان‌گونه که پاداش انفاق‌کننده در راه کسب رضای خداوند را دو برابر می‌کند؛ و طَلٌّ شبنمی است که شب‌هنگام بر روی درختان وگیاهان می‌نشیند.