آیه ۲۸۴ - سوره بقره

امام سجاد (علیه السلام) [روزی] یکی از یهودیان شام وارد مجلسی شد که یاران رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) در آن بودند. [یهودی رو به آنان کرد و] گفت: «ای امّت محمّد (صلی الله علیه و آله)! شما هیج فضیلتی برای رسولان و درجه‌ای برای پیامبران نیافتید مگر آنکه اعطا این صفت را به پیامبرتان ترک نکردید! (هر فضیلتی که برای پیامبران دیگر وجود دارد، شما به پیامبرتان نسبت می‌دهید). آیا جواب سؤال مرا می‌دهید»؟ همه‌ی حاضران [از پاسخ‌گویی] درماندند. علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) فرمود: «بله [من پاسخگو هستم] پیش بیا». یهودی به او گفت: «در مورد حضرت سلیمان (علیه السلام) [خداوند] باد را به تسخیر او درآورده بود که در صبح به اندازه‌ی یک ماه [مسیر] را حرکت می‌کرد و در هنگام عصر نیز به اندازه‌ی یک ماه مسیر را طی می‌کرد». علی (علیه السلام) به او فرمود: «آری چنین است و البتّه به محمّد (صلی الله علیه و آله) بهتر از این عطا شده است. پیامبر در مدّت زمانی معادل یک‌سوّم شب، از مسجدالحرام به مسجدالاقصی حرکت داده‌شد که معادل حرکت در طول یک ماه بود و از آنجا به ملکوت آسمان‌ها عروج داده‌شد که مسیری برابر پنجاه‌هزار سال می‌شد؛ تا آنکه به ساق عرش رسید و به علم [مطلق] نزدیک شد و نزدیکتر رفت و پارچه‌ای سبز بر او افکنده شد و [نور شدید] برق از چشمانش رفت و عظمت خداوند عزّوجلّش را، نه با چشم سر، بلکه با چشم دل، مشاهده کرد. فاصله‌ی بین آن دو به اندازه‌ی دو کمان یا کمتر از آن بود. و خداوند چیزهایی را به ایشان وحی کرد و از جمله مواردی که به ایشان وحی فرمود، این آیه از سوره‌ی بقره است که می‌فرماید: لِلهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ وَ إِنْ تُبْدُوا ما فی أَنْفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوهُ یُحاسِبْکُمْ بِهِ اللهُ فَیَغْفِرُ لِمَنْ یَشاءُ وَ یُعَذِّبُ مَنْ یَشاءُ وَ اللهُ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ این آیه بر تمام پیامبران از زمان آدم (علیه السلام) تا زمانی‌که خداوند تبارک‌وتعالی، محمّد (صلی الله علیه و آله) را مبعوث کرد عرضه شد و [به‌واسطه‌ی آنان] بر امّت‌ها نیز عرضه گشت امّا آن‌ها به‌خاطر سختی و سنگینی آن، از پذیرش آن سرباز زدند امّا رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) آن را پذیرفت و بر امّت خود عرضه کرد و آنان نیز پذیرفتند. خداوند تبارک‌وتعالی که این پذیرش را از سوی آنان مشاهده کرد و می‌دانست که این کار از طاقت آنان خارج است، وقتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) به ساق عرش رسید، مجدّداً این مطلب را به او گوشزد کرد تا خوب [مضمون] آن را بفهمد».

امام علی (علیه السلام) [امام (علیه السلام) در توصیه‌ای به فرزندش فرمود:] ای فرزند عزیزم! آنچه نمی‌دانی، نگو؛ بلکه هرچه می‌دانی نیز نگو! خداوند تبارک‌وتعالی برای هریک از اعضا و جوارح بدنت، کارهایی را واجب نموده که در قیامت بر سر آنان با تو محاجّه و از تو سؤال خواهدکرد ... . بر قلب اموری را واجب کرده است. همان قلبی که امیر جوارح بدن است که به‌واسطه‌ی آن تعقّل و فهم صورت پذیرفته و کارها و نظرهای شخص از آنجا منشأ می‌گیرد. خداوند عزّوجلّ [درباره‌ی آن] فرموده است إِلَّا مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئنِ‌ُّ بِالْایمَانِ ... و خداوند وقتی از احوال گروهی که ایمان زبانی آورده‌اند امّا قلب ایشان ایمان نیاورده خبر می‌دهد می‌فرماید: کسانی که با زبان می‌گویند ایمان آوردیم امّا قلب ایشان ایمان نیاورده است. و همچنین خداوند عزّوجلّ می‌فرماید: بدانید که دل‌ها فقط با یاد خدا آرام می‌گیرد و همچنین فرموده است: وَإِن تُبْدُواْ مَا فِی أَنفُسِکمْ أَوْ تُخْفُوه یحَاسِبْکم بِه اللّه فَیغْفِرُ لِمَن یشَاءُ وَیعَذِّبُ مَن یشَاءُ.

امام علی (علیه السلام) [خداوند] بندگان را بر اساس آنچه در سینه‌هایشان است (نیّت قلبی)، پاداش می‌دهد.