آیه يَوْمَ يَجْمَعُكُمْ لِيَوْمِ الْجَمْعِ ذالِكَ يَوْمُ التَّغابُنِ وَ مَنْ يُؤْمِنْ بِاللهِ وَ يَعْمَلْ صالِحاً يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئاتِهِ وَ يُدْخِلْهُ جَنّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً ذالِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ [9]
اين در زمانى خواهد بود كه همه‌ی شما را در روز اجتماع (روز رستاخيز) گردآورى مى‌كند؛ آن روز، روز احساس خسارت و پشيمانى است! و هركس به خدا ايمان بياورد و عمل صالح انجام دهد، گناهان او را مى‌بخشد واو را در باغ‌هايى بهشتى كه نهرها از پاى درختانش جارى است وارد مى‌كند، جاودانه در آن مى‌مانند؛ و اين پيروزى بزرگ است.
الصّادق (علیه السلام)- یَوْمُ التَّغابُنِ یَوْمٌ یَغْبِنُ أَهْلُ الْجَنَّهًِْ أَهْلَ النَّار.
امام صادق (علیه السلام)- و یَوْمُ التَّغابُنِ، روزی است که اهل بهشت، اهل دوزخ را فریب می‌دهند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أَنَّهُ یُفْتَحُ لِلْعَبْدِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ عَلَی کُلِّ یَوْمٍ مِنْ أَیَّامِ عُمُرِهِ أَرْبَعٌ وَ عِشْرُونَ خِزَانَهًًْ عَدَدَ سَاعَاتِ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ فَخِزَانَهًٌْ یَجِدُهَا مَمْلُوءَهًًْ نُوراً وَ سُرُوراً فَیَنَالُهُ عِنْدَ مُشَاهَدَتِهَا مِنَ الْفَرَحِ وَ السُّرُورِ مَا لَوْ وُزِّعَ عَلَی أَهْلِ النَّارِ لَأَدْهَشَهُمْ عَنِ الْإِحْسَاسِ بِأَلَمِ النَّارِ وَ هِیَ السَّاعَهًُْ الَّتِی أَطَاعَ فِیهَا رَبَّهُ ثُمَّ یُفْتَحُ لَهُ خِزَانَهًٌْ أُخْرَی فَیَرَاهَا مُظْلِمَهًًْ مُنْتِنَهًًْ مُفْزِعَهًًْ فَیَنَالُهُ عِنْدَ مُشَاهَدَتِهَا مِنَ الْفَزَعِ وَ الْجَزَعِ مَا لَوْ قُسِمَ عَلَی أَهْلِ الْجَنَّهًِْ لَنُغِّصَ عَلَیْهِمْ نَعِیمُهَا وَ هِیَ السَّاعَهًُْ الَّتِی عَصَی فِیهَا رَبَّهُ ثُمَّ یُفْتَحُ لَهُ خِزَانَهًٌْ أُخْرَی فَیَرَاهَا فَارِغَهًًْ لَیْسَ فِیهَا مَا یَسُرُّهُ وَ لَا مَا یَسُوؤُهُ وَ هِیَ السَّاعَهًُْ الَّتِی نَامَ فِیهَا أَوِ اشْتَغَلَ فِیهَا بِشَیْءٍ مِنْ مُبَاحَاتِ الدُّنْیَا فَیَنَالُهُ مِنَ الْغَبْنِ وَ الْأَسَفِ عَلَی فَوَاتِهَا حَیْثُ کَانَ مُتَمَکِّناً مِنْ أَنْ یَمْلَأَهَا حَسَنَاتٍ مَا لَایُوصَفُ وَ مِنْ هَذَا قَوْلُهُ تَعَالَی ذلِکَ یَوْمُ التَّغابُن.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- در روز قیامت به‌ازای هر روز از ایام عمر شخص به عدد ساعت‌های شب و روز بیست‌وچهار خزانه موجود است در روز قیامت درهای آن باز می‌شود یک خزانه را پر از نور و سرور می‌بیند که به هنگام دیدنش شادی و سرور او را در بر می‌گیرد به‌طوری‌که اگر بر دوزخیان تقسیم کنند از عظمت آن سرور احساس آتش نمی‌کنند و این ساعت، ساعتی است که در آن طاعت پروردگار را بجای آورده، خزانه دیگری را باز می‌کنند آن را تاریک و بدبو و ترسناک می‌بیند به هنگام مشاهده آن آه و ناله‌ای او را در برمی‌گیرد که اگر بر اهل بهشت تقسیم شود نعمت بر آن‌ها تباه می‌شود و آن ساعتی است که در آن ساعت نافرمانی کرده. سپس خزانه‌ی دیگری را بگشایند آن را خالی می‌یابد و چیزی در آن نمی‌بیند که خوشش آید و یا بدش آید و آن ساعتی است که در آن خوابیده و یا به حلال‌های دنیا اشتغال داشته پس او را احساس خسارت و تأسف به از دست‌دادن آن ساعت در بر می‌گیرد، زیرا قدرت بر پرکردن آن ساعت از حسنات غیر قابل وصف را داشته و از همین باب گفتار حق تعالی است ذلِکَ یَوْمُ التَّغابُنِ آن روز، روز غبن است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَا مِنْ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ یَدْخُلُ الْجَنَّهًَْ إِلَّا أُرِیَ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ لَوْ أَسَاءَ لِیَزْدَادَ شُکْراً وَ مَا مِنْ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ یَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا أُرِیَ مَقْعَدَهُ فِی الْجَنَّهًْ لَوْ أَحْسَنَ لِیَزْدَادَ حَسْرَهًْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هیچ بنده‌ی مؤمنی نیست که داخل بهشت شود مگر اینکه جایگاهش از آت [که] اگر گناه می‌کرد [جایگاهش آنجا بود] به او نشان داده می‌شود تا زیاد شکر کند و هیچ بنده‌ای نیست که داخل آتش شود مگر اینکه جایگاهش در بهشت [که] اگر نیکوکار بود [به آن جایگاه در بهشت می‌رسید] به او نشان داده می‌شود تا زیاد حسرت بخورد.