آیه ۳۷ - سوره توبه

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- سبب نزول این آیه آن بود که مردی از کِنانه در موسم حج می‌ایستاد و می‌گفت: «همانا من خون حلال‌کنندگان از طییء و خَثعم را در ماه حرام مباح کرده‌ام و آن را به تأخیر انداخته‌ام و به‌جای آن ماه صفر را ماه حرام قرار داده‌ام. چون سال آینده فرا میرسید، می‌گفت: «ماه صفر را حلال کردم و آن را به تعویق انداختم و به جای آن ماه محرّم را ماه حرام شناخته‌ام». پس خدای تبارک‌وتعالی این آیه را نازل کرد: إِنَّمَا النَّسِیءُ زِیَادَةٌ فِی الْکُفْرِ ... زُیِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمَالِهِمْ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ای مردم! شیطان نومید است که در این سرزمین شما پرستش شود ولی خشنود است که فرمانش برند در جز آن در کارهایی که از کردارهای خود کم شمارید. ای مردم! تأخیر ماه‌های حرام [و جابه‌جاکردن آن‌ها] فقط، افزایشی در کفر [مشرکان] است، که با آن کافران گمراه می‌شوند. یک سال، آن را حلال و سال دیگر آن را حرام می‌کنند تا با مقدار ماه‌هایی که خداوند تحریم کرده هماهنگ شود. و زمان چرخیده و به وضع روزی درآمده که خدا آسمان‌ها و زمین را آفریده و تعداد ماه‌ها نزد خداوند در کتاب [آفرینش] الهی، از آن روز که آسمان‌ها و زمین را آفریده، دوازده ماه است، که چهار ماه از آن، ماه حرام است [و جنگ در آن ممنوع می‌باشد].

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- معنی زِیادَةٌ فِی الْکُفْرِ این است که اعراب آنچه خداوند حرام کرده بود را حلال می‌شمردند و آنچه حلال نموده بود را حرام.