آیه ۹۶ - سوره توبه

امام علی (علیه السلام)- [نامه‌ی امام علی (علیه السلام) به مردم کوفه:] علی (علیه السلام) عماربن‌یاسر و پسر خویش حسن (علیه السلام) را فرستاد و نامه‌ای همراه ایشان فرستاد که در آن چنین نوشته بود: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ. از بنده‌ی خدا علیّ‌بن‌ابی‌طالب امیرالمؤمنین (علیه السلام)، به مؤمنان و مسلمانان کوفه. امّا بعد، سرای هجرت [مدینه] از اهل خود خالی شد و مردم از آن بیرون آمدند و همچون دیگ به جوش آمد. عایشه آنچه می‌خواست کرد، اکنون هم بر شتر سوار شده است و سگ‌های حوأب بر او پارس کردند و فتنه سرکشان برپا شده و او آن را درپی خود می‌کشد و رهبری می‌کند. اینک آنان خون و آبرویی را که خود ریخته [قتل و خلع عثمان] بر باد داده‌اند و حرمتی را که دریده‌اند، مطالبه می‌کنند و حال آنکه خود بسیار نارواها را روا داشتند و اینک پیش مردم بهانه می‌آورند و پوزش می‌خواهند بدون اینکه از خداوند پوزش بخواهند. یَحْلِفُونَ لَکُمْ لِتَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنْ تَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنَّ اللهَ لا یَرْضی عَنِ الْقَوْمِ الْفاسِقِینَ. بدانید و خدا شما را رحمت کند که جهاد بر بندگان واجب است و اکنون کسی به خانه‌ی شما آمده است تا شما را بر آن تشویق کند و راه سعادت را بر شما عرضه دارد. خدا می‌داند که من از ورود در این جنگ چاره نداشتم و از پذیرفتن حکومت ناچار بودم و اگر می‌دانستم کس دیگری از من برای آن شایسته‌تر است، هرگز آن را نمی‌پذیرفتم و گام پیش نمی‌نهادم و همانا طلحه و زبیر هر دو با میل و بدون زور و اجبار با من بیعت کردند و سپس برای خونخواهی عثمان خروج کردند و حال آنکه آن دو نسبت به عثمان چنان کردند که کردند و من از آن دو در شگفتم که چگونه از ابوبکر و عمر فرمانبرداری کردند و بر بیعت خود پایدار ماندند و از انجام این کار در مورد من سرباز زدند و حال آنکه هر دو می‌دانند که من از آنان فروتر نیستم و با وجود آنکه پیش از بیعت با من پیشنهاد کردم که اگر دوست می‌دارند با یکی از ایشان بیعت کنم، گفتند ما در این مورد نظری ندوخته‌ایم بلکه با تو بیعت می‌کنیم و تو را به حق بر خود مقدم می‌داریم و بیعت کردند و سپس بیعت خود را شکستند.