آیه ثُمَّ في سِلْسِلَةٍ ذَرْعُها سَبْعُونَ ذِراعاً فَاسْلُكُوهُ [32]
بعد او را به زنجيرى كه هفتاد ذراع است ببنديد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌بَصِیرٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: لَوْ أَنَّ قَطْرَهًًْ مِنَ الضَّرِیعِ قَطَرَتْ فِی شَرَابِ أَهْلِ الدُّنْیَا لَمَاتَ أَهْلُهَا مِنْ نَتْنِهَا وَ لَوْ أَنَّ حَلْقَهًًْ وَاحِدَهًًْ مِنَ السِّلْسِلَهًِْ الَّتِی طُولُهَا سَبْعُونَ ذِراعاً وُضِعَتْ عَلَی الدُّنْیَا لَذَابَتِ الدُّنْیَا مِنْ حَرِّهَا وَ لَوْ أَنَّ سِرْبَالًا مِنْ سَرَابِیلِ أَهْلِ النَّارِ عُلِّقَ بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ لَمَاتَ أَهْلُ الدُّنْیَا مِنْ رِیحِهِ قَالَ فَبَکَی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ بَکَی جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) فَبَعَثَ اللَّهُ إِلَیْهِمَا مَلَکاً فَقَالَ لَهُمَا إِنَّ رَبَّکُمَا یُقْرِئُکُمَا السَّلَامَ وَ یَقُولُ قَدْ أَمِنْتُکُمَا أَنْ تُذْنِبَا ذَنْباً أُعَذِّبُکُمَا عَلَیْهِ فَقَالَ أَبُوعَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) فَمَا رَأَی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) جَبْرَئِیلَ مُتَبَسِّماً بَعْدَ ذَلِک.
امام صادق (علیه السلام)- ابوبصیر از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است که فرمود: اگر قطره‌ای از خار بن تلخ و ضریع در شراب اهل دنیا بریزد همه از بوی تعفّن آن می‌میرند و اگر تنها یک حلقه از زنجیری که طولش هفتاد ذراع است در دنیا گذاشته شود از حرارتش دنیا ذوب می‌شود و اگر جامه‌ای از جامه‌های دوزخیان بین آسمان و زمین آویزان گردد از بوی آن همه اهل دنیا می‌میرند. پس پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) گریست و جبرئیل نیز گریست. خداوند فرشته‌ای را به‌سوی آن دو فرستاد که به آن دو بگوید: پروردگارتان به شما سلام می‌رساند و می‌گوید: همانا هر دوی شما در امان هستید از عذاب، اگر گناه کردید». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بعد از این دیگر جبرئیل را متبسّم و خندان ندید».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ إِدْرِیسَ عَنْ أَخِیهِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ بَیْنَا أَنَا وَ أَبِی مُتَوَجِّهَانِ إِلَی مَکَّهًَْ وَ أَبِی قَدْ تَقَدَّمَنِی فِی مَوْضِعٍ یُقَالُ لَهُ ضَجْنَانُ إِذْ جَاءَ رَجُلٌ وَ فِی عُنُقِهِ سِلْسِلَهًْ تجرها {یَجُرُّهَا} فَأَقْبَلَ عَلَیَّ فَقَالَ لَهُ اسْقِنِی اسْقِنِی اسْقِنِی قَالَ فَصَاحَ بِی أَبِی لَا تَسْقِهِ لَا سَقَاهُ اللَّهُ قَالَ فرجل {وَ فِی طَلَبِهِ رَجُلٌ} یَتْبَعُهُ حَتَّی جَذَبَ سلسلهًْ {سِلْسِلَتَهُ} جَذْبَهًْ فَأَلْقَاهُ وَ طَرَحَهُ فِی أَسْفَلِ دَرْکٍ مِنَ النَّارِ.
امام صادق (علیه السلام)- ادریس از برادرش نقل کرده است: از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که می‌فرماید: «زمانی من و پدرم به‌سوی مکّه رفتیم و پدرم در مکانی که به آن «ضجنان» گفته می‌شود از من جلو افتاد. ناگهان مردی که در گردنش زنجیر بود و آن را می‌کشید، آمد و گفت: «به من آب بده. به من آب بده». فرمود: پدرم بر من فریاد زد: «به او آب نده. خداوند او را سیراب نکند». و مردی دنبال او می‌آمد تا اینکه زنجیرش را کشید و او را در پایین‌ترین درکات آتش انداخت.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ثُمَّ فِی سِلْسِلَةٍ ذَرْعُها سَبْعُونَ ذِراعاً فَاسْلُکُوهُ قَالَ مَعْنَی السِّلْسِلَهًَْ السَّبْعِینَ ذِرَاعاً فِی الْبَاطِنِ هُمُ الْجَبَابِرَهًُْ السَّبْعُون.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ثُمَّ فِی سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُکُوهُ؛ تفسیر واقعی زنجیری که طولش هفتاد ذرع می‌باشد، همان هفتاد ستمگر است.