آیه ۴۰ - سوره حجر

امام صادق (علیه السلام)- خداوند تبارک‌وتعالی بود، بی‌آنکه چیز دیگری باشد؛ پس پنج‌تن (علیهم السلام) را از نور جلال خویش آفرید و برای هریک نامی از نام‌های خود قرار داد. ... چون خداوند متعال آدم (علیه السلام) را آفرید ... آنگاه نام‌های آنان را به وی آموخت. سپس آن‌ها را به فرشتگان عرضه داشت. (بقره/۳۱) این درحالی است که نام‌های آنان را به فرشتگان نیاموخته بود. هنگامی‌که آدم، فرشتگان را از نام‌های آنان آگاه کرد. (بقره/۳۳) فرشتگان دانستند که آن نام‌ها نزد آدم (علیه السلام) به امانت گزارده شده و او با آگاهی [به آن نام‌ها، بر فرشتگان] برتری یافته است؛ و فرمان یافتند که [بر آدم (علیه السلام)] سجده کنند، زیرا سجده‌ی آن‌ها بر آدم (علیه السلام) بزرگداشت او و عبادت خدا بود؛ چون این سجده در حقیقت سجده برای خدا بود؛ و ابلیس نافرمانبردار از فرمان پروردگارش سرباز زد و خداوند فرمود: در آن هنگام که به تو فرمان دادم، چه چیز تو را مانع شد که سجده کنی؟ گفت: «من از او بهترم». (اعراف/۱۲) خدا فرمود: «من آدم (علیه السلام) را در همان زمانی‌که دستور دادم آن پنج نفر (علیهم السلام) را که هیچ‌گونه تسلّطی برای تو نسبت به آن‌ها و شیعیانشان که از آن‌ها پیروی می‌کنند، قرار ندادم بزرگ بدارد، بر تو برتری دادم». و این سخن إِلَّا عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمخْلَصِینَ؛ استثنایی است که ابلیس ملعون [از کسانی که می‌خواهد گمراه سازد] بیان کرده است؛ و خدا فرمود: بر بندگانم هیچ تسلّطی نخواهی یافت. (حجر/۴۲)؛ که آن بندگان، همان شیعیان هستند».