آیه ۴۸ - سوره حجر

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- ابن عباس (رحمة الله علیه) گوید: ادریس پیامبر (علیه السلام) روزها به مراقبت از نفس و عبادت و روزه مشغول بود و هرجا که شب او را در بر می‌گرفت به استراحت می‌پرداخت و روزی‌اش هر وقت که زمان افطارش بود، به نزدش می‌رسید و اعمال صالح او به‌اندازه‌ی اعمال صالح همه‌ی اهل زمین بود؛ به‌همین‌خاطر عزرائیل از پروردگارش درخواستِ زیارت ادریس (علیه السلام) را نمود تا بتواند به او سلام و درود بفرستد. خداوند نیز به او اجازه داد و او به نزد ادریس (علیه السلام) رفته و به او گفت: «من می‌خواهم همنشین و همراه تو باشم». بنابراین با ادریس (علیه السلام) همراه شد و آن دو روز را به مراقبت از نفس و عبادت و روزه مشغول بودند و چون شب فرا می‌رسید غذای افطار ادریس (علیه السلام) به او می‌رسید و مشغول خوردن شده و عزرائیل را نیز به خوردن دعوت می‌کرد؛ عزرائیل می‌گفت: «من نیازی به غذا ندارم». سپس هر دو برخواسته و مشغول به نماز می‌شدند و ادریس (علیه السلام) مقداری نماز می‌خواند و چون خسته می‌شد می‌خوابید ولی عزرائیل پیوسته نماز می‌خواند و نه می‌خوابید و نه خسته می‌شد. به این ترتیب چند روزی سپری شد تا اینکه آن دو به گلّه‌ی گوسفند و تاکستانی رسیدند که میوه‌های رسیده و تازه‌ای داشت. عزرائیل گفت: «آیا می‌توانی از این‌گلّه، برّه‌ای یا از این تاکستان، چند خوشه‌ی انگور برداری تا با آن افطار کنیم»؟ ادریس (علیه السلام) فرمود: «سبحان الله! من تو را به مال خویش دعوت می‌کنم و تو امتناع می‌کنی، حال چگونه مرا به مال دیگری دعوت می‌کنی»؟! سپس فرمود: «تو [چند روزی] مرا همراهی کردی و در این‌مدّت همراه خوبی بودی؛ [بگو] که هستی»؟ گفت: «من عزرائیل هستم». ادریس (علیه السلام) فرمود: «من از تو درخواستی دارم». پرسید: «چه درخواستی»؟ گفت: «اینکه مرا به آسمان ببری». عزرائیل برای این کار از پروردگارش اجازه خواست و خداوند نیز اجازه فرمود. پس ادریس (علیه السلام) را بر بال‌خویش سوار کرده و او را به آسمان برد. ادریس (علیه السلام) به‌او گفت: «من درخواست دیگری نیز از تو دارم». پرسید: «چه درخواستی»؟ گفت: «شنیده‌ام که مرگ بسیار سخت و شدید است، می‌خواهم اندکی از آن را به من بچشانی تا ببینم آیا همان‌گونه است که شنیده‌ام». عزرائیل برای این کار از پروردگارش اجازه خواست و خداوند نیز اجازه فرمود. سپس برای ساعتی جان او را گرفت و دوباره جانش را به او بازگرداند و پرسید: «مرگ را چگونه دیدی»؟ گفت: «مقداری از سختی مرگ را چشیدم و بسیار سخت‌تر از چیزی است که شنیده بودم؛ درخواست دیگری نیز از تو دارم [و آن اینکه] دوزخ را به من نشان دهی». عزرائیل از نگهبان جهنّم اجازه گرفت و دوزخ را برای ادریس (علیه السلام) گشود. چون ادریس (علیه السلام) آتش جهنّم را مشاهده کرد، بیهوش افتاد. [چون به‌هوش آمد] گفت: «درخواست‌دیگری نیز از تو دارم [و آن اینکه] بهشت را به من نشان دهی». عزرائیل از نگهبان بهشت اجازه گرفت و او را وارد بهشت نمود. ادریس (علیه السلام) گفت: «ای عزرائیل! من دیگر از اینجا بیرون نمی‌روم زیرا که خداوند می‌فرماید: هرکسی چشنده‌ی طعم مرگ است. (عنکبوت/۵۷) و من نیز آن را چشیدم و می‌فرماید: و هیچ‌یک از شما نیست که وارد جهنّم نشود. (مریم/۷۱) و من نیز وارد آن شدم؛ و درباره‌ی بهشت نیز می‌فرماید: نمی‌توانند از آن خارج گردند. (مائده/۳۷)».