آیه الَّذينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضينَ [91]
همان كسانى‌كه قرآن را تقسيم كردند [؛ و فقط آنچه را به سودشان بود پذيرفتند]!
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ أَیْ آمَنُوا بِبَعْضِهِ وَ کَفَرُوا بِبَعْضِه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ یعنی به پاره‌ای از آن ایمان آوردند و به پاره‌ای کفر ورزیدند.
الصّادقین (علیها السلام)- عَنْ زُرَارَهًَْ وَ حُمْرَانَ وَ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ وَ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ قَالَ هُمْ قُرَیْشٌ.
امام باقر (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام)- زراره و حمران و محمدبن‌مسلم نقل می‌کنند امام باقر (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی آیه‌ی فرمودند: الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ [منظور از آیه] قریش است.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- قَالَ أمیرالمؤمنین (علیه السلام) وَ أَمَّا هَفَوَاتُ الْأَنْبِیَاءِ (وَ مَا بَیَّنَهُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ وَ وُقُوعُ الْکِنَایَهًِْ عَنْ أَسْمَاءِ مَنِ اجْتَرَمَ أَعْظَمَ مِمَّا اجْتَرَمَتْهُ الْأَنْبِیَاءُ (مِمَّنْ شَهِدَ الْکِتَابُ بِظُلْمِهِمْ فَإِنَّ ذَلِکَ مِنْ أَدَلِّ الدَّلَائِلِ عَلَی حِکْمَهًِْ اللَّهِ عزّوجلّ وَ لَمْ یُکَنِّ عَنْ أَسْمَاءِ الْأَنْبِیَاءِ (تَجَبُّراً وَ تَعَزُّزاً بَلْ تَعْرِیفاً لِأَهْلِ الِاسْتِبْصَارِ أَنَّ الْکِنَایَهًَْ عَنْ أَسْمَاءِ ذَوِی الْجَرَائِرِ الْعَظِیمَهًِْ مِنَ الْمُنَافِقِینَ فِی الْقُرْآنِ لَیْسَتْ مِنْ فَعْلِهِ تَعَالَی وَ أَنَّهَا مِنْ فِعْلِ الْمُغَیِّرِینَ وَ الْمُبَدِّلِینَ الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ وَ اعْتَاضُوا الدُّنْیَا مِنَ الدِّین.
امام علی (علیه السلام)- امّا لغزش های پیامبران (و آنچه خداوند در کتابش بیان فرمود. و نشستن کنایه به‌جای اسم برای کسانی که جرمی بزرگ‌تر از جرم های پیامبران مرتکب شده اند و کتاب خدا به ستمگری آنان گواهی داده است؛ این از بزرگ‌ترین دلایل حکمت درخشان و قدرت چیره و عزّت آشکار خداوند عزّوجلّ است. ... خداوند عزّوجلّ نام پیامبران را از روی فخر فروشی و تکبّر پنهان نداشت، بلکه چنین کرد تا اهل بصیرت بدانند پنهان داشتن نام منافقانی که گناهان بزرگ مرتکب می شوند، در قرآن از فعل خداوند متعال نیست، بلکه این کار از سوی تغییردهندگان و تبدیل کنندگانی است؛ همان کسانی‌که قرآن را تقسیم کردند و دنیا را به جای دین برگزیدند.
الحسین (علیه السلام)- عَنْ مُصْعَبِ‌بْنِ‌عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: لَمَّا اسْتَکَفَّ النَّاسُ بِالحسین (علیه السلام) رَکِبَ فَرَسَهُ وَ اسْتَنْصَتَ النَّاسَ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَی عَلَیْهِ ثُمَّ قَالَ تَبّاً لَکُمْ أَیَّتُهَا الْجَمَاعَهًُْ ... اسْتَسْرَعْتُمْ إِلَی بَیْعَتِنَا کَطَیْرَهًِْ الدَّبَی وَ تَهَافَتُّمْ إِلَیْهَا کَتَهَافُتِ الْفِرَاشِ ثُمَّ نَقَضْتُمُوهَا سَفَهاً وَ ضِلَّهًًْ بُعْداً وَ سُحْقاً لِطَوَاغِیتِ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ وَ بَقِیَّهًِْ الْأَحْزَابِ وَ نَبَذَهًِْ الْکِتَابِ وَ مُطْفِئِ السُّنَنِ وَ مُوَاخِی الْمُسْتَهْزِءِینَ الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ.
امام حسین (علیه السلام)- مصعب‌بن‌عبدالله گوید: هنگامی‌که لشکر کفر امام حسین (علیه السلام) را محاصره نمودند آن بزرگوار بر اسب خود سوار شد و پس از اینکه مردم را ساکت نمود و حمد و ثنای خدای را به‌جای آورد. فرمود: ای گروه نابکار ... شما نظیر ملخ‌های کوچک برای بیعت با ما سرعت کردید و مثل پروانه‌ای که دور شمع بگردد، برای بیعت ما آمدید. ولی سپس به علّت سفاهت و گمراهی، بیعت ما را شکستید. هلاک و نابود شوید! بت‌ها، یعنی یزیدهای این امّت و بقیّه‌ی احزاب، و آن افرادی که قرآن را پشت‌سر انداختند، سنّت‌های پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) را خاموش و تعطیل نمودند. همان افرادی که با استهزاءکنندگان برادری کردند؛ الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِین.
الحسین (علیه السلام)- فِی الْمَنَاقِبِ: رَوَی بِإِسْنَادِهِ عَنْ عَبْدِاللّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ بْنِ عَبْدِاللهِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ عَبْدِاللّهِ قَالَ: أَحَاطُوا بِالْحُسَیْنِ (علیه السلام) مِنْ کُلِّ جَانِبٍ... فَقَامَ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) ثُمَّ قَالَ: ... فَإِنَّمَا أَنْتُمْ مِنْ طَوَاغِیتِ الْأُمَّهًِْ وَ شُذَاذِ الْأَحْزَابِ وَ نَبَذَهًِْ الْکِتَابِ وَ نَفَثَهًِْ الشَّیْطَانِ وَ عُصْبَهًِْ الْآثَامِ وَ مُحَرِّفِی الْکِتَابِ وَ مُطْفِئِ السُّنَنِ وَ قَتَلَهًِْ أَوْلَادِ الْأَنْبِیَاءِ (و مُبِیرِی عِتْرَهًِْ الْأَوْصِیَاءِ وَ مُلْحِقِی الْعُهَّارِ بِالنَّسَبِ وَ مُؤْذِی الْمُؤْمِنِینَ و صُرَّاخِ أَئِمَّهًِْ الْمُسْتَهْزِئِینَ الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ.
امام حسین (علیه السلام)- در کتاب مناقب ابن‌شهرآشوب آمده است: عبدالله گوید: [هنگامی‌که ابن‌سعد اصحاب خود را برای کارزار با امام حسین (علیه السلام) آماده می‌کرد ...] آن مردم از خدا بی‌خبر، از هر طرفی امام حسین (علیه السلام) را احاطه کردند ... امام به آنان فرمود: ... جز این نیست که شما از سرکشان و قلدران این امّت، احزابی نانجیب، آب دهان شیطان، گروهی گنه‌کار، تغییردهنده قرآن، تعطیل‌کننده‌ی سنّت‌های پیامبر (صلی الله علیه و آله)، قاتلین فرزندان پیامبران، نابودکننده‌ی عترت اوصیاء، ملحق‌کننده‌ی زنازادگان به حسب و نسب، اذیت‌کننده‌ی مؤمنین، تبلیغ‌کننده‌ی پیشوایان مسخره کننده، الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ همان کسانی‌که قرآن را تقسیم کردند».