آیه حم [1]
حم
الکاظم (علیه السلام)- أَمَّا حم فَهُوَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) وَ هُوَ فِی کِتَابِ هُودٍ (علیه السلام) الَّذِی أُنْزِلَ عَلَیْهِ وَ هُوَ مَنْقُوصُ الْحُرُوف.
امام کاظم (علیه السلام)- منظور از حم؛ حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) است که در کتابی که بر هود (علیه السلام) نازل شده بود، نام او چنین آمده که از حروفش [میم و دال] کاسته شده است.
السّجاد (علیه السلام)- عَنْ جَابِرِبْنِ‌عَبْدِ اللَّهِ‌الْأَنْصَارِیِّ قَال ... أَتَیْتُ الْمَسْجِدَ فَدَخَلْتُهُ فَمَا وَجَدْتُ فِیهِ إِلَّا سَیِّدِی عَلِیَّ‌بْنَ‌الْحُسَیْنِ (علیها السلام) قَائِماً یُصَلِّی صَلَاهًَْ الْفَجْرِ وَحْدَه ... ثُمَّ إِنَّهُ رَفَعَ یَدَیْهِ حَتَّی صَارَتَا بِإِزَاءِ وَجْهِهِ وَ قَالَ ... قُلْتَ تَبَارَکْتَ وَ تَعَالَیْتَ فِی عَامَّهًِْ ابْتِدَائِهِ: الر تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ الْحَکِیمِ... الر تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ وَ الم ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فِیهِ وَ فِی أَمْثَالِهَا مِنَ السُّوَرِ وَ الطَّوَاسِینِ وَ الْحَوَامِیمِ فِی کُلِّ ذَلِکَ ثَنَّیْتَ بِالْکِتَابِ مَعَ الْقَسَمِ الَّذِی هُوَ اسْمُ مَنِ اخْتَصَصْتَهُ لِوَحْیِکَ وَ اسْتَوْدَعْتَهُ سِرَّ غَیْبِکَ فَأَوْضَحَ لَنَا مِنْهُ شُرُوطَ فَرَائِضِک.
امام سجّاد (علیه السلام)- جابربن‌عبدالله‌انصاری (رحمة الله علیه) گوید: «... وارد مسجد النبی (صلی الله علیه و آله) شدم؛ در آنجا فقط آقایم امام سجاد (علیه السلام) را دیدم که ایستاده و به تنهایی مشغول خواندن نماز صبح است ... آنگاه دو دست خویش را تا مقابل صورتش بالا آورد و [خطاب به خداوند] عرضه داشت: «... و تو که خجسته‌ای و برتری، در ابتدای برخی از سوره‌ها فرمودی: الر، این آیات کتاب استوار و حکمت آمیز است. (یونس/۱)، الر، این کتابی است که آیاتش استحکام یافته سپس تشریح شده است. (هود/۱)، الر، آن آیات کتاب آشکار است. (یوسف/۱) ... و الم* آن کتاب با عظمتی‌است که شک در آن راه ندارد. (بقره/۲۱) و [همچنین] در مواردی همانند این‌ها از سوره‌های «طَواسین» (سوره‌های شعراء، نمل و قصص که با طس شروع می‌شوند) و «حَوامیم» (سوره‌های غافر، فصلت، شوری، زخرف، دخان، جاثیه و احقاف که با حم شروع می‌شوند)؛ در تمامی این موارد، قرآن را با سوگندی همراه نمودی که [پیش از] آن سوگند، نام کسی است که او را مخصوص وحی خویش کرده و سرّ نهانِ خود را نزد او به امانت گذاشتی ... .