آیه وَ لَقَدِ اخْتَرْناهُمْ عَلى عِلْمٍ عَلَى الْعالَمينَ [32]
ما آن‌ها را با علم [خويش] بر جهانيان برگزيديم.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُهُ عَلَی الْعالَمِینَ؛ لَفْظُهُ عَامٌّ وَ مَعْنَاهُ خَاصٌّ وَ إِنَّمَا اخْتَارَهُمْ وَ فَضَّلَهُمْ عَلَی عَالِمِی زَمَانِهِم.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- عَلی العَالمِینَ؛ لفظ این‌کلمه، عامّ ولی معنایش خاص است، چراکه خداوند بنی‌اسرائیل را برگزید و [فقط] بر جهانیانِ عصر خودشان برتری داد.
الباقر (علیه السلام)- وَ لَقَدِ اخْتَرْناهُمْ عَلی عِلْمٍ عَلَی الْعالَمِینَ؛ قَالَ الْأَئِمَّهًُْ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فَضَّلْنَاهُمْ عَلَی مَنْ سِوَاهُمْ.
امام باقر (علیه السلام)- و لقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلی عِلمٍ عَلی العَالمِینَ؛ منظور امامان از مؤمنان است که آنان را بر دیگران برتری دادیم».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- کَانَ رَجُلٌ عَلَی عَهْدِ عُمَرَ وَ لَهُ إِبِلٌ بِنَاحِیَهًِْ أَذْرَبِیجَانَ قَدِ اسْتَصْعَبَتْ عَلَیْهِ فَشَکَا ... قَالَ اَمِیرالمؤمِنین (علیه السلام) تَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّی أَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ بِنَبِیِّکَ نَبِیِّ الرَّحْمَهًِْ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ الَّذِینَ اخْتَرْتَهُمْ عَلی عِلْمٍ عَلَی الْعالَمِینَ.
امام علی (علیه السلام)- [خطاب به مردی‌که از رام‌نبودن شترانش شکایت داشت، فرمود:] به مکانی‌که آن شتران قرار دارند برو و بگو: «خدایا! به تو رو می‌کنم به‌واسطه‌ی پیامبرت (صلی الله علیه و آله) که پیامبر رحمت است، و اهل‌بیتش (علیهم السلام) که آن‌ها را با علم‌خویش بر جهانیان برگزیدی».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اخْتَارَنَا مَعَاشِرَ آلِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ اخْتَارَ النَّبِیِّینَ وَ اخْتَارَ الْمَلَائِکَهًَْ الْمُقَرَّبِینَ وَ مَا اخْتَارَهُمْ إِلَّا عَلَی عِلْمٍ مِنْهُ بِهِمْ أَنَّهُمْ لَا یُوَاقِعُونَ مَا یَخْرُجُونَ بِهِ عَنْ وَلَایَتِهِ وَ یَنْقَلِعُونَ بِهِ عَنْ عِصْمَتِهِ وَ یَنْتَمُونَ بِهِ إِلَی الْمُسْتَحِقِّینَ لِعَذَابِهِ وَ نِقْمَتِه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- امام‌عسکری (علیه السلام) می‌فرماید: پدرم از اجداد بزرگوارش (علیهم السلام) نقل کرده که رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «خداوند ما اهل‌بیت پیامبر (علیهم السلام)، پیامبران (علیهم السلام) و فرشتگان‌مقرَّب (علیهم السلام) را برگزیده است؛ و این برگزیدن به‌خاطر آگاهی‌خداوند از این‌حقیقت بوده است که ایشان کاری نخواهندکرد که به‌موجب آن، از ولایت او خارج شده و از حفاظتش باز بمانند و در زمره‌ی کسانی‌که مستحقّ عذاب و عقوبت او هستند، درآیند».