آیه ذُقْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزيزُ الْكَريمُ [49]
[به او گفته مى‌شود:] بچش كه [به پندار خود] بسيار توانا و بزرگوار بودى!
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- ذُقْ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْکَرِیمُ؛ فَلَفْظُهُ خَبَرٌ وَ مَعْنَاهُ حِکَایَهًٌْ عَمَّنْ یَقُولُ لَهُ ذَلِکَ وَ ذَلِکَ أَنَّ أَبَاجَهْلٍ کَانَ یَقُولُ أَنَا الْعَزِیزُ الْکَرِیمُ؛ فَیُعَیَّرُ بِذَلِکَ فِی النَّارِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- آنگاه به آن‌گناهکار خطاب شود: ذُقْ إِنَّکَ أَنتَ العَزِیزُ الکَرِیمُ؛ ظاهر این جمله، خبر است [که به گناهکار خبر از عزیز و کریم بودنش می‌دهد] و معنایش نقل‌کردن سخن کسی است که این جمله را [در دوزخ] به او می‌گوید؛ و علّت گفتن این سخن آن است که ابوجهل همواره می‌گفت: «منم عزیز و کریم»! در نتیجه، با همین سخن در دوزخ ملامت و سرزنش خواهد شد.