آیه قالُوا كَذالِكَ قالَ رَبُّكِ إِنَّهُ هُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ [30]
گفتند: «پروردگارت چنين گفته است و او حكيم و داناست».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُهُ فِی صَرَّةٍ أَیْ فِی جَمَاعَهًٍْ‌فَصَکَّتْ وَجْهَها أَیْ غَطَّتْهُ بِمَا بَشَّرَهَا جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) بِإِسْحَاقَ وَ قالَتْ إِنِّی عَجُوزٌ عَقِیمٌ أَیْ لَا تَلِدُ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فِی صَرَّةٍ؛ یعنی در میان جمع و گروهی. فَصَکَّتْ وجْهَهَا؛ یعنی اینکه وقتی جبرئیل ولادت اسحاق (علیه السلام) را به او مژده داد او به‌صورتش چنگ انداخت. و قَالتْ عَجُوزٌ عَقِیمٌ؛ و آن کسی است که زایمان نمی‌کند.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِی صَرَّةٍ أَیْ فَلَمَّا سَمِعَتِ الْبِشَارَهًَْ سَارَهًُْ أَقْبَلَتْ فِی صَیْحَهًٍْ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِی صَرَّةٍ؛ یعنی وقتی ساره آن مژده را شنید با فریادی سر رسید.
الصّادق (علیه السلام)- فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِی صَرَّةٍ فِی جَمَاعَهًْ.
امام صادق (علیه السلام)- فَأَقْبَلتِ امْرَأَتُهُ فِی صَرَّةٍ؛ ساره در میان جمع و گروهی آمد.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- قِیلَلَطَمَتْ‌وَجْهَهَا.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- ساره به چهره‌ی خود سیلی زد.
الصّادقین (علیها السلام)- إِنَّ الْمَلَائِکَهًَْ لَمَّا جَاءَتْ فِی هَلَاکِ قَوْمِ لُوطٍ (علیه السلام) قَالُوا إِنَّا مُهْلِکُوا أَهْلِ هذِهِ الْقَرْیَةِ قَالَتْ سَارَهًُْ وَ عَجِبْتُ مِنْ قِلَّتِهِمْ وَ کَثْرَهًِْ أَهْلِ الْقَرْیَهًِْ فَقَالَتْ وَ مَنْ یُطِیقُ قَوْمَ لُوطٍ (علیه السلام) فَبَشَّرُوهَا بِإِسْحاقَ وَ مِنْ وَراءِ إِسْحاقَ یَعْقُوبَ (علیه السلام) فَصَکَّتْ وَجْهَها وَ قالَتْ عَجُوزٌ عَقِیمٌ وَ هِیَ یَوْمَئِذٍ ابْنَهًُْ تِسْعِینَ سَنَهًًْ وَ إِبْرَاهِیمُ (علیه السلام) یَوْمَئِذٍ ابْنُ عِشْرِینَ وَ مِائَهًِْ سَنَهًٍْ.
امام باقر و صادق ( هنگامی‌که فرشتگان برای هلاک قوم لوط (علیه السلام) آمدند، گفتند: ما اهل این شهر و آبادی را [و به شهرهای قوم لوط اشاره کردند] هلاک خواهیم کرد. (عنکبوت/۳۱) ساره گفت: «من از کمی آن‌ها و زیادی اهل قریه به شگفت آمدم بنابراین گفت: «چه کسی طاقت قوم لوط (علیه السلام) را دارد»! فرشتگان او را به اسحاق (علیه السلام) و بعد از اسحاق (علیه السلام) به یعقوب (علیه السلام) بشارت دادند. فَصَکَّتْ وَجْهَها وَ قالَتْ عَجُوزٌ عَقِیمٌ او در آن روز زنی نود ساله و ابراهیم (علیه السلام) مردی صدوبیست ساله بود.