آیه ۵۸ - سوره ذاریات

امام سجّاد (علیه السلام)- ای خداوند، من از روی اخلاص، تنها و تنها تو را برگزیده‌ام و با همه وجودم به تو روی آورده‌ام و از هرکس که خود نیازمند توست رو بر تافته‌ام و به هرکس که از نعمت تواش بی‌نیازی نیست تمنّایی نکرده‌ام. و بر آنم که در خواست نیازمندی از نیازمند دیگر سفاهت رأی است و ضلالت عقل. چه بسا ای خداوند من! دیده‌ام کسانی را که عزّت نه از تو طلبیده‌اند و به ذلّت افتاده‌اند و جز از خزانه فضل تو توانگری جسته‌اند و بینوا شده‌اند و آهنگ بلندی کرده‌اند و به پستی گراییده‌اند. پس آن دور اندیش که از سر اعتبار نگریسته و چنین کسان را دیده، در دور اندیشی خویش به راه خطا نرفته است و اختیارش به راه صواب رهنمون گشته است. تویی ای سرور و مولای من که تنها و تنها پیشگاه توست که باید دست طلب به سوی آن دراز کرد، نه هر کس دیگر که از او چیزی می‌طلبند، تنها و تنها درگاه توست که باید از آنجا حاجت خواست، نه هر کس دیگر که از او حاجت می‌خواهند.

امام سجّاد (علیه السلام)- پس ازاین‌رو هرکه بستن رخنه‌ی نیازمندی خود را از درگاه تو بطلبد و برطرف‌کردن احتیاج را از خویش به‌وسیله‌ی تو بخواهد، حاجت خود را در جایگاهش خواسته و برای رسیدن به مطلب خویشتن از راهش درآمده است و هرکه برای حاجت خود به یکی از آفریدگانت رو آورد یا جز تو را سبب برآمدن آن حاجت قرار دهد به نومیدی گراییده و سزاوار نیافتن احسان از تو گردیده است. بار خدایا! مرا به‌سوی تو حاجتی است که طاقت و تواناییم به آن نمی‌رسد و چاره‌جویی‌ها و زرنگی‌هایم در برابر آن به جایی نرسیده است و نفس من برون آن حاجت را پیش کسی که حاجت‌هایش را نزد تو می‌آورد و در خواسته‌هایش از تو بی‌نیاز نیست در نظرم جلوه داده است تا روا شدن را از او بخواهم و آنچه نفس جلوه داده، لغزشی است از لغزش‌های خطاکاران و به‌سر درآمدنی از به‌سر درآمدن‌های گناهی از گناهان گناهکاران است. با آگاهانیدن تو، مرا از غفلت و فراموشی خویشتن، آگاه شدم و با توفیق تو از لغزشم برخاستم و با راهنمایی تو از به‌سر درآمدنم در گناه برگردیدم و گفتم: «منزّه است پروردگار من، شگفتا! چگونه نیازمندی از نیازمندی درخواست می‌نماید؟ و کجا فقیر و درویشی در گرفتاری‌ها به فقیری مانند خود رو می‌آورد»؟

امام صادق (علیه السلام)- ای مردم! از روی یقین بدانید که خداوند برای هیچ بنده‌ای، هر چند تلاشش سخت و حوزه تدبیر و چاره‌جویی‌اش وسیع‌تر گردد و رنج و زحمتش افزون شود، بیش از آن نصیبی که برایش در ذکر حکیم (قرآن یا لوح محفوظ) پیش بینی کرده، قرار نداده است. و آنچه را که در ذکر حکیم برایش مقدّر شده، هر چند که ناتوان و کم تدبیر باشد، تغییر نیابد. ای مردم! هیچ فردی با تکیه بر تبحّر خویش نمی‌تواند ذرّه‌ای به نصیبش بیفزاید، و نیز پشیزی را با سبک مغزی کم کند.

امام صادق (علیه السلام)- عمربن‌یزید گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: «مردی گفته است که در خانه می‌نشینم و نماز می‌خوانم و روزه می‌گیرم و به عبادت پروردگارم می‌پردازم و رزقم خواهد رسید. فرمود: «این یکی از آن سه گروهی است که دعای ایشان مستجاب نمی‌شود».

امام صادق (علیه السلام)- عبدالأعلی گوید: در یکی از کوچه‌های مدینه، در روزی تابستانی و گرم با امام صادق (علیه السلام) روبرو شدم و عرض کردم: «فدایت شوم! با مقامی که نزد خدای بزرگ و با خویشاوندی‌ای که با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) داری چرا در چنین روزی داغ این اندازه خود را آزار می‌دهی و برای خود تلاش می‌کنی»؟ فرمود: «ای عبدالاعلی! در طلب روزی از خانه بیرون آمده‌ام تا با این کار از امثال تو بی‌نیاز باشم».

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- خدای تبارک‌وتعالی را نودونه نام است؛ صد نام جز یکی، زیرا که او فرد است و عدد فرد را دوست میدارد هرکه آن‌ها را احصاء کند داخل بهشت می‌شود،... ذُو الْقُوَّةِ المَتِین.