آیه فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللهِ حَقٌّ وَ لا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذينَ لا يُوقِنُونَ [60]
اكنون كه چنين است صبر و استقامت پيشه كن كه وعده‌ی خدا حق است و هرگز كسانى كه ايمان ندارند تو را خشمگين نسازند [و سبك نشمرند]!
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- جعفر بن محمّد (علیه السلام) عن أبیه عن جدّه (علیه السلام): أَنَّ عَلِیّاً (علیه السلام) کَانَ یَوْماً یَؤُمُّ النَّاسَ وَ هُوَ یَجْهَرُ بِالْقِرَاءَهًِْ فَجَهَرَ ابْنُ‌الْکَوَّاءِ مِنْ خَلْفِهِ وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ فَلَمَّا جَهَرَ ابْنُ‌الْکَوَّاءِ مِنْ خَلْفِهِ بِهَا سَکَتَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَلَمَّا أَنْهَاهَا ابْنُ الْکَوَّاءِ عَادَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَأَتَمَّ قِرَاءَتَهُ فَلَمَّا شَرَعَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فِی الْقِرَاءَهًِْ أَعَادَ ابْنُ الْکَوَّاءِ الْجَهْرَ بِتِلْکَ الْآیَهًِْ فَسَکَتَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَلَمْ یَزَالَا کَذَلِکَ یَسْکُتُ هَذَا وَ یَقْرَأُ ذَاکَ مِرَاراً حَتَّی قَرَأَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللهِ حَقٌّ وَ لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ فَسَکَتَ ابْنُ الْکَوَّاءِ وَ عَادَ عَلِیٌّ (علیه السلام) إِلَی قِرَاءَتِهِ.
امام علی (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) از پدرانش نقل کرده است: علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) نماز می‌خواند و ابن‌کوّاء پشت سر وی بود. امیرالمؤمنین (علیه السلام) مشغول قرائت بود که ابن‌کوّاء گفت: «به تو و همه پیامبران پیشین وحی شده که اگر مشرک شوی، تمام اعمالت تباه می‌شود و از زیانکاران خواهی بود!. (زمر/۶۵)». پس امیرالمؤمنین (علیه السلام) سکوت نمود تا اینکه ابن‌کوّاء ساکت شد. سپس قرائت خود را ادامه داد و دوباره ابن‌کوّاء شروع به تلاوت قرآن کرد و امام (علیه السلام) ساکت شد و این کار سه بار تکرار شد، آنگاه امام (علیه السلام) فرمود: «فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللهِ حَقٌّ وَ لَا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لَا یُوقِنُونَ پس ابن‌کوّا سکوت کرد و امام علی (علیه السلام) به قرائت خود ادامه داد».
الباقر (علیه السلام)- عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ عَنْ بَعْضِ رِجَالِهِ أَنَّ زَیْدبْنَ‌عَلِیِّ (علیه السلام) دَخَلَ عَلَی أَبِی‌جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ مَعَهُ کُتُبٌ مِنْ أَهْلِ الْکُوفَهًِْ یَدْعُونَهُ فِیهَا إِلَی أَنْفُسِهِمْ وَ یُخْبِرُونَهُ بِاجْتِمَاعِهِمْ وَ یَأْمُرُونَهُ بِالْخُرُوجِ فَقَالَ لَهُ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) هَذِهِ الْکُتُبُ ابْتِدَاءٌ مِنْهُمْ أَوْ جَوَابُ مَا کَتَبْتَ بِهِ إِلَیْهِمْ وَ دَعَوْتَهُمْ إِلَیْهِ فَقَالَ بَلِ ابْتِدَاءٌ مِنَ الْقَوْمِ لِمَعْرِفَتِهِمْ بِحَقِّنَا وَ بِقَرَابَتِنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ لِمَا یَجِدُونَ فِی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ وُجُوبِ مَوَدَّتِنَا وَ فَرْضِ طَاعَتِنَا وَ لِمَا نَحْنُ فِیهِ مِنَ الضِّیقِ وَ الضَّنْکِ وَ الْبَلَاءِ فَقَالَ لَهُ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) إِنَّ الطَّاعَهًَْ مَفْرُوضَهًٌْ مِنَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ سُنَّهًٌْ أَمْضَاهَا فِی الْأَوَّلِینَ وَ کَذَلِکَ یُجْرِیهَا فِی الْآخِرِینَ وَ الطَّاعَهًُْ لِوَاحِدٍ مِنَّا وَ الْمَوَدَّهًُْ لِلْجَمِیعِ وَ أَمْرُ اللَّهِ یَجْرِی لِأَوْلِیَائِهِ بِحُکْمٍ مَوْصُولٍ وَ قَضَاءٍ مَفْصُولٍ وَ حَتْمٍ مَقْضِیٍّ وَ قَدَرٍ مَقْدُورٍ وَ أَجَلٍ مُسَمًّی لِوَقْتٍ مَعْلُومٍ فَلا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ إِنَّهُمْ لَنْ یُغْنُوا عَنْکَ مِنَ اللَّهِ شَیْئاً فَلَا تَعْجَلْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یَعْجَلُ لِعَجَلَهًِْ الْعِبَادِ وَ لَا تَسْبِقَنَّ اللَّهَ فَتُعْجِزُکَ الْبَلِیَّهًُْ فَتَصْرَعُک.
امام باقر (علیه السلام)- موسی‌بن‌بکر از یکی از علمای اهل رجال نقل می‌کند: زیدبن‌علی، خدمت امام باقر (علیه السلام) رسید و نامه‌هایی از اهل کوفه همراه داشت که او را به‌طرف خود خوانده و از اجتماع خود آگاهش نموده و دستور نهضت داده بودند، امام باقر (علیه السلام) به او فرمود: «این نامه‌ها از خود آن‌ها شروع شده یا جواب نامه‌ای است که به آن‌ها نوشته‌ای و ایشان را دعوت کرده‌ای»؟ گفت: «ایشان شروع کرده‌اند، زیرا حقّ ما را می‌شناسند و قرابت ما را با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌دانند و در کتاب خدای عزّوجلّ‌ّّ وجوب دوستی و اطاعت ما را می‌بینند و فشار و گرفتاری و بلا کشیدن ما را مشاهده می‌کنند». امام باقر (علیه السلام) فرمود: «اطاعت [مردم از پیشوا] از طرف خدای عزّوجلّ‌ّّ واجب گشته و روشی است که خدا آن را در پیشینیان امضاء کرده و در آخرین همچنان اجرا می‌کند و اطاعت نسبت به یک نفر از ماست و دوستی نسبت به همه‌ی ما و امر خدا نسبت به اولیایش جاری می‌شود طبق حکمی و فرمانی قطعی و آشکار و حتمی‌بودنی انجام‌شدنی و اندازه‌ای بی‌کم و زیاد و موعدی معیّن در وقتی معلوم؛ مبادا کسانی که ایمان ثابتی ندارند، تو را سبک کنند، ایشان تو را در برابر خواست خدا هیچ‌گونه بی‌نیازی ندهند، شتاب مکن! که خدا به‌واسطه‌ی شتاب بندگانش، شتاب نمی‌کند تو بر خدا سبقت نگیر که گرفتاری ناتوانت کند و به خاکت اندازد».
الکاظم (علیه السلام)- آنِیَهًُْ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّهًِْ مَتَاعُ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ.
امام کاظم (علیه السلام)- ظرف طلا و نقره، کالای آنان است که یقین ندارند.