آیه وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى بِآياتِنا إِلى فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ فَقالَ إِنِّي رَسُولُ رَبِّ الْعالَمينَ [46]
ما موسى را با آيات خود به‌سوى فرعون و اشراف او فرستاديم؛ [موسى به آن‌ها] گفت: «من فرستاده‌ی پروردگار جهانيانم».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ لَقَدْ دَخَلَ مُوسَی‌بْنُ‌عِمْرَانَ (علیه السلام) وَ مَعَهُ أَخُوهُ هَارُونُ (علیه السلام) عَلَی فِرْعَوْنَ وَ عَلَیْهِمَا مَدَارِعُ الصُّوفِ وَ بِأَیْدِیهِمَا الْعِصِیُ فَشَرَطَا لَهُ إِنْ أَسْلَمَ بَقَاءَ مُلْکِهِ وَ دَوَامَ عِزِّهِ فَقَالَ أَ لَا تَعْجَبُونَ مِنْ هَذَیْنِ یَشْرِطَانِ لِی دَوَامَ الْعِزِّ وَ بَقَاءَ الْمُلْکِ وَ هُمَا بِمَا تَرَوْنَ مِنْ حَالِ الْفَقْرِ وَ الذُّلِّ فَهَلَّا أُلْقِیَ عَلَیْهِمَا أَسَاوِرَهًٌْ مِنْ ذَهَبٍ إِعْظَاماً لِلذَّهَبِ وَ جَمْعِهِ وَ احْتِقَاراً لِلصُّوفِ وَ لُبْسِهِ وَ لَوْ أَرَادَ اللَّهُ وَ لَوْ أَرَادَ اللَّهُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ بِأَنْبِیَائِهِ حَیْثُ بَعَثَهُمْ أَنْ یَفْتَحَ لَهُمْ کُنُوزَ الذِّهْبَانِ وَ مَعَادِنَ الْعِقْیَانِ وَ مَغَارِسَ الْجِنَانِ وَ أَنْ یَحْشُرَ طَیْرَ السَّمَاءِ وَ وَحْشَ الْأَرْضِ مَعَهُمْ لَفَعَلَ وَ لَوْ فَعَلَ لَسَقَطَ الْبَلَاءُ وَ بَطَلَ الْجَزَاءُ وَ اضْمَحَلَّتِ الْأَنْبَاءُ وَ لَمَا وَجَبَ لِلْقَابِلِینَ أُجُورُ الْمُبْتَلَیْنَ وَ لَا اسْتَحَقَّ الْمُؤْمِنُونَ ثَوَابَ الْمُحْسِنِینَ وَ لَا لَزِمَتِ الْأَسْمَاءُ مَعَانِیَهَا وَ لَکِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ جَعَلَ رُسُلَهُ أُولِی قُوَّهًٍْ فِی عَزَائِمِهِمْ وَ ضَعَفَهًًْ فِیمَا تَرَی الْأَعْیُنُ مِنْ حَالاتِهِمْ مَعَ قَنَاعَهًٍْ تَمْلَأُ الْقُلُوبَ وَ الْعُیُونَ غِنًی وَ خَصَاصَهًٍْ تَمْلَأُ الْأَبْصَارَ وَ الْأَسْمَاعَ أَذًی وَ لَوْ کَانَتِ الْأَنْبِیَاءُ أَهْلَ قُوَّهًٍْ لَا تُرَامُ وَ عِزَّهًٍْ لَا تُضَامُ وَ مُلْکٍ تُمَدُّ نَحْوَهُ أَعْنَاقُ الرِّجَالِ وَ تُشَدُّ إِلَیْهِ عُقَدُ الرِّحَالِ لَکَانَ ذَلِکَ أَهْوَنَ عَلَی الْخَلْقِ فِی الِاعْتِبَارِ وَ أَبْعَدَ لَهُمْ {مِنَ} فِی الِاسْتِکْبَارِ وَ لَآمَنُوا عَنْ رَهْبَهًٍْ قَاهِرَهًٍْ لَهُمْ أَوْ رَغْبَهًٍْ مَائِلَهًٍْ بِهِمْ فَکَانَتِ النِّیَّاتُ مُشْتَرَکَهًًْ وَ الْحَسَنَاتُ مُقْتَسَمَهًًْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ أَرَادَ أَنْ یَکُونَ الِاتِّبَاعُ لِرُسُلِهِ وَ التَّصْدِیقُ بِکُتُبِهِ وَ الْخُشُوعُ لِوَجْهِهِ وَ الِاسْتِکَانَهًُْ لِأَمْرِهِ وَ الِاسْتِسْلَامُ لِطَاعَتِهِ أُمُوراً لَهُ خَاصَّهًًْ لَا تَشُوبُهَا {یَشُوبُهَا} مِنْ غَیْرِهَا شَائِبَهًٌْ وَ کُلَّمَا کَانَتِ الْبَلْوَی وَ الِاخْتِبَارُ أَعْظَمَ کَانَتِ الْمَثُوبَهًُْ وَ الْجَزَاءُ أَجْزَل.
امام علی (علیه السلام)- در نهج البلاغه آمده است: وقتی که موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) و برادرش هارون (علیه السلام) بر فرعون وارد شدند و جامه های پشمینه تن و چوب دستی در دست داشتند و با فرعون شرط کردند که اگر تسلیم پروردگار شود حکومت و ملکش جاودانه بماند و عزّتش برقرار باشد، فرعون گفت: آیا از این دو نفر تعجّب نمی کنید که دوام عزّت و جاودانگی حکومتم را به خواسته های خود ربط می دهند درحالی‌که در فقر و بیچارگی به سر می برند؟ اگر چنین است چرا دست بندهای طلا به همراه ندارند؟ این سخن را فرعون برای بزرگ شمردن طلا و تحقیر پوشش لباسی از پشم گفت، درحالی‌که اگر خدای سبحان اراده می فرمود به هنگام بعثت پیامبران در های گنج ها و معدن های جواهرات و باغ های سرسبز را به روی پیامبران می گشود و پرندگان آسمان و حیوانات وحشی زمین را همراه آنان به حرکت در می آورد، امّا اگر این کار را می کرد آزمایش از میان می‌رفت و پاداش و عذاب بی اثر می شد و بشارت ها و هشدار های الهی بی فایده می بود و بر مؤمنان اجر و پاداش امتحان‌شدگان واجب نمی شد و ایمان‌آورندگان ثواب نیکو کاران را نمی یافتند و واژه ها معانی خود را از دست می داد. در صورتی که خداوند پیامبران را با عزم و اراده قوی گرچه با ظاهری ساده و فقیر مبعوث می کرد با قناعتی که دل ها و چشم ها را پر سازد، هر چند فقر و نداری ظاهری آنان چشم و گوش ها را خیره سازد. اگر پیامبران الهی دارای چنان قدرتی بودند که مخالفت با آنان امکان نمی داشت و توانایی و عزّتی می داشتند که هرگز مغلوب نمی‌شدند و سلطنت و حکومتی می داشتند که همه چشم ها به‌سوی آنان بود و از راه های دور بار سفر به‌سوی آنان می بستند، اعتبار و ارزششان در میان مردم اندک بود و متکبّران در برابر شان سر فرود می آوردند و تظاهر به ایمان می کردند از روی ترس یا علاقه ای که به مادیّات داشتند، در آن صورت نیّت ها ی خالص یافت نمی شد واهداف غیر الهی در ایمانشان راه می یافت، و با انگیزه های گوناگون به‌سوی نیکی ها می شتافتند، امّا خدای سبحان اراده فرمود که پیروی از پیامبران و تصدیق و کتب آسمانی و فروتنی در عبادت و تسلیم در برابر فرمان خداوند و اطاعت محض فرمان برداری با نیّت خالص تنها برای خدا صورت پذیرد و اهداف غیر خدایی در آن راه نیابد که هر مقدار آزمایش و مشکلات بزرگ تر باشد ثواب و پاداش نیز بزرگ تر خواهد بود».