آیه ۶۵ - سوره زمر

آیه وَ لَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَ إِلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرينَ [65]

به تو و همه‌ی پيامبران پيشين وحى شده كه اگر مشرك شوى، تمام اعمالت تباه مى‌شود و از زيانكاران خواهى بود.

۱
(زمر/ ۶۵)

علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ إِلَی قَوْلِهِ مِنَ الْخاسِرِینَ فَهَذِهِ مُخَاطَبَهًٌْ لِلنَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) وَ الْمَعْنَی لِأُمَّتِهِ وَ الدَّلِیلُ عَلَی ذَلِکَ قَوْلُهُ بَلِ اللهَ فَاعْبُدْ وَ کُنْ مِنَ الشَّاکِرِینَ وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّ نَبِیَّهُ (صلی الله علیه و آله) یَعْبُدُهُ وَ یَشْکُرُهُ وَ لَکِنِ اسْتَعْبَدَ نَبِیَّهُ (صلی الله علیه و آله) بِالدُّعَاءِ إِلَیْهِ تَأْدِیباً لِأُمَّتِهِ.

علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ این آیه، پیامبر (صلی الله علیه و آله) را خطاب قرار داده است ولی منظور امّت اوست و دلیلش این کلام اوست: بَلِ اللهَ فَاعْبُدْ وَ کُنْ مِنَ الشَّاکِرِینَ و خدا می‌دانست که پیامبرش او را عبادت می‌کند و شکرگزار اوست [و به او شرک نمی‌ورزد] ولی پیامبرش را با این خطاب، به عبد بودن دستور می‌دهد تا به این وسیله به امّتش هشدار بدهد.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۴
بحارالأنوار، ج۸۳، ص۱۷/ القمی، ج۲، ص۲۵۱؛ «والدلیل علی ذلک... لامته» محذوف/ النورالثقلین؛ «بتفاوت یسیر»
۲
(زمر/ ۶۵)

الرّضا (علیه السلام)- فَقَالَ لَهُ الْمَأْمُونُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّه (علیه السلام) ... فَأَخْبِرْنِی عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عزّوجلّ عَفَا اللهُ عَنْکَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ قَالَ الرِّضَا (علیه السلام) هَذَا مِمَّا نَزَلَ بِإِیَّاکِ أَعْنِی وَ اسْمَعِی یَا جَارَهًِْ خَاطَبَ اللَّهُ عزّوجلّ بِذَلِکَ نَبِیَّهُ (صلی الله علیه و آله) وَ أَرَادَ بِهِ أُمَّتَهُ فَکَذَلِکَ قَوْلُهُ عزّوجلّ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ.

امام رضا (علیه السلام)- مأمون به ایشان عرض کرد: «ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! ... مرا درباره‌ی کلام خداوند متعال: خداوند تو را بخشید چرا به آن‌ها اجازه دادی؟!. (توبه/۴۳). آگاه ساز». حضرت فرمود: «این از جمله آیاتی است که خداوند نازل فرمود و به کسی گفت تا دیگری بشنود. خداوند با این سخن پیامبرش (صلی الله علیه و آله) را مورد خطاب قرار داد امّا امّت او را منظور داشت، هم چنین است کلام خداوند عزّوجلّ که فرمود: لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الخَاسِرِینَ».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۴
بحارالأنوار، ج۱۱، ص۸۳/ الاحتجاج، ج۲، ص۴۳۱/ عیون أخبارالرضا (ج۱، ص۲۰۲/ قصص الأنبیاءللجزایری، ص۱۸/ النورالثقلین/ البرهان
۳
(زمر/ ۶۵)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- هَذَا أَدَبٌ مِنَ اللَّهِ تَعَالَی لِنَبِیِّهِ وَ تَهْدِیدُهُ لِغَیْرِهِ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی قَدْ عَصَمَهُ مِنَ الشِّرْکِ وَ مُدَاهَنَهًِْ الْکُفَّارِ وَ لَیْسَ فِی هَذَا.

ابن‌عبّاس ( این آیه در خطاب به پیامبر (صلی الله علیه و آله) در مقام تأدیب و در خطاب به دیگران در مقام تهدید است، زیرا خداوند متعال او (پیامبر (صلی الله علیه و آله)) را از شرک و صلح با کافران، حفظ کرده و در مورد پیامبر (صلی الله علیه و آله) چنین احتمالی [که شرک ورزد] نیست.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۴
بحرالعرفان، ج۱۴، ص۶۲
۴
(زمر/ ۶۵)

الصّادق (علیه السلام)- نَزَلَ الْقُرْآنُ بِإِیَّاکِ أَعْنِی وَ اسْمَعِی یَا جَارَهًْ.

امام صادق (علیه السلام)- [بعضی از آیات قرآن مثل این آیه از] قرآن مانند این ضرب‌المثل عربی نازل شده [که گویند]: «ایاک اعنی و اسمعی یا جاره؛ یعنی به تو می‌گویم ولی ای همسایه تو گوش کن».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۴
الکافی، ج۲، ص۶۳۱/ البرهان
۵
(زمر/ ۶۵)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَمَرَ بِقَطْعِ لِصٍّ فَقَالَ اللِّصُّ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَدَّمْتُهُ فِی الْإِسْلَامِ وَ تَأْمُرُهُ بِالْقَطْعِ فَقَالَ لَوْ کَانَتِ ابْنَتِی فَاطِمَهًُْ (سلام الله علیها) فَسَمِعَتْ فَاطِمَهًُْ فَحَزِنَتْ فَنَزَلَ جَبْرَئِیلُ بِقَوْلِهِ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ فَحَزِنَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَنَزَلَ لَوْ کانَ فِیهِما آلِهَةٌ إِلَّا اللهُ لَفَسَدَتا فَتَعَجَّبَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) مِنْ ذَلِکَ فَنَزَلَ جَبْرَئِیلُ وَ قَالَ کَانَتْ حَزِنَتْ مِنْ قَوْلِکَ فَهَذِهِ الْآیَاتُ لِمُوَافَقَتِهَا لِتَرْضَی.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمان داد تا دست دزدی را قطع کنند، دزد گفت: «این دست را در اسلام تقدیم کرده‌ام ولی اکنون فرمان به قطع آن می‌دهی»؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «اگر دخترم فاطمه (سلام الله علیها) نیز چنین کاری را انجام داده بود دست او را نیز قطع می‌کردم. هنگامی‌که حضرت فاطمه (سلام الله علیها) این سخن را شنید اندوهگین گردید پس جبرئیل فرود آمد و این آیه را برای او تلاوت نمود: لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ، و پس از نزول این آیه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) محزون گردید، بنابراین آیه‌ی ذیل نازل گردید: اگر در آسمان و زمین، جز «اللَّه» خدایان دیگری بود، فاسد می‌شدند. (انبیاء/۲۲). با نزول این آیه، پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) متعجّب گردید و لذا جبرئیل فرود آمده و گفت: «چون حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از آن سخن تو دلگیر شد لذا این آیات برای جلب رضایت او نازل گردید».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۴
المناقب، ج۳، ص۳۲۴/ بحارالأنوار، ج۴۳، ص۴۳/ النورالثقلین
۶
(زمر/ ۶۵)

علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- کَانَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) یُصَلِّی وَ ابْنُ الْکَوَّاءِ خَلْفَهُ وَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) یَقْرَأُ فَقَالَ ابْنُ الْکَوَّاءِ وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ فَسَکَتَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام)حَتَّی سَکَتَ ابْنُ‌الْکَوَّاءِ ثُمَّ عَادَ فِی قِرَاءَتِهِ حَتَّی فَعَلَهُ ابْنُ الْکَوَّاءِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ فَلَمَّا کَانَ فِی الثَّالِثَهًِْ قَالَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللهِ حَقٌّ وَ لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ.

علیّ‌بن‌ابراهیم ( علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) نماز می‌خواند و ابن‌کواء پشت‌سرش بود و امیرالمؤمنین (علیه السلام) درحال قرائت بود که ابن‌کواء گفت: «وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ». امیرالمؤمنین (علیه السلام) سکوت کرد تا اینکه ابن‌کواء ساکت شد [آیه را تمام کرد]. آنگاه قرائتش را ادامه داد تا اینکه ابن‌کواء این کار را سه بار انجام داد. در مرتبه‌ی سوّم امیرالمؤمنین (علیه السلام) گفت: اکنون که چنین است صبر پیشه کن که وعده‌ی خدا حق است و هرگز کسانی که ایمان ندارند تو را خشمگین نسازند [و از راه خود منحرف نکنند]!. (روم/۶۰)».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۴
بحارالأنوار، ج۳۳، ص۴۲۹/ بحارالأنوار، ج۴۲، ص۱۶۲/ القمی، ج۲، ص۱۶۰/ الجعفریات، ص۵۲؛ «بتفاوت یسیر»/ مستدرک الوسایل، ج۴، ص۲۷۵

شرک

۱
(زمر/ ۶۵)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ یُحَاسِبُ کُلَّ خَلْقٍ إِلَّا مَنْ أَشْرَکَ بِاللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ فَإِنَّهُ لَا یُحَاسَبُ وَ یُؤْمَرُ بِهِ إِلَی النَّارِ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- خداوند از هر آفریده‌ای حسابرسی می‌کند مگر از کسی که به خداوند شرک ورزیده که از او حسابرسی نکرده و او را به‌سوی آتش فرمان می‌دهد.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۶
بحارالأنوار، ج۷، ص۲۶۰/ النورالثقلین

ولایت

۱
(زمر/ ۶۵)

الصّادق (علیه السلام)- یَعْنِی إِنْ أَشْرَکْتَ فِی الْوَلَایَهًِْ غَیْرَهُ.

امام صادق (علیه السلام)- یعنی اگر کسی جز او را در ولایت شریک دانستی.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۶
الکافی، ج۱، ص۴۲۷/ بحارالأنوار، ج۲۳، ص۳۸۰/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۵۱۱؛ «لین» بدل «ان» و «غیر» بدل «غیره»/ النورالثقلین/ البرهان؛ «ان» محذوف
۲
(زمر/ ۶۵)

الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌حَمْزَهًَْ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ لِنَبِیِّهِ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ قَالَ: تَفْسِیرُهَا لَئِنْ أَمَرْتَ بِوَلَایَهًِْ أَحَدٍ مَعَ وَلَایَهًِْ عَلِیٍّ (علیه السلام) مِنْ بَعْدِکَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ.

امام باقر (علیه السلام)- ابوحمزه گوید: از امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی کلام خداوند عزّوجلّ به پیامبرش (صلی الله علیه و آله): لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الخَاسِرِینَ پرسیدم، ایشان فرمود: «تفسیرش این است که اگر پس از خود به ولایت کس دیگری به همراه ولایت علی (علیه السلام) فرمان دهی، تمام اعمالت تباه می‌شود و از زیانکاران خواهی بود».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۶
القمی، ج۲، ص۲۵۱/ بحارالأنوار، ج۱۷، ص۸۴/ فرات الکوفی، ص۳۷۰؛ «سألته عن قول الله لنبیه» محذوف و «لتکونن من الخاسرین» و «ها... من الخاسرین» محذوف/ النورالثقلین/ البرهان
۳
(زمر/ ۶۵)

الصّادقین (علیها السلام)- وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ ... وَ ذَلِکَ لَمَّا أَمَرَ اللَّهُ رَسُولَهُ (صلی الله علیه و آله) أَنْ یُقِیمَ عَلِیّاً (علیه السلام) أَنْ لَا یُشْرِکَ مَعَ عَلِیٍّ (علیه السلام) شَرِیکاً.

امام باقر (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام)- وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ ... نزول این آیات مربوط به هنگامی بود که خداوند متعال به رسول خود (صلی الله علیه و آله) فرمان داد تا علی (علیه السلام) [به عنوان امام] را منصوب کند و هیچ‌کس را با علی (علیه السلام) شریک نکند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۶
المناقب، ج۱، ص۲۵۲/ البرهان
۴
(زمر/ ۶۵)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ رَجُلٌ مِنْ بَنِی عَدِیٍّ اجْتَمَعَتْ إِلَیَّ قُرَیْشٌ فَأَتَیْنَا النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله) فَقَالُوا یَا رَسُولَ اللَّه (صلی الله علیه و آله) إِنَّا تَرَکْنَا عِبَادَهًَْ الْأَوْثَانِ وَ اتَّبَعْنَاکَ فَأَشْرِکْنَا فِی وَلَایَهًِْ عَلِیٍّ (علیه السلام) فَنَکُونَ شُرَکَاءَ فَهَبَطَ جَبْرَئِیلُ عَلَی النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ ... قَالَ الرَّجُلُ فَضَاقَ صَدْرِی فَخَرَجْتُ هَارِباً لِمَا أَصَابَنِی مِنَ الْجَهْدِ فَإِذَا أَنَا بِفَارِسٍ قَدْ تَلْقَانِی عَلَی فَرَسٍ أَشْقَرَ عَلَیْهِ عِمَامَهًٌْ صَفْرَاءُ یَفُوحُ مِنْهُ رَائِحَهًُْ الْمِسْکِ فَقَالَ یَا رَجُلُ لَقَدْ عَقَدَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) عُقْدَهًًْ لَا یَحُلُّهَا إِلَّا کَافِرٌ أَوْ مُنَافِقٌ قَالَ فَأَتَیْتُ النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله) فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ هَلْ عَرَفْتَ الْفَارِسَ ذَلِکَ جَبْرَئِیلُ عَرَضَ عَلَیْکُمْ وَلَایَهًًْ إِنْ حَلَلْتُمُ الْعَقْدَ أَوْ شَکَکْتُمْ کُنْتُ خَصْمَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- مردی از قبیله‌ی بنی‌عدیّ گوید: «قبیله‌ی قریش نزد من آمدند و همگی نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمدیم». آن‌ها گفتند: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! ما عبادت بت‌ها را رها کردیم و از تو پیروی نمودیم پس ما را در ولایت علی (علیه السلام) شریک کن تا ما هم سهمی [در ولایت] داشته باشیم». جبرئیل بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرود آمد و گفت: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ». آن مرد گوید: «به‌خاطر سختی این اتّفاقی که برایم افتاده بود [برای پذیرش ولایت علی (علیه السلام)]، سینه‌ام تنگ شده بود به سرعت بیرون رفتم که با سواری برخورد کردم که روی اسبی نشسته بود و عمامه‌ی زرد رنگی روی سرش چشم را خیره می‌کرد و از او بوی مشک به مشام می‌رسید و گفت: «ای مرد! محمّد (صلی الله علیه و آله) گره‌ای را محکم کرده است [ولایت علی (علیه السلام)] که آن را به جز کافر و منافق، نمی‌گشاید». آن مرد گوید: «نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمدم و به او این خبر را دادم». فرمود: «آیا آن سوار را شناختی؟ او جبرئیل (علیه السلام) بود که بر شما ولایتی را عرضه کرد که اگر آن گره [ولایت] را بگشایید یا در آن شک کنید، من در روز قیامت، دشمن شما خواهم بود».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۶
بحارالأنوار، ج۳۷، ص۱۶۱/ المناقب، ج۳، ص۳۸
۵
(زمر/ ۶۵)

الصّادق (علیه السلام)- إِنَّ النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله) لَمَّا نَصَّ عَلَی أَمِیرِ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) بِالْإِمَامَهًِْ فِی ابْتِدَاءِ الْأَمْرِ جَاءَهُ قَوْمٌ مِنْ قُرَیْشٍ قَالُوا لَهُ یَا رَسُولُ (صلی الله علیه و آله) إِنَّ النَّاسَ قَرِیبُو عَهْدٍ بِالْإِسْلَامِ وَ لَا یَرْضَوْا أَنْ تَکُونَ النُّبُوَّهًُْ فِیکَ وَ الْإِمَامَهًُْ فِی ابْنِ عَمِّکَ فَلَوْ عَدَلْتَ بِهَا إِلَی حِینٍ لَکَانَ أَوْلَی فَقَالَ لَهُمُ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله): مَا فَعَلْتُ ذَلِکَ بِرَأْیِی فَأَتَخَیَّرُ فِیهِ وَ لَکِنَّ اللَّهَ أَمَرَنِی بِهِ وَ فَرَضَهُ عَلَیَّ. فَقَالُوا لَهُ: فَإِذَا لَمْ تَفْعَلْ ذَلِکَ مَخَافَهًَْ الْخِلَافِ عَلَی رَبِّکَ فَأَشْرِکْ مَعَهُ فِی الْخِلَافَهًِْ رَجُلًا مِنْ قُرَیْشٍ یَسْکُنْ إِلَیْهِ النَّاسُ لِیَتِمَّ لَکَ الْأَمْرُ وَ لَا تُخَالِفِ النَّاسَ عَلَیْکَ فَنَزَل لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ.

امام صادق (علیه السلام)- هنگامی‌که [پیامبر (صلی الله علیه و آله)] در ابتدای کار [اوّل نبوّت]، به امامت علی (علیه السلام) تصریح کرد [و بی‌پرده امامت او را اعلام کرد]، گروهی از قبیله‌ی قریش نزد او آمدند و گفتند: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! مردم تازه مسلمانند و نمی‌پسندند که پیامبری در تو باشد و امامت در پسر عمویت علی (علیه السلام)». پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «من از جانب خودم این کار را نکردم که در آن اختیار داشته باشم [و بتوانم امامت را از او بردارم]، بلکه خداوند مرا به آن دستور داد و [اعلام آن را] بر من واجب کرد». آن‌ها گفتند: «پس مردی از قریش را با او [در امامت] شریک کن تا اینکه مردم با تو مخالفت نکنند». که در اثر این سخنان این آیه نازل شد: لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۶
مناقب آل أبیطالب، ج۳، ص۳۸/ الصراط المستقیم، ج۱، ص۳۱۳
۶
(زمر/ ۶۵)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَمَّا نَصَّ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) عَلَی أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی أَوَّلِ الْأَمْرِ، جَاءَ قَوْمٌ مِنْ قُرَیْشٍ فَقَالُوا: یَا رَسُولَ اللهِ (صلی الله علیه و آله) إِلَی أَنْ قَالُوا: یَا رَسُولَ اللهِ (صلی الله علیه و آله) أَشْرِکْ مَعَهُ فِی الْخِلَافَهًِْ رَجُلًا مِنْ قُرَیْشٍ لِیَسْکُنَ إِلَیْهِ النَّاسُ لِیُتِمَّ لَکَ الْأَمْرَ فَنَزَلَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هنگامی‌که پیامبر (صلی الله علیه و آله) در اوّل کار بر [امامت] امیرالمؤمنین (علیه السلام) تصریح کرد، گروهی از مردم قریش آمدند و گفتند: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)»! ... مردی از قریش را در خلافت با او شریک کن تا اینکه مردم به او آرام بگیرند و امر برای تو کامل شود». که این آیه نازل شد: لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۸
بحرالعرفان، ج۱۰، ص۷۵
بیشتر